Naked

Hoofdstuk 13

Eva

Ik zou niet uit te leggen graag willen dat ik voor eeuwig een moment zou kunnen vastleggen en er  elke minuut en elke seconden van zou kunnen proeven. Ik zou willen dat je de tijd zelf kon bepalen , en dat minuten eindeloos lang zouden kunnen duren.

Ik zit wazig voor mij uit te staren als de deur wordt opengedaan door mijn vader. Geamuseerd kijkt hij voor zich uit , halfnaakt lig ik op het bed , Daan staat zijn blouse dicht te knopen. In zijn ogen zijn verlangens naar mijn lichaam te bekennen , van binnen stromen al duizenden tranen over mijn hele lichaam. Ik zou zo ontzettend graag , zo onbegrijpelijk graag dood willen gaan van oneindige tranen. Willen verdrinken in mijn eigen emoties. Mijn ogen scannen Daan zijn lichaam. Op geen enkele haar is emotie te bekennen. Hij zegt niets , en laat niets merken van wat het afgelopen uur is gebeurd. Hij is zo goed in het verbergen van zijn emoties , dat ik bijna erin begin te geloven , dat het afgelopen uur slechts een droom was. Een verspilling van tijd.

'Ik had genoten , ik wil haar graag meerdere malen per week huren , als dat kan.'

Het lijkt alsof mijn botten op de grond liggen , in duizenden scherven. Ik weet niet of ik dit geweldig of verschrikkelijk moet vinden. Misschien heeft hij hele andere doeleinden met mij , misschien is dit allemaal enkel toneelspel , en wilt hij alleen maar zijn ego ermee bevredigen.

Nee.

Dat kan niet.

Hij wil mij hier weghebben , en als hij echt zo zelfzuchtig zou zijn als ik denk , zou bij nu al seks met mij hebben. Ik bedoel , waarom zou je een hoer sparen?

'Natuurlijk kan dat , elke dag zelfs. Voor wanneer wil je haar hebben?'

Ik weet niet of ik nu blij of verdrietig moet zijn. Ik weet eigenlijk helemaal niets meer. Alle letters en cijfers lijken uit mijn geheugen te zijn gewist. Zinnen vormen is slechts een vage legende.

'Over drie dagen als dat kan.'

Zijn stem is zo machinaal , zo geolied , dat het mij met een mes doorheen boort.

'Prima. Dan zorg ik dat je erin staat. Je kunt om elk tijdstip komen.'

Daan knikt kort en maakt aanstalte om weg te gaan.

De deur wordt zachtjes gesloten en de ogen van mijn vader glijden gretig over mijn lichaam heen. Ik walg ervan.

'Kom je mee Eva? Ik heb namelijk besloten dat je geen opdrachten meer hoeft uit te voeren. Sterker nog , je blijf hier de hele tijd!'

Met een harde klap word ik terug de werkelijkheid in gegooid. Mijn botten bestaan alleen maar uit kalkzouten en ik kan niet eens meer bewegen.

Ik knipper 1 2 3 150000 keer met mijn ogen. Ik heb mijn spraak terug gevonden. Mijn stem is net schuurpapier , maar ik moet moet moet het vragen.

'Betekent dat , dat ik niet meer naar school ga? Dat ik geen vrienden meer zien , nooit meer niet?'

Ik zou ontelbaar graag willen dat ik de woorden die brutaal mijn mond uit zijn geglipt slechts een bedenksel waren in mijn hoofd , en nooit gevormd zouden worden door mijn lippen.

'Eva , je leert snel. Dat betekent het inderdaad ja. Ik breng je wel even naar je slaapkamer , je zult het vast prachtig vinden.' Een vuile grijns siert zijn gezicht als afval.

Ik heb geen enkele mening over dit gebeuren. Ik weet niet wat ik kan verwachten , en eerlijk gezegd zou ik dat ook niet willen weten en voelen ook. Geroutineerd, lijkt wel , loop ik met een rechte rug achter mijn vader aan. Ik zeg geen woord , ik verroer geen onnodige spier en wil alleen maar dat hij mij nooit nooit nooit nooit nooit meer aanraakt , op wat voor een manier dan ook.

Het duurt duizend jaar voordat wij eindelijk bij de schuifdeuren zijn , en nog een een paar miljoen voordat hij de deuren openmaakt. Ik zou willen dat het zo was. Het waren slechts vijf minuten. Vijf minuten , voordat ik nog niet in de oprechte hel was beland. Hij opent de schuifdeuren , en mijn ogen hebben het formaat van schoteltjes.

Overal staan bedden , met versleten dekbedden  , lakens en kussens. Over zitten meisjes , met een ontelbaar aantal lagen van make-up op. Schaars gekleed zijn de dames uiteraard , maar dat een halve minuut besef ik mij dat dit niet alleen maar Nederlanders zijn , maar ook buitenlanders. Ook valt het mij op dat ze erg dun zijn , op een ontzettend afschuwelijke manier. Je kunt bijna met jouw huid voelen dat al deze meisjes verhongerd , verkracht en misbruikt zijn. Hoe heb ik al die jaren niet kunnen merken aan mijn vader dat hij zulke verschrikkelijke geheimen voor mij achterhield? Hoe kon ik zo ontzettend in mijzelf gekropen zijn , en dit nooit bedacht of gedacht hebben?

'Maak maar kennis met de meiden , het zullen de enige mensen zijn die tegen je praten. Of beter gezegd , die tegen je MOGEN praten. Als je vragen hebt , weten zij het allemaal. Fijne dag nog. Ow ja , en als wij jou nodig hebben , wordt je geroepen.'

Ik wil mijn mond open doen om iets te zeggen , maar sluit hem dan vervolgens. Wetend dat het niets zal opleveren. De deur wordt met een enorme klap achter mij dichtgeslagen. Ik sluit voor 1 2 3 4 5 6000000 seconden mijn ogen. Tevergeefs was het minder dan een seconde. Ik kijk de kamer door , en ga ongemakkelijk op het enige lege bed zitten.

Dit is mij thuis.

Hier ga ik nooit meer weg.

Ik zal hier tot de dag van mijn dood moeten blijven leven.

Beter ga ik nu dood , bedenk ik mij...