In love with Time?

7.

*Plots werd er op de deur geklopt...*
'Stevie? Ally? Ik ben bang...' Weerklonk een bang stemmetje van de andere kant aan de deur. Ik wist meteen aan wie ik die stem kon koppelen. 'Alicia' Riepen we allebei in koor. Ik opende de deur maar er stond niet iemand naar wie ik gehoopt had. Daar stond Alicia met tranen over haar wangen vast aan twee grote mannen met een lange zwarte cape. Ik vertrouwde dit helemaal niet dus ging ik voor Stievie staan die me rond mijn middel nam. 'Wie zijn jullie?' vroeg ik beangstigend. 'Wij zijn de wachters van de tijd, kom met ons mee en je krijgt het meisje terug.
stel geen vragen maar volg ons.' Ik had geen andere keuze dan de wachters te volgen dus gehoorzaamde ik. Ik nam Stievie haar hand en volgde de wachters die door die zelfde spiegel gingen zoals ik de eerste keer door de tijd reisde. ik verwachte een scherp geluid maar dat kwam maar niet. We leken presies te vallen ik pitsten mijn ogen dicht en nam Stievie stevig vast. 'Rustig Ally, open je ogen maar.' stelde haar honing zoete stem mij gerust. Ik opende mijn ogen en zag allemaal ouden herrineringen. Ik zag een man samen met mijn moeder. Ik zag een klein meisje wat mij bleek te zijn. 'Zie jij het zelfde?' vroeg ik aan Stievie. 'Nee gekkie, dit zijn al je herineringen sinds je in je moeders buik zat. Ik zie mijn eigen herineringen.' lachten ze. Plots werd alles onstabiel en vielen we beiden op de grond. Terwijl we met ons gezicht op de grond lagen, zweefde de wachters met Alicia in hun armen een paar centimeter boven de grond. 'Auw!' kreunde ik. Ik stond op en bedacht een vlucht plan. 'Niet doen Ally.' zei Stievie terwijl ze een kwade blik naar me toe wierp. We stonden op en besloten ze toch maar te volgen. Waar heb ik mezelf toch ingebracht? Zuchte ik. Als ik nu gewoon geen spreuk had gedaan was er niets aan de hand. Ik wou dat ik de tijd kon terug draaien. Maar helaas zou ik mezelf daar nog meer in de problemen door helpen. Uiteindelijk kan niemand de tijd ontlopen. 'Ally, als je nooit een spreuk had gedaan had je mij nooit ontmoet.' zei ze met een klein vleugje hoop in haar stem. Ik nam haar hand vast en realiseerde me dat zei de gene was die me echt gelukkig kon maken. 'Wacht hier maar.' zei een van de wachters met een forse stem terwijl hij wees naar een houte bankje in het gebouw waar we net binnenliepen. Het was een soort middeleeuwskasteel en overal zelfs binnen lagen overal kasseien. Ik ging zitten bedacht me wel honderde redenen wat er zou kunnen gebeuren... Die gedachte dat ik Stievie misschien nooit meer zou zien verscheurde me of de gedachte dat ik alicia zou moeten achter laten. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hoofd op Stievie's schouder. Ik fantaseerde me dat we samen in een prachtig bloemenveld midden in het bos lagen. Samen met haar zonder dat we gestoord werden. We konden verhalen vertellen over het verleden, de toekomst en onze diepsten gedachtes delen. Opeens voelde ik een warme hand die streelde lang mijn wang. Langzaam opende ik mijn ogen en zag dat we werkelijk op die wonderbaarlijke plek waren. Op die magische bloemenweide lag ik in haar armen. Zei was het mooiste meisje dat ik ooit ontmoet had. Er was geen enkele plaats mooier dan in haar armen. 'Ally! hoe heb je dit gedaan??' vroeg stievie angstig met schrik om misschien nog harder gestraft te worden. 'Ik heb geen idee maar het is toch beter als in het kasteel bij de wachters van tijd zitten.' Probeerde ik haar gerust te stellen. 'Maar hoe geraken we hier uit? Ik heb geen enkel idee op welke plaats we zijn en ik weet al helemaal niet in welke tijd we beland zijn.' zei ze met een bezorgde blik. 'Stievie kalmeer nu eens. Wat kan er mis gaan?' eigenlijk nu ik er over na denk heel veel. Er kan dus ontzettend veel mislopen. We zouden in tijd kunnen blijven steken. Mijn moeder kon de politie bellen en me als vermist opgeven. Ik zou misschien nooit meer naar huis kunnen gaan en men famillie nooit meer terug zien. Mijn vrienden zullen zich mischien voor altijd afvragen wat er met mij gebeurd zou kunnen zijn. 'Oke Stievie ik geef het toe we moeten hier weg.' zei ik een beetje paniekerig. 'Ally hoe gaan we dit nu moeten uitleggen?' Ik zag de angst door haar lichaam vloeien, ze kreeg de woorden amper over haar lippen. Ik nam haar vast kneep mijn ogen dicht en hoopte dat we terug op dat bankje zaten. 'Ally het is gelukt!' juichde ze vol opluchting. 'Stievie en Ally jullie zijn aan de beurt.' riep een forse stem die van overal leek te komen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hey iederen!!!
So sorry dat het zo lang duurde in iedergeval i'm back.
Hou van jullie!

comment

vote&

share