Sunday..............

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တနဂၤေႏြေန႔ေလးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္....။

သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က အခုထိ ရည္းစားမရွိေသးတာပဲ....။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဖူးစာပါတာပဲလို႔...ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ဆြဲေတြးမိလိုက္ပါရဲ႕....။

အေျခအေနက ဘာမွမတိုးတက္ဘူး...။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိတယ္ ဆိုရုံေလး....။

အဲ... ဟိုးတစ္ပါတ္ တနဂၤေႏြေန႔ကေတာ့.. ျပန္ခါနီး... ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္ၿပီး ရယ္ျပသြားတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္လ်က္ေသခဲ့ရတာေပါ့...။

သူျပံဳးလိုက္တိုင္း... သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားဖို႔.. ကေလးဟာ... ႏႈတ္ခမ္းေတြထဲ ဘာထည့္ျပံဳးသလဲ.. ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး...။

တစ္ေန႔ေတာ့.. မိုးေလးလဲ ခပ္ဖြဲဖြဲရွိတာနဲ႔.. ကၽြန္ေတာ္ ကေလးတို႔ အိမ္ဘက္ ကားနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္...။
ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူးေပါ့...။ လြမ္းတယ္ဆိုတာလဲ ဘာမွမတိုက္ဆိုင္လဲ လြမ္းလို႔ ျဖစ္ေနတာပဲ...။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ကို လြမ္းေနေတာ့တာ...။
အစည္းအေဝးက Projector မွာေတာင္.. ရႈပ္ပြေနတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔ အဲ့ဒီ ခ်စ္စရာ မ်က္လံုးေတြကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနေတာ့တာပဲ...။

ကေလးတို႔ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးနားေလာက္မွာ .. ကားကို ရပ္ .... ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ေနတုန္း... အိမ္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္လာတယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သတၱဝါေလးအစစ္ေပါ့...။
ဒါလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ခ်င္းဆက္ေနတာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ...။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း.. သူ ထြက္လာတာပဲ... ၾကည့္..။
လက္ထဲမွာ..စာအုပ္ေတြနဲ႔.. ။ ထီးမပါ ဘာမပါ..။

ဖ်ားေတာ့မွာပဲ...။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္တိုင္း.. ထီး ဘယ္ေတာ့မွ မေဆာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ.. မိုးစက္ေတြကို ခ်စ္တတ္ပံုရတယ္ ..။

သူ လမ္းေလၽွာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိမသာ... ေဘးက ျဖတ္ေမာင္းတဲ့ အထာဖမ္းရင္း... သူ႔နားရပ္လိုက္တယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းလို လွည့္ၾကည့္တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ.. ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ျပလိုက္ေတာ့.. မွတ္မိသြားသလိုမ်ိဳး....။ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ လကၡဏာမ်ိဴးေတာ့ မဟုတ္ ...။