Oorverdovende Stilte [Preview]

Hoofdstuk 4

'Hé, slaapkop!' roept Echo door mijn hoofd. 'Word wakker! De wekker piept nu al tien minuten. Zet hem alsjeblieft uit! Ik word er helemaal gek van!'

'Wat?' vraag ik suf, terwijl ik op mijn linkerzij ga liggen. Ik knipper met mijn ogen en wrijf de slaap eruit. Het gepiep van mijn wekker dringt nu pas tot me door. Ik ga rechtop zitten en zoek de wekker, die op de een of andere manier steeds van plek verschuift. Als ik de wekker heb gevonden, sla ik hem uit. Het is zeven uur in de ochtend en eindelijk vrijdag.

'Dank je,' zegt Echo met een plagend toontje in haar stem.

Dan realiseer ik me dat het al zeven uur is. Ik had al tien minuten wakker moeten zijn en al bijna op de fiets moeten zitten. 'Je had me ook wel eerder mogen wekken!' roep ik gestrest. 'Ik kom nog te laat op school! Shit!' Ik spring uit bed en grijp wat kleding van gisteren van mijn stoel. Ik ren over de overloop naar de badkamer en laat de kraan lopen tot hij warm genoeg is om eronder te stappen. De hete stralen voelen prettig aan op mijn huid. Alsof ik nooit uit bed ben gestapt. Snel pak ik wat zeep en was mijn lichaam. De badkamer vult zich met de heerlijke geur van kokos. Als ik de zeep van mijn armen af laat spoelen klopt mam op de deur.

'Skyler!' roept ze door de deur.

'Ja?' vraag ik terwijl ik shampoo op mijn hand giet.

'Ik breng je wel naar school vandaag.' Ze wacht niet op mijn reactie. Ik hoor de overloop kraken, waardoor ik weet dat ze weg is.

'Je wist het, hè?' vraag ik aan Echo, met het schuim in mijn haar.

'Daarom liet ik je ook tien minuten langer liggen. Anders zou je weer gaan miepen dat ik je niet langer liet liggen. Je bent erg lastig, weet je dat?'

'Dank je,' zeg ik, terwijl ik de shampoo uitspoel.

'Ach, geen probleem,' zegt ze.

Ik geniet nog even van het water, waarna ik de kraan uitzet en me afdroog. Ik trek een strakke spijkerbroek aan met diepe zakken. Daarboven doe ik mijn favoriete T-shirt aan. Een navyblue shirt met een quote erop: Stars can't shine without Darkness. Als laatste trek ik een vest aan en twee verschillende sokken. Dan ga ik terug naar mijn kamer, pak mijn horloge en doe hem om. De cijfers geven aan dat het twintig over zeven is. Normaal gesproken zou ik allang op de fiets moeten zitten. Ik grijp mijn grijze rugzak van de grond en ren de trap af naar beneden. Bijna struikel ik over Max, die kwispelend in de gang wacht tot hij uitgelaten wordt. Ik laat mijn tas in de gang achter en vervolg mijn ochtendroutine: lenzen indoen, make-up opsmeren, eten maken, brood smeren om mee te nemen naar school, tandenpoetsen, haar doen en vertrekken. Dat allemaal in een kwartiertje. Meestal red ik het wel binnen een kwartier, soms niet, maar dan mag ik extra hard naar school fietsen. Vaak denk ik dan dat ik te laat kom, maar eigenlijk ben ik dan alsnog een half uur te vroeg. Mam brengt me alleen als het keihard regent, of als ze daar zin in heeft zoals vandaag. Meestal red ik mezelf wel.

Zonder moeite doe ik mijn lenzen in en vervolgens doe ik een licht laagje mascara op. Ik heb nooit echt zin om veel meer te doen dan dat en om eerlijk te zijn heb ik het ook niet echt nodig. Snel werk ik wat brood naar binnen en smeer ik wat voor school. Om precies kwart voor acht ben ik klaar om weg te gaan. 'Mam?' roep ik. 'Ben je klaar om te gaan? Anders kom ik nog te laat.'

'Ja, ik ben klaar,' zegt ze. Mam trekt haar jas aan en checkt haar zakken nog even. 'Bijna klaar,' zegt ze als ze nog haar mobiel en haar tas van de keukentafel afhaalt. 'Ben je klaar?' vraagt ze dan aan mij.

'Ik wel. Jij?' vraag ik.

'Ja,' zegt ze, terwijl ze de deur opentrekt. 'Nee,' zegt ze plotseling, voordat ze buiten staat. 'De autosleutels.' Met een ongemakkelijke glimlach loopt ze terug het huis in en pakt de autosleutels van de kast af. 'Nu kunnen we gaan.' Lachend kijk ik mijn verstrooide moeder aan.