Η κολλητή μου κι εγώ

Part 1

Part 01-Προλογος:

Εμμανουελα P.O.V.

Γεια σας... Ονομαζομαι Εμμανουελα, οπως λογικα θα καταλαβατε, ειμαι 17 με μακρια καστανοξανθα μαλλια και πρασινα ματια, οχι και πολυ ψηλη, βασικα ποιον κοροιδευω, ταπας ειμαι. 1,65 περιπου. Ταπας. Τεσπα, εχω μια κολλητη ΠΑ-ΝΕ-ΜΟΡ-ΦΗ την Αρριετα που εχει ξανθα μαλλια και γαλαζια ματια και ειναι στην ηλικια μου και λιγο ποιο ψηλη. Αρκετα ποιο ψηλη. Ναι παιδια, εχω κομπλεξ με το υψος μου. Λογικο τετοιος ταπας που ειμαι. Η Αρριετα ειναι η καλυτερη μου φιλη και την ξερω απο μικρη. Πολυ μικρη. Οι μαμαδες μας ηταν και ειναι φιλες. Οπως και εμεις αλλωστε. Την λατρευω περισσοτερο απο καθε ανθρωπο στην γη και προς Θεου δεν θα εβαζα ποτε καμια και κανεναν πανω απο αυτη. Πιστευω το ιδιο και αυτη. Αλλα και να το εκανε, ναι μεν, θα πληγωνομουν αλλα θα εξακολουθουσα να την αγαπω και να την νοιαζομαι. Τελος παντων.

''Εμμαα!'' Ακουω την φωνη της μητερας μου, Δημητρας να με φωναζει. ''Αντε σηκω επειτελους παει 8! Μην χασεις για αλλη μια φορα την πρωτη ωρα, δεν κανει!'' Ξαναφωναζει. Τοτε βγαζω το κεφαλι μου απο το μαξιλαρι και κλωτσαω το παπλωμα για να φυγει απο πανω μου. Μισω τα πρωινα ξυπνηματα. Σηκωνομαι αργα και πηγαινω προς την πορτα. Την ανοιγω και προχωραω στον διαδρομο προς το μπανιο. Γιατι να ειναι τοσο μακρια?! Παω να μπω στο μπανιο, ομως βαραω πανω σε κατι και καταλειγω στο πατωμα. Τελεια. Ποιος εβαλε τη πορτα εδω?! Φωναζω απο μεσα μου. Δεν πας καλα. Μου απανταει η ενοχλητικη φωνουλα. Ναι, εχεις δικιο, αφου καθομαι και σου μιλαω. Την ταπωνω και σηκωνομαι και ανοιγω την πορτα και μπαινω μεσα αυτη τη φορα. Ριχνω λιγο νερο στην μαπα μου και με αντικριζω στον καθρευτη. Πως εισαι ετσι?! Με εκδικειτε φωναζοντας η φωνουλα. Σκασε. Γρυλιζω στον εαυτο μου και υστερα πλενω τα δοντια μου και κανω την αναγκη μου. Ποση ωρα παιζει να εχει περασει απο την ωρα που φωναξε η μαμα? Αναρωτιεμαι. Παω στο δωματιο και παιρνω ρουχα να βαλω. Βαζω καθαρα εσωρουχα και ενα μαυρο ψηλοκαβαλο τζιν και το συνδιαζω με μια ασπρη φαρδια μπλουζα. Παιρνω απο το ντουλαπι τις καλσες μου που λενε Monday αφου σημερα ειναι Δευτερα και τις φοραω. Βγαινω απο το δωματιο μου και κατεβαινω στον κατω οροφο. Γαμωτο, ξεχασα την τσαντα.

''Σοφιαα, θα μου φερεις την τσαντα μου απο πανω?'' Παρακαλαω την μικρη μου αδελφη

''Τι θα κερδισω αν το κανω?'' Μου λεει πονηρα. Την μισω αυτη τη κοπελα

''Να μην φας ξυλο'' Λεω και χαμογελαω με ενα creepy χαμογελο. Αυτοι ανοιγει διαπλατα τα ματια της και μεσα σε δευτερολεπτα εχει εξαφανιστει απο το οπτικο μου πεδιο. Ειμαι happy right now. Βαζω ενα απο τα πολλα ζευγαρια all star μου και κοιταζω την ωρα. 8:20 χμ... Προλαβαινω ακομα. Εξαλλου με εχουν μαθει και δεν μου βαζουν απο την αρχη-αρχη απουσια. Η αδελφη μου εμφανιζεται με την τσαντα μου την βαζω στον ωμο μου και φευγω για το σχολειο. Ευτυχως ειναι 5 λεπτα δρομος με τα ποδια. Σε 5 λεπτα ειμαι εκει και τους προλαβαινω οταν κανουν προσευχη. Περναω απο το πορτονι και υστερα παω ως την ταξη μου. Τι σκεφτομουν οταν διαλεξα το θρανιο μου πισω-πισω? Πεφτω πανω στην καρεκλα διπλα απο την Αρριετα και περιμενω τον καθηγητη οπως και οι υπολοιποι. Δεν αργει να ερθει και τοτε ανακαλυπτω οτι εχουμε ιστορια, το αγαπημενο μου μαθημα! Να σημειωθει η ειρωνια παρακαλω.