Oorverdovende Stilte [Preview]

Hoofdstuk 2

'Goedemiddag, mejuffrouw,' zegt de man met een licht Spaans accent. 'Ik ben Fernando en ik ben je chauffeur voor vanmiddag. Waar wil je heen?'

Ik kijk hem aan vanuit de achteruitkijkspiegel. Hij draagt een oude pet en oudere kleding. Ook heeft hij een vriendelijke lach, een stoppelbaardje en vriendelijke ogen. Ik glimlach, in ieder geval is er iemand die vandaag nog normaal tegen me doet.

Ik sta op het punt mijn adres te geven, maar Echo grijpt in. 'Ga twee straten verder,' zegt ze dringend. Ik vraag me af waarom, maar ik vertrouw Echo. Vooral omdat we nog geen twee minuten geleden een wapenstilstand hadden. Ze zou nooit zomaar haar belofte breken zonder goede reden. Snel noem ik het verkeerde adres op. 'Komt voor elkaar!' zegt Fernando met een hoofdknik. Hij draait de sleutel om in het slot en trekt rustig op. Ik doe mijn riem vast en ga comfortabel in de auto zitten. Mijn hoofd steunt op mijn hand, terwijl ik uit het raam kijk. Regen tikt in een rustgevend ritme tegen de ramen, terwijl we de stad uit rijden.

Het is helemaal stil in de auto. Zelfs de radio staat niet aan. 'Praat met hem,' commandeert Echo na een paar minuten.

'Wat? Waarom? Waar moet ik het over hebben?' vraag ik zo zacht als ik maar kan. Zo zacht dat Fernando het hopelijk niet hoort. Vanuit mijn ooghoek gluur ik naar de chauffeur, maar hij lijkt niets door te hebben.

'Vraag iets over zijn dienst.' Echo's toon begint met de minuut dringender te worden. Ik word er nerveus van. Er is iets mis. 'Zeg iets! Toe! Het is een zaak van leven of dood!'

Ik voel de spanning in mijn lichaam stijgen. Ik ga wat verder naar voren hangen, zodat ik dichterbij hem zit. Normaal gesproken praat ik niet met de chauffeur. Ik ben niet een erg kletserig type. Ik houd meer van de stilte.

Allemaal openingszinnen vliegen door mijn hoofd, maar ik kan niets bedenken wat echt goed past. 'Vraag naar zijn dienst,' zegt Echo nog eens.

'Eh... Is dit je laatste ronde?' vraag ik ongemakkelijk. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Het kwam er zo zielig uit. Hij moet toch weten dat ik een bedoeling heb, maar Fernando reageert heel normaal. 'Bijna, ik moet nog een uur. Dan ben ik klaar,' antwoordt hij, terwijl hij rechtsaf slaat de snelweg op.

'Vraag of hij zijn werk leuk vindt,' suggereert Echo.

Ik zucht in stilte en praat dan Echo na. 'Vind je dit een leuke baan?'

Fernando kijkt me aan vanuit de achteruitkijkspiegel. 'Ja...' Het komt er niet al te overtuigend uit. 'Nou ja... soms vind ik het niets,' vertelt Fernando. 'Het is erg eentonig werk en niet heel bijzonder. Sommige dagen zijn beter dan andere. Soms heb ik klanten met geweldige verhalen of mensen met wie je goede gesprekken kan voeren. Dat soort dagen zijn de betere dagen. Maar sommige klanten kunnen alleen maar zeuren. Of ze voeren alleen maar een heel lang telefoongesprek, over dingen waar ik niets van begrijp. Vaak schreeuwen ze de hele weg lang of spreken ze in een andere taal. Dat soort dagen zijn het ergst.'

Het komt er zo triest uit. Nu snap ik ook waarom Echo zei dat het een zaak was om leven en dood. Dit zou zijn laatste uur zijn.

'Zeg iets terug. Houd het gesprek op gang,' zegt Echo.

Ik ben zo onhandig in dit soort dingen, maar ik doe m'n best. 'Dat kan ik begrijpen,' zeg ik voorzichtig. 'Dat vind ik ook van school. Het is zo saai en de leraren praten maar door over helemaal niets!' Ik probeer het grappig te zeggen, maar het mislukt totaal. Fernando glimlacht, maar het is een gemaakte lach. Ik zie nog steeds die trieste blik achter zijn lachende ogen.

Fernando doet de ruitenwissers aan, maar de ruit wordt er niet bepaald schoner van. Zandvegen bedekken nu de ruiten, maar Fernando lijkt er niet door gehinderd te worden. Hij tikt de richtingsaanwijzer aan en we slaan rechtsaf, een afrit op.