Ο Φανταστικός μου Φίλος....

Η αποκαλυψη.

Σηκώθηκα πάνω και πήγα κοντά του τον κοίταξα στα μάτια προσπαθούσα να δω από μέσα τους και είδα εκείνο το σκουρο μπλε της νύχτας να χάνετε και να εμφανίζετε εκείνο το ανοιχτό γαλάζιο που πάντα αγαπούσα τα δάκρυα στα μάτια του το κάνανε ακόμα πιο λαμπερό και τον έβλεπα που μου ανοιγόταν για πρώτη φορά δείχνοντας μου τον πόνο του, κατι μου θυμίζει αυτό το βλέμμα ήταν το ίδιο βλεμμα που είχε όταν μου διηγήθηκε την ιστορία της ζωής του και όλα όσα είχε περάσει όταν ήταν μικρός ήταν τόσο πονεμένο αλλά τόσο αληθινό ταυτόχρονα...
Είναι ψεύτης νοιάζεται για μενα αλλά προσπαθεί να το παίξει σκληρός για να με πληγώσει,τον ξέρω τον Λούις πότε δεν θα έκανε κάτι τέτοιο εκτός αν καποιος τον αναγκαζε...
Ειδα ένα δακρυ να κυλάει από το μάτι του ακούμπησα το μάγουλο του με το χέρι μου και το σκουπισα τον κοιταξα για μια άλλη φορά βαθιά στα ματια και του είπα"Λούις το ξέρω ότι είσαι εσύ είσαι ακόμα εκείνο το γλυκό αγορακι που γκρίνιαζε κάθε φορά σε μαλωνε η κυρία stevens που καταλαθος έσπαγε το τζαμί της με την μπάλα αντί να την στηλει σε μένα,που με στήριζε με έκανε να νιώσω πως είναι να ζεις το ξέρω ότι είσαι ακόμα εσύ κι πως αυτά που είπες δεν θα εννοούσες ,τι έχεις Λούις ???
Λουις:Πολύ μιλάς μικρή είπες πράγματα που δεν έπρεπε κι γι αυτό θα πληρώσεις..
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια, τωρα έχει να εμφανιστεί 3 μήνες μάλλον αποφάσισε να με αφήσει επιτέλους ήσυχη όμως όσο παράξενο κι σας ακουστεί μου λείπει ειδικά μετά από εκείνη την μέρα ειδα κατι ανθρώπινο πάνω του κατι οικείο,ο Λούις που ήξερα δεν χάθηκε ζει μέσα του αλλά στην επιφάνεια βλέπω έναν Λούις σκληρό,άγριο μα γιατι να τα κάνει αυτά.....
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα στο μπάνιο άναψα το νερό και έκανα ένα χαλαρωτικό ντουζ ύστερα σκεπαστηκα με μια πετσέτα και στεγνωσα το μαλλί μου επλυνα τα δόντια μου και έβαλα μια άσπρη μπλούζα που έφτανε μέχρι το γόνατο με ένα κολάν μαύρου χρώματος και κατι ασπρόμαυρα σταρακια κατέβηκα τις σκάλες κι ειδα τον Χάρρυ που καθόταν κι έτρωγε πήγα κι έκατσα δίπλα του,του είπα Καλημέρα κι εκείνος το ίδιο έβαλα λίγο δημητριακά κι άρχισα να τρώω ειδα πως ο Χάρρυ με κοιτούσε σαν ενα χαζοχαρουμενο όταν τον ρώτησα γιατί ειναι ετσι μου ειπε"επειδή είσαι χαρούμενη κι εσύ κι όταν εσύ είσαι χαρούμενη με κάνεις ακόμα πιο τρελό"είπε κι άρχισα να γελάω,μόλις τελείωσα το πρωινό μου τον φίλησα στο μέτωπο και πήρα τα κλειδιά δεν χρειαζόταν να του πω που πάω το ήξερε ήδη πως πάω στα κορίτσια αφού έγινε καλά η Βικτόρια από την κατάθλιψη που είχε τελικά.
Μπήκα στο αμάξι του Χάρρυ και άρχισα να οδηγαω προς το σπίτι τους,στην διαδρομή ένιωθα μια ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα οι φωνές άρχισαν να με τρελάνουν πάλι, οταν οδηγούσα ένιωσα μια ζεστή ανάσα στο αυτί μου ,γύρισα αντίκρισα τον Λούις εμεινα αφωνη και γουρλωσα τα ματια μου η καρδια μου χτυπουσε γρηγορα και οι φωνες μου σταματησαν αποτομα, δεν με κοιτούσε το βλέμμα του ηταν καρφωμένο μπροστά"εγώ τους σκότωσα"είπε κι εγώ τον ρώτησα "ποιους σκότωσες Λούις" κι μου απάντησε "τους γονείς μου εγώ τους σκότωσα"με το που άκουσα αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του έμεινα άφωνη μα πως γίνεται αφού μου ειπε πως ο πατέρας μου το έκανε μου ειπε ψέματα αχ όλο μυστήριο είναι δεν βγάζω άκρη...
Εγω:τι εννοείς τους σκότωσες γιατί να το κάνεις αυτό Λούις??
Του είπα αλλά ακόμα κοιτούσε μπροστά λες κι είχε κάτι,έχασα τον έλεγχο του τιμονιού κι τσέκαρα πάνω σε μια κολόνα μέσα στη μέση του πουθενά το κρύο ήταν αφόρητο και το κεφάλι μου πονούσε υπερβολικά κοιταξα τον Λούις και ειδα πως αυτή τη φορά με κοιτούσε κι αυτός"Είμαι σαν κι εσένα Χριστίνα ακούω κι εγώ φωνές δεν είμαι εγώ σώσε με...
Είπε και ειλικρινά ήμουν πολύ μπερδεμένη μολςι ειπε πως έχει κι αυτός το ίσο πρόβλημα?? Το ήξερα πως αυτός δεν ήταν ο αληθινός Λούις Ο Λούις που ήξερα"Σαν τι ακούς Λούις"είπα με την φωνή μου να τρέμει καθώς καταπινα βαριά.
Φωνές,τσιριδες,κλάματα κι ειδικότερα εσένα να κλαις μου λένε ποιους σκότωσα κι ποιους θα σκοτώσω"έλεγε καθώς διέκρινα πως το γαλάζιο χρώμα τον ματιών του χάνονταν και ένα σκούρο μπλε χρώμα ερχόταν στην θέση του,εγυρε το κεφάλι του κι με κοιτούσε με ένα διεστραμμένο άρρωστο χαμόγελο κι Πριν το καταλάβω τα χέρια του είχαν καλύψει τον λαιμό μου κι άρχισε να τα σφίγγει με σκοπό να με πνίξει εγώ τον χτυπούσα αλλά τίποτα ήταν πιο δυνατός από μένα πήγα να χάσω τις αισθήσεις μου όμως τελικά με άφησε πήρε τα χέρια του μακριά από τον λαιμό μου κι ειδα πως το σκούρο χρώμα στα ματια του είχε εξαφανιστεί εμφανίζοντας το φυσικό κρυστάλλινο γαλάζιο...
Louis pov.
Άφησα πάλι τους δαίμονες μου να με κυριευσουν πάντα είχα αυτό το πρόβλημα από την ώρα που γεννηθηκα οι γονείς μου με είχαν στείλει σε πολλούς ψυχιάτρους αλλά κανένας δεν εβρισκε τι έχω κι έτσι αυτό που είχα γινόταν πιο έντονο ώσπου σκότωσα τους ίδιους μου τους γονείς από τότε κατέληξα έτσι οι φωνές που ακούω είναι βασανιστικές κι οι εφιάλτες μου γίνονται πιο Τρομακτικοί μέρα με την μέρα κι μια μέρα γνώρισα την Χριστίνα ήταν η μόνη που με έκανε να νιώσω αποδεκτός ήταν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε να έχει κανείς,είναι γλυκιά όμορφη κι πολύ έξυπνη Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να διαβάσει την σκέψη σου να μπει στο μυαλό σου μόνο κοιτοντας σε στα ματια ήταν ένα από τα πλεονεκτήματα της,όταν πέθανα είχα βρει επιτέλους την ηρεμία μου κι όσο κι αν την πληγωσα που έφυγα έγινε για το καλό της δεν μπορούσε μια σαν αυτήν να έχει κολλητό έναν σαν κι εμενα θα της έκανα μεγάλο κακκο αλλά φαίνεται πως μετά τον θάνατο μου τα πράγματα έγιναν πιο μπερδεμένα κι για μένα κι για αυτήν την είχα καταστρέψει την έκανα σαν κι εμένα κι για όλα φταίω εγώ που είναι τώρα έτσι ακούει κι αυτή τις φωνές που έχω κι εγώ μπορεί να δει ότι βλέπω την έκανα ψυχοπαθή την χάλασα καυεστρεψα με τον πιο άθλιο κι χειρότερο τρόπο τον μονο άνθρωπο που με βοήθησε με στήριξε κι που ήταν πάντα εκεί για μένα είμαι ένα τέρας δεν της κάνω καλό πρέπει να την αφήσω να την σώσω από τον εφιάλτη της να κρατήσω τους δαίμονες μου για μένα αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ κάθε φορά που με πιάνει η κρίση μου βρίσκουν ευκαιρία κι με κυριεύουν με κάνουν να κάνω κι να πω πράγματα που δεν θέλω όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε αυτή κι δεν το αξίζει δεν αξίζει να την βασανιζω να την βλέπω που με παρακαλεί να την σκοτώσω ενώ δεν το μπορώ να βλέπω πως απο μέσα της σπαράζει θέλει να βγάλει Μια κραυγή πόνου κι απελπισιας το μισω όλο αυτό δεν θέλω να είναι έτσι ή ζωή της θέλω μόνο το καλό γι αυτην ανάθεμα το αρρωστημένο μου μυαλό.
Χριστίνας pov
Προσπαθούσα να πάρω ανάσες κι μόλις συνήλθα λίγο τον κοιταξα με ένα παράπονο κι εκείνος απλά με αποφευγε μπορούσα μπορούσα δω τις σκέψεις του τι θέλει να μου πει αλλά φοβάται αχ Λούις πως γίναμε έτσι θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω τότε που ήμασταν αγαπημένοι που παίζαμε τότε που δε ξέραμε τι είναι ο αληθινός κόσμος που ζούσαμε στο δικό μας όνειρο που υπήρχανε μόνο εγώ κι εσύ....
Τον ειδα που έβριζε από μέσα του με κοίταξε για τελευταία φορά χωρίς κανένα συναίσθημα στο βλέμμα του και μου ψυθιρισε στο αυτί"δεν σου κάνω καλό ξέχνα ότι σου είπα"και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και την έκλεισε δυνατά κι άρχισε να τρέχει προς μια άλλη κατεύθυνση τότε βγήκα κι εγώ κι άρχισα να τρέχω από πίσω του φωνάζοντας τον "Λούις γυρνά πίσω θέλω να σε βοηθήσω"είπα και σταματησα δεν μπορούσα άλλο Ανασαινα με δυσκολία και τα πόδια μου άρχισαν να πονάνε,έπεσα με τα γόνατα κάτω και τον κοιτούσα που εξαφανιζόταν σιγά σιγά μέσα στο φως του ήλιου μα γιατι δεν με αφήνει να τον βοηθήσω γιατί να κάνει έτσι τι μου άλλο μου κρύβει αφού μου τα ειπε όλα!!!.....