Naked

Hoofdstuk 12

Eva

Alle botten in mijn lichaam breken als glas , fragiel en kwetsbaar. Zijn luchtblauwe ogen doorboren de mijne waardoor mijn hele keel uitdroogt , ik slik moeilijk en sluit voor een paar seconden mijn ogen , een paar seconden maar. Ik zou willen dat ik ze voor eeuwig zou kunnen mogen sluiten. Om weg te zijn , van deze plek. De wetenschappers hebben ongelijk. De aarde is plat. Hoe ik dat weet? Ik ben drie jaar geleden over het randje van de aarde gevallen en probeer mij eraan vast te klampen. Niemand die mij helpt , of tenminste hulp aanbiedt. Niemand die ziet dat ik vanbinnen breek in duizend stukken. Ik voel warme adem tegen mijn huid aandrukken en met een ruk gaan mijn ogen open. Geen dertig seconden van mij vandaan is Daan verwijderd. Alle lucht uit mijn lichaam is verdwenen en ik lijk in een waas te zitten , als hij mij maar niet aanraakt. Langzaam reikt hij zijn hand naar mij uit en streelt met twee vingers mijn hand.

Ik breek.

Duizenden prikkeldraden dreunen als treinen over mij heen en ik heb moeite om überhaupt te kunnen bewegen. Ik irriteer mij aan het verlangen dat ik voor Daan voel , de heftige wil die ik heb om alleen maar al aangeraakt te worden.

Zijn ogen doorboren de mijne weer. Ik lijk te smelten als boter en weet niet hoe ik nog op mijn benen kan blijven staan. Het synchroon bewegen van zijn lippen maakt mij zo ontzettend rustig , dat ik alles om mij heen vergeet.

Alle zorgen.

Alle pijn die ik voelde de afgelopen jaren.

Ik zou willen dat ik dit moment zou kunnen vastleggen , en nooit meer los zou kunnen laten.

Ik wil er zo graag eeuwig van genieten , vast willen blijven zitten in dit moment.

'Sorry.....' zijn stem staat gelijk aan duizenden scherven die kapot op de grond vallen , net als mijn hart. Op dit moment ligt mijn hart in duizenden stukken in vlammen te barsten op de grond. Ik kan geen zinnen maken , woorden zijn slechts fabels en alle letters zijn slechts dromen.

Alle gebroken stukken raap ik langzaam op , waarnaar ik mijzelf herpak.

'Waarom zeg je sorry...?'

Ik had niet gedacht dat ik mijzelf zo breekbaar en zo kwetsbaar zou kunnen opstellen in het bijzijn van een mens

Iemand waaraan ik liefde durf te geven.

Iemand waarvan ik liefde wil krijgen.

'......wat? Ik had er moeten zijn voor jou.........ik had dit moeten zien aan komen , ik moest al lang al aan jou gedrag de merkwaardigheid gezien hebben , maar nee. Voor dat ik het doorhad , was ik te laat. Toen was je al weggevoerd. Weg bij mij vandaan....'

Zijn kaak staat strak op zijn gezicht en ik heb moeite met het onder controle houden van mijn hartslag. Duizenden vragen stuiteren door mijn hoofd heen , maar ik heb simpelweg niet de lef om ze te stellen , bang voor het antwoord.

'Hoe kwam je......hier dan achter?'

Een trieste lach rolt over zijn perfecte gezicht , het zit hem als gegoten.

' De dag voor jouw vertrek , omhelsde je mij. Jouw mouw gleed een beetje naar beneden , waardoor ik jouw arm zag die beschilderd was met blauwe plekken , wonden en rode striemen.'

Tranen wellen zich op als ik aan de gebeurtenissen terug denk. Ik kan van elke verwonding en elke blauwe plek zeggen waardoor het gebeurd was en op welke dag.

Soms zit ik in mijn kamer , in het allerkleinste hoekje. Ik probeer mij stil te houden , mij helemaal niet  te bewegen en mijn ogen gesloten te houden. Soms , hoop ik dat ik uit het niets verdwijn. Soms hoop ik dat dit allemaal een grote droom is , en dat ik morgen wakker word , in een schoon bed met nog allebei mijn ouders aan mijn zijden. Maar elke keer als de zon zijn stralen en kleuren laat zien , verdwijnt die hoop. Verlies ik mijn zelfbeheersing en barst ik in tranen uit. Hopend , dat ik zal verdrinken in mijn tranen.

Een zachte duim streelt over mijn wang , alle spieren in mijn lichaam trekken zich samen en een geluksgevoel dat ik meer dan drie jaar niet heb gevoeld verspreidt zich over mijn buik. Niemand heeft mij ooit op deze manier aangeraakt , over mijn wangen stromen tranen waarin ik het liefst zo diep in zou willen zwemmen dat er niets meer van mij overblijft.

'Hoe heb je mij eigenlijk gevonden?' ik had gehoopt dat ik die vraag in mijn hoofd had gesteld. Diep verborgen onder dikke dekens van gedachtes.

'Een vriend van mij die.......werkt hier als barman........ik wilde een keer mee. Niet voor de meiden , maar om er zeker van te zijn dat je hier niet terecht bent gekomen. Dit is namelijk een streng bewaakt terrein en eruit komen is bijna onmogelijk...........' de ongemakkelijkheid op zijn gezicht is bijna door mijn hele lichaam heen te voelen.

Alle woorden moeten zich verwerken in het diepst van mijn gedachte. Alle letters die woorden maken , en alle woorden die zinnen maken moeten zich verbinden , als een gebreid kunstwerk. Ik knik zachtjes , en sla mijn ogen neer. Niet wetend wat ik zou moeten doen.

Zijn lichaam staat slechts vijf centimeter van mij vandaan en ik weet niet of ik nog langer kan blijven leven , mijn hele lichaam staat in vuur en vlam en al mijn gedachtes verdwijnen. Een warme glimlach vormt zich rondom zijn lippen en ik zou ze na willen schilderen. Ik zou ze in mijn kamer willen hangen en er uren naar kijken.

'Hey.............het is goed.........we komen hier samen uit.......dat beloof ik je.......'

Zijn stem is zo zacht , dat het lijkt alsof hij niet heeft leren ademen. Zijn woorden zijn bijna onhoorbaar , maar ieder woord , iedere letter , iedere ademteug , iedere klemtoon die hij laat vallen en zijn zoete stem die de woorden prachtig aan elkaar tussen zijn lippen door laat glijden.

Zijn handen glijden over mijn armen en elke vierkante centimeter van mijn huid die hij aanraakt voelt aan als vijftienduizend elektriciteitsschokken die door mijn lichaam razen.

Hij komt nog dichter naar mij toe, alle lucht tussen ons in verdwijnt en het enige wat ik voel is zijn warme adem op mijn huid en zijn bonkende hart , dat ritmisch en rustgevend door zijn lichaam heen bonkt.

Zijn warme adem omringt mijn tengere lichaam en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Duizend vuurwerkpijlen schieten door mij heen.

Ik zou willen springen.

Ik zou hysterisch willen lachen.

Ik zou willen krijsen.

Ik zou willen huilen en in elkaar gedoken zitten in een hoekje.

Lichamelijk ben ik kapot.

Geestelijk ben ik gebroken.

De woorden die hij over zijn lippen laat glijden klinken als een melodie , een melodie van hoop.

'Het komt allemaal goed........Je moet vertrouwen hebben in jezelf...'

Ik zou willen dat ik zijn woorden zou kunnen geloven.

Heey koekjes ,

Extra lang hoofdstukje en twee uploads op 1 dag!!!

Ik voel me gewoon super goed en heb zin in het leven , daarnaast heb ik net een ontzettend goed boek gelezen waardoor ik mijn schriifstijl wat aangepast heb 

Ik hoop dat jullie blij zijn met mijn upload snelheid , ik ben er zelf namelijk redelijk tevreden mee. Ik probeer minstens 1 keer in de week te uploaden , meestal op vrijdag.

Maar het kan ook zijn dat ik een chill rooster heb , en dat ik kan uploaden midden in de week 

All the love,

Jolie