BEYAZA TUTSAK(Kitap Oldu.)

BEYAZA TUTSAK

"Yakıp kül eder bedenini kavuran aşk."
Anılarında kaybolmuş bir adamı yeniden küllerinden doğurur.
"Karanlığın gölgesinde ölümü bekliyordum ben. Elime aldığım şırıngıya yenik düşmüş, toz zerreleri yutmuştu ruhumu. Beyaz, siyahın acısıyla yıkanmıştı. Hayatıma giren beyazla güneş doğmuştu. Sımsıkı tutunuyordum cılız ışığa. Duygusuz bedenim eskiden tattığı bu duyguyu yeniden yaşamak istiyordu. Yeniden canlanmak istiyordum. Sen bana aşık olmasan da ben seninle yeniden hayat buldum Hazan"
Karanlığın yutmakta olduğu bir genç kız...
"Masumiyet mi? Benim saflığım sokakların pisliğine bulandı. Kayboldum bu kör kuyuda,benliğimi yitirdim. Sense bana tekrardan hatırlattın kendimi. Kırılan bebeğine ağlayan masum kızın ruhunu bana yeniden kazandırdın. Oysa hapsolmuştum ben ruhumun soğuk mahzeninde"...
Engellere göğüs geren iki insan, hayatın gölgesinde kalmış bir aşk...
"Gecenin siyahında kaybolan saçları vardı. Gökyüzüne karışmış ayın yüzeyinde dalgalanan ipek gibi saçları vardı. Elmas kadar parlak, hüzünün gölgesinde sönükleşen menekşe rengi gözleri vardı. Gördüğüm en güzel renkti o gözler."
"Kimdi o peki?"
"Hayatımın ta kendisi..."
Aşık olmamaya ant içmiş bir adam neler yapabilirdi?
"Teklifin ne?" diye fısıldadı genç kız. Cesurca kaldırdığı hokka burnuyla genç adama meydan okuyordu. Mavi gözlerden çıkan alevler bedenini yakıyordu. Adım adım yaklaşıyordu cehenneme. Sıcak nefesiyle özgürlüğe kavuşan kelimeler buz kütlelerinin arasına sıkışmış kalbini eritiyordu.
Ateşle oynuyordu.
Ateş ise kendisini ölüme davet ediyordu.
"Uyuşturucu karşılığında ben ne istersem yapacaksın. Ben seni azad edene kadar benim olacaksın."
Yasaklarla kurulu bir dünya kime çekici gelmezdi ki?
Anlık zevkler uğruna geri dönüşü olmayan karanlığa girmeye değer miydi?
Masumiyet mi ağır basacaktı?
Yoksa nefsine yenik mi düşecekti?