Te Ver

Hoofdstuk 9

Als ik naar het metrostation liep leek de tempratuur te zakken! Ik bedoel ik weet dat het New York is maar jeez.

"Hey, Maya!" Riley glimlachte.

"Hebben jij en Farkle gister na school nog afgesproken?" vroeg ik.

"ja." Ze lachte. "we gingen uiteten en toen gingen we terug naar zijn huis." Ze blushte en knipperde met haar ogen.

"je ziet dit echt we zitten he?"

"wat?" lachte ze, en ze kwam terug in de realiteit.

"mr. En mevr. Minkus." Knipoogde ik.

"zeg dat niet! Hij heeft me nog niet eens mee uitgevraagd!" ze probeerde boos te klinken.

"dat gaat hij doen, hij wil dat al heel wat jaren doen."

"Hoe zit het met jou en Lucas?" zei ze om zo het onderwerp te veranderen.

"Hoe zit het met ons?" lachte ik. We stapte uit de metro en liepen de rest van de weg naar school.

"Jullie zijn goed voor elkaar. Jij hebt een tien voor je Engels project, Maya. Zijn ogen lichten op als hij bij jou in de buurt is, of wanneer je met hem praat."

"Doen ze dat?" vroeg ik. We liepen het klaslokaal in en Lucas, die er meestal eerder is dan Riley en ik, zat niet in zijn stoel.

"Dat doen ze." Verzekerde Riley mij.

Waar is Lucas? mr. Matthews is al begonnen met de les en het is overduidelijk dat hij niet meer gaat komen dit lesuur.

Toen de bel ringde als teken voor ons om van les te wisselen pakte ik mijn mobiel en stuurde Lucas een berichtje.

Riley probeerde me te overtuigen dat hij waarschijnlijk gewoon ziek is, maar er is een klein stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat er iets anders aan de hand is.

Lucas: ik ben morgen weer op school.

Ik: Lucas dat is niet wat ik vroeg! Waar. Ben. Je.

Ik ging naar scheikunde en kruk naast mij was leeg, omdat Lucas en ik lap partners zijn. i kon mijn telefoon niet checken voor de hele vijfenveertig minuten of ik zou riskeren dat mijn telefoon word afgepakt.

"Maya relax, het gaat prima met Lucas." zei Farkle, hij loopt naar mijn tafel en legt een hand op mijn schouder.

Het verbaast me dat hij niet aan het werken is aan de opdracht. Normaal is iedereen aan het praten en aan het rondlopen om spullen te pakken en is hij hard aan het werk aan wat voor opdracht dan ook we hebben gekregen.

"Hoe weet je dat?" zuchtte ik, tikkend met mijn potlood op de tafel.

"Hij is een sterke jongen, fysiek en mentaal, hij kan alles aan dat zijn kant op komt." Zei Farkle.

"Ja Maya, hij heeft gelijk, maak je niet teveel druk om Lucas. Hij zei dat hij morgen weer terug komt."

Ik zuchtte en was klaar met het overschrijven van de aantekeningen uit ons tekstboek.

Aan het einde van de dag heb ik nog steeds geen bericht terug van Lucas, dus ik besloot om naar zijn appartement te lopen.

Toen ik aan de deur klopte, kwam niemand de deur open doen en dat is wanneer ik me weer zorgen begon te maken.

Terwijl ik zijn appartementencomplex verliet belde ik Lucas maar ik kreeg geen antwoord dus besloot ik om het een bericht te sturen.

Ik: Lucas waar ben je in vredesnaam! Ik weet dat je niet thuis bent want daar was ik net! Je hebt geen idee hoeveel angst ik nu heb door jou!!