Ellerin soğuktu, fakat kar yoktu.
Bir Güneş'e hasret adam, Ay'a aşık olmuştu.
Kabul belki de zordu,
Bu bir maceranın sonu ve kalp yoruldu.
Ay oturup şiir yazarken,
Güneş ağlıyordu.
Bundan sonra,
Cemal Süreya yazmaz daha aşk şiiri,
Oğuz Atay albayını kaybetti.
Kulağımda hep bir kulaklık,
Elimde hep bir Süreya,
Ve kalbimde hep sen.
Cemal Süreya şiir yazmıyor,
Yokluğunda diyor, aşık olan yerlerim acıyor.
Yazacağım, anlatacağım çok şey var.
Lakin, kelimeler intihar ediyor her yazmaya başladığımda, kalemimde.
Etrafımda var birkaç kişi,
Ne kadar yakınsa bana , bir o kadarda uzak.
Zaten hepsi hayattan bezmiş fani.
Ölmenin vaktini bekleyen sanki.
Bu aralar yazar oldum insanları,
Soran olursa zaten pek de sevmem onları.
Ve bazen bana en acı verenler, en yakınımdakiler.
Hepsi kayboldu yanımdan, ben kendimi arıyorken.
Bazen bir şehir düşünüyorum.
Daha önyargısız, daha mutlu.
Kocaman bir denizi.
Galata ve Kız Kulesi yan yana olan.
Ben bazen mucizeleri isterim biliyorum fakat mucizeler gerçekleşmek için varlar.
Esma
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Melankoli
PuisiŞiir dediğin nedir ki? Bir kaybediş ya da bir korku. Sonunu bildiğin bir film veya birçok kez okuduğun kitap. Boğazımda bir düğüm var, Ağzımda bir yudum sade kahve, Elimde fincan. Gözlerim denizin ufuğunda, Gemiyi bekliyor edası ile.. Şiir şimdilerd...
