Te Ver

Hoofdstuk 7

"laat haar gaan klootzak." Hoorde ik een diepe, boze, schorre stem roepen.

Lucas.

Ik draaide om en ik gok dat gok dat ik een paar tranen heb laten vallen uit frustratie, zonder dat ik het heb geweten.

"wat heb je bij haar gedaan?" eiste Lucas, joggend naar ons en hij ging tussen mijn vader en mij instaan.

Hij keek naar mijn arm waar mijn vader mij had gegrepen en keek naar mij van top tot teen, allemaal terwijl hij zijn handen om mijn schouders had rusten.

"ik hoef niet de vraag te beantwoorden van een tweedeklasser." zei hij tegen Lucas.

"hoe weet je dat we in de tweede klas zitten?" vroeg ik terwijl ik mijn vingers onder mijn ogen langs haalde.

"je moeder heeft het me verteld."

"oke, stop gewoon het 'proberen te leren kennen' van Maya want ik weet, ik weet zeker dat er iets niet helemaal betrouwbaar aan jou is." Zei Lucas. hij sloeg een van zijn gespierde armen om mijn schouder heen en trok me zo dicht naar hem toe als mogelijk was.

"Lucas het is oké." Zei ik terwijl ik omhoog keek naar hem, ik verplaatste me niet. Ik zou toegeven, mijn vader maakte me op een manier bang, en ik voelde me niet bang wanneer Lucas om me heen is.

Zoals bij Topanga's, ik maakte me geen zorgen over mijn vader ook al wist ik wat hij kon en misschien ging doen.

"ja, Lucas. Het is oké." Grijnsde mijn vader naar Lucas, en hij zette en stap dicht naar ons beide toe.

"waarom probeer de je Maya op te halen bij school vandaag?" vroeg Lucas. mijn ogen werden wijder en mijn mond ging een stukje open.

Hoe wist hij daarvan? Ik heb hem verteld dat ze de verkeerde persoon hadden geroepen en ik heb ervoor gezorgd dat hij mij niet heeft kunnen horen toen ik Riley de waarheid vertelde.

"gaat dat jou iets aan?" vroeg mijn vader.

"ja. Jij hebt Maya zich slecht laten voelen sinds dat jij aar en haar moeder hebt verlaten. Je verbergt elke dag hoe ze zich voelt, maar ze zit ermee! Wat voor vader wil dat voor zijn dochter?" schreeuwt Lucas. hij zette een stap richting mijn vader en mij, opnieuw zag ik dat hij zijn kaken op elkaar beet aan het einde van zijn tekst.

"Lucas niet doen." Ik stapte naar hem toe en pakte zijn bovenarm en probeerde hem bij mijn vader vandaan te trekken.

"Maya, jou kleine vriendje hier denkt dat hij alles is, huh?" grinnikte mijn vader .

"hij is nie-"

"waarom ga je niet gewoon terug naar waar je dan ook vandaan kwam. Jij bent niet de man die Maya nodig heeft in haar leven." Lucas balde zijn vuisten en dat had ik heel snel door.

Ik sprong op zijn rug zodat hij gedwongen is om mijn benen vast te pakken, en zo niet zijn handen kan gebruiken om iemand te slaan.

"Lucas ik zweer als je slaat praat ik nooit meer met je." fluisterde ik in zijn oor.

Ik hoorde Lucas' ademhaling langzamer worden, maar hij ademde nog steeds diep. Ik gleed van zijn rug af na een tijdje maar hield zijn arm vast.

"ik denk dat beter kun gaan." Zei ik kijkend in de ogen van mijn vader.

Hij stopte zijn handen in zijn zakken en liep een kant op, ik pakte Lucas aan zij arm en moest hem de andere kant op slepen.

"Lucas waarom ben je gekomen?" vroeg ik, we liepen naar mijn huis toe en hij was nog steeds niet rustig.

"als je niet had opgehangen had ik mijn zin kunnen afmaken. Ik zei als je ophangt kom ik je toe."

"waarom?" ik lachte een klein beetje.