Oorverdovende Stilte [Preview]

Hoofdstuk 3

Ik loop in een rustig tempo de twee straten door, terug naar huis. Het voelt wel lekker om even uit te waaien. Het waait stevig, maar de regen is gelukkig gestopt. Eindelijk kan ik de gebeurtenissen van vandaag laten gaan. Even niemand die aan mijn hoofd zeurt en van alles van me verlangt of eist. Zelfs Echo is stil.
Ik loop de laatste straat uit, onze oprit op. Mams auto staat er al. Ik steek de sleutel in het slot en draai hem om. Met een zachte klik gaat de deur open. Warme lucht en de geur van gebakken aardappeltjes begroeten me. Precies wat ik nodig heb!

Ik stap naar binnen, schop mijn natte schoenen uit trek de deur achter me dicht. Mijn jas gooi ik slordig over de kapstok. 'Ik ben er weer!' roep ik door het huis. Ergens vanuit de woonkamer klinkt het gekras van hondennagels op het laminaat. Max rent meteen naar me toe en springt tegen me aan. 'Hé jongen!' roep ik, terwijl ik door mijn knieën zak en hem een stevige knuffel geef. Max likt mijn hand en blaft een paar keer van blijdschap.

'Hoi Skye!' roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik sta op en loop de woonkamer door naar haar toe. Mam staat achter het aanrecht in een pan met aardappels te roeren.

'Hé,' zeg ik terug. Ik ga tegen de verwarming aan staan en druk mijn koude vingers tegen het warme metaal.

'Hoe was het bij Charlotte?' vraagt mam, terwijl ze wat zout over de aardappels strooit. Ze kijkt in het kookboek dat naast haar ligt en leest de volgende regel.

'Wat maak je?' zeg ik, in de hoop dat ze het niet wil hebben over het gesprek met Charlotte.

'Kiphaasjes met een notenkorst en aardappels met sperziebonen. Ik had zin om eens iets nieuws te eten,' zegt ze terwijl ze nog eens goed roert. 'Wil jij de volgende stap even oplezen?' vraagt ze.

Ik knik en pak het kookboek van haar over.

'Maal de noten bijna fijn en doe hiervan twee-derde in een diep bord,' lees ik voor.

'Dat had ik gedaan, wat daarna?' vraagt ze.

Ik lees verder. 'Doe de bloem en een ei beiden apart in een diep bord.'

Mam grijpt de bloem van de plank en giet het in een apart bord. 'Dus,' zegt ze, terwijl ze een ei stukslaat. 'Hoe was het bij Charlotte vanmiddag?' vraagt ze.

Shit. Afleidingsmanoeuvre mislukt. 'Goed,' antwoord ik kortaf. Ik doe alsof ik het boek doorlees om oogcontact te vermijden.

'Waar hadden jullie het over,' vraagt ze terwijl ze het ei stevig doorklopt.

'Dat is vertrouwelijk,' zeg ik. 'Ik hoef het niet te vertellen.'

'Tuurlijk wel,' antwoordt mam, alsof het niets is. 'Je bent mijn dochter, ik hoor dat soort dingen te weten. En ik moet weten waar ik aan toe ben, voordat...'

Dan ontplof ik. Ik kan mijn woede niet langer beheersen. De hele dag was ik al wat kribbig en moe. Bij Charlotte moest ik al moeite doen om niet boos te worden, maar nu lukt het me niet langer. 'Voordat wát, mam? Ik doordraai? Nog gekker word dan ik al ben?' schreeuw ik tegen haar.

Mam laat van schrik de spatel in de pan vallen. 'Skye...' zegt ze, in een poging mij tot bedaren te brengen, maar ik luister niet.

'Ik weet heus wel dat je liever had gewild dat ik normaal was. Ik hoor je wel praten met pap over wat jullie met me aan moeten. Ik ben niet doof! Heb je jezelf ooit weleens afgevraagd hoe dat voor mij is? Denk je dat ik het leuk vind om niet naar school te hoeven voor gesprekken met een psychiater? Denk je dat ik het leuk vind om ziek gemeld te worden voor een mentale evaluatie, elke twee weken? Denk je dat ik hiervoor gekozen heb? Nee! Ik heb hier niet voor gekozen en ik wil dit helemaal niet, maar ik kan hier niets aan doen. Sorry, voor dat ik niet zo ben geworden zoals je had gehoopt. Ik wens gewoon dat je me behandelt als een normale tiener.' Ik ben buiten adem als ik uitgeschreeuwd ben.