İŞTE BENİM HAYATIM

part 1

Annem ankarada kanser tedavisi görüyordu.

o zamanlar köyde kardeşim yaşlı dedem ve yaşlı babanemle birlikte kalıyorduk.

yine birgün kış ayındaydık kar yağmış yollar kapanmıştı annem kardeşimle beni istemiş dedem kardeşimle beni alıp ankaraya anneciğimi görmeye götürecegini söyledi.

apar topar hazırlanıp hemen yollara düştük rotamız ankaraydı kardesimi ve beni tarifi olmayan bi heyecan sardı

hastaneye vardık merdivenleri ikiser ikiser cıkıyoduk ve sonunda annemin kaldıgı odanın önüne geldik hemen kapıyı açtım.

annem cok degişmişti sanki 1 haftada 20 yaş atlamış gibiydi ilk tanıyamadık kemoterapi alıdıgı icin çok zayıflamıştı.

annemi görüp ve kısa bi hasret gidermeden sonra tekrar köye dönmek icin yola cıktık

pazartesi günü ben her zamanki gibi okula gitmek icin erkenden uyandım derslerimde pek başarılı bi ögrenci degildim

annesi ve babası uzakta olup dedesi ve babannesiyle yaşayan bi kızdan başarı nasıl beklenirdiki zaten

son dersimizin bitmesine 5 dakika vardı ögretmenimiz hazırlanmamız için izin verdi çantamı toparladım montu giyindim.

bu srıada zilde çaldı zaten okuldan çıktıgımda saat saat 12 30 du.

arkadaslarımla şakalaşarak eve gitmeyi cok severdim hatta bazen eve geldigim icin üzülürdümde ama bugun icimde bi sıkıntı vardı

hemen eve gitmek istiyodum bizim eve yaklaşınca evin önündeki kalabalıga takıldı gözüm.

tanıdık tanımadık herkez bizim evin önündeydi 8 yaşındaki bi kızdım o zamanlar evin önünde bi kalabalık olması ne anlama gelirdi bilmezdim

. eve doğru koşmaya basladım. eve girince babamı gördüm yatakta kefene sarılı olan birinin baş ucunda aglıyodu yatagın üzerinde kefene sarılı olan annemdi benim annem.

annem yoktu artık. annesiz mi kaldım şimdi o güzel kokusunu alamıycakmıydım bi daha sarılıp öpemiycekmiydim onu bi yere gitmek icin izin alamıycakmıydım en zoruda elinden tutup parka gidemiycekmiydim.

oldugum yerde diz çöktüm istemsizce akan göz yaşlarıma dur diyemedim yagmur damlaları gibi aralıksız akıyodu

.acaba kaç kız annesini topraga verilirken gördü. kendimi babannemin kollarında buldum nereye

-babanne nereye gidiyoruz

+anneni bırakmaya kızım

bunu anlamıycak bi şey yoktu annem artık toprak olucaktı.ilk annemi.

o büyük cukurun icine koydular sonda tahtalarla kapattılar üzerini.sonra toprak attılar ilk topragını babam attı o atılan her bir toprak taneleri kadar canım yandı.

babam şehir dısında çalışan bi adamdı.cok nadir gören bi kzıdım annemden sonra hic bi sey icin hevesim kalmamıstı

.okula gidip o garip bakışlara maruz kalmak morali bozuyodu.bigün babannem bana babamın evleniceni söyledi diyer cocuklar gibi bagrıp çagırmadım sadece tamam demekle yetindim sonra babam evlendi.

evlenmek zorundaydı 2 tane çocuğu vardı babamlar ufak bi dügünle evlendiler.

artık babamla evlilerdi. dedemle babanemin yanında babamla ve üvey annemle yaşamaya başladım kardeşimle bize karşı iyiydi bi problemimiz yoktu hele şiddet asla