İŞTE BENİM HAYATIM

part 9

sabah kalkıp hemen aceleyle kahvaltı hazırlamaya başladık 
kahvaltıyı nerminle ben hazırlarken eşim ekmek almaya.

gitti ekmeği alıp geldi kahvaltıya oturduk.

kahvaltımızı yaptık hastaneye gitmek için hazırlandık nerminle ömerde geleceklerdi hastaneye ben nerminden önce hazırlandım onu beklerken dedim mutfa toparlayayımda

nermin gelince mutfak toplamayla uğraşmasın nermin hazırlandı bende mutfa bitirdim yola çıktık zeynebin durumunda bir değişiklilik yoksa ben yine eve gelecektim.

hastaneye gittik beyin cerrahisine çıktık yoğunbakıma doğru gidiyoruz yoğunbakımında zeyneple yatan başka bir hasta daha vardı oda kızdı beyinden ameliyat olmuştu.

o kız kız hayatını kaybetmiş yoğunbakımında bir hareketlilik bir telaş vardı bizi içeriye almadılar  biz eşim çocuklar ben bir birimize baka kaldık dedim gitti gitti diye ağlamaya başladım koridorda kendimi parçalarcasına ilerden hemşire.

neden ağlıyorsunuz diye sordu dedim dalgamı geçiyosun benimle zeynep gitti yok yok artık diye hemşireye bağırmaya başladım hemşire sakin olun ilknur hanım zeynep zeynep durumunda hiç bir değişiklilik yok ama çok şükür yaşıyor.

ya ozaman o telaş o panik neyin nesi dedim o diğer kız o hayatını kaybetti diyince içime bir ferahlık geldi ama ya o kızın annesi dedim ne durumda ne halde ne yapıyodur duymuşmudur diye düşünürken.

ilerden bir feryat sesleri geliyordu gelen kızın annesi babası kardeşleriydi ben anneye dayanamadım eşim bizi aldığı gibi çıkardı aşağıya indik pastaneye götürdü çocukları eşim onlar bir şeyler.

yesinler bizede birer tane çay getireyim dedi ben bahçeye oturdum eşim geldi çaylarla beraber ama benim aklım yukarıda kaldı o kızın annesinin o hali gözlerimin önünden gitmiyordu bir türlü aklım zeynepteydi aceba yoğunbakımda olanları anladımı duydumu hissettimi diye.

eşimle konuşurken neyse hele sen bir sigara yak sakinleş zeynep anlamamıştır diye cevap verdi inşallah olanlardan habersizdir  dedik çaylarımız bitti pastaneye girdik çocukların yanına.

onlarda olanlardan çok etkilenmişlerdi gözlerindeki korku okadar kendini gösteriyordu pastaneden çıktık bahçede biraz gezelim kantine gidelim.

maksat vakit geçirmekti baya gezdik sonuçta hastane bahçesiydi nekadar yada nereyi gezebilirsinki eşime dedimki hadi birdaha çıkıp bakalım yukarıya.

görebilirsek görürüz yoksa yine ineriz dedim ya dur bi sakin ol acele etme buradayız işte acelemiz yok dedi tamam ama ben bir an önce çıkıp zeynebi kızımı görmek istiyorum diye tepki verdim.

eşim haklıydı hadi ne olursun sen gelmiyeceksen ben gidiyorum dedim tamam ozaman anlaşıldı sen duramıyacaksın sen git yukarı normale dönmüşse zeynebi gösterirlerse ararsın geliriz ben.

çocuklarla kalayım hem yalnız kalmasınlar korktular zaten dedi  tamam ben gidiyorum dedim gittim çıktım yukarıya kızı morga götürmüşler annesi falan kimse yok gitmişlerdi.

hemşireye kolay gelsin dedim saol ablacım nasılsın diye sordu dedim çok şükür iyi olmaya çalışıyoruz siz nasılsınız diye sordum vallahi ablacım bizim meslek böyle.

iyi taraflarıda var kötü taraflarıda var böyle işte ne yaparsın olsun sağlık olsun dedim ve hemen zeynebi sordum zeynep açıkcası durumu aynı ablacım.

değişen hiç bir şey yok peki görebilirmiyiz diye sordum sadece 5 dk tamam babası kardeşleride görebilirlermi diye sordum babasıyla kız kardeşi onlarda 5 er dk görebilirler  ama küçük kardeşi giremez içeriye dedi tamam.