Η κολλητή μου κι εγώ

Part 09

Part 09:

Προχωραω προς το μερος του κανοντας τον να πηγαινει πισω. Ξερω οτι συνηθως γινεται το αντιθετο αλλα αν με βλεπατε αυτη τη στιγμη και εσεις το ιδιο θα κανατε. Φτανει στον τοιχο.

''Ωραια stop! Νιωθω σαν γκομενα!'' Φωναζει εξοργιζοντας με ακομα περισσοτερο

''Κριμα που δεν εισαι κι ολας!'' Λεω ειρωνικα, με κοιταει περιεργα

''Τι εννοεις?'' Καταφερνει να πει και το βλεπω να καταπινει λιγο σαλιο.

''Οτι αν ησουν γυναικα ισως να γλυτωνες λιγο απο το ξυλο!'' Φωναζω. Με πλησιαζει και σκυβει το κεφαλι του για να με κοιταξει.

''Και ποιος σου ειπε οτι μπορεις εσυ να δειρεις εμενα? Επειδη σε αφησα μια φορα σημαινει οτι θα σε αφηνω παντα?'' Μου λεει κοιτοντας με υποτημιτικα. Μολις αναψαν οτι λαμπακια δεν ειχαν κατεφερει να αναψουν.

''Ο τελευταιος που το ειπε αυτο τωρα δεν μπορει να κανει παιδια'' Γριλιζω απειλητικα

''Φοβηθηκα τωρα'' Λεει αλλα οσο με εξοργιζει αλλο τοσο με αναβει. Και με την καλη, αλλα και με την κακη εννοια. Οι φλεβες μου πεταγονται εξω και τον σπρωχω στον τοιχο κανοντας τον να βαρεσει ελαφρα το κεφαλι του. Τον πιανω απο τον λεμο και πιεζω ενα σημειο. Τον νιωθω να χαλαρωνει στο κρατημα μου. Πραγμα που σημαινει οτι απο στιγμη σε στιγμη θα λιποθιμησει. Εμα ποια! Ισως κατεφερω μεχρι να συνελθει να ηρεμησει. Ειναι μια πολυ καλη ιδεα. Λιποθημα και τον αφηνω κατευθειαν. Δεν θελω να παθει τιποτα. Τον αφηνω απαλα κατω και καθομαι διπλα του. Αυτον τον ανθρωπο τον εχω λατρεψει τοσο καιρο. Δεν μιλαω για αγαπη γιατι δεν ειμαι ικανη να νιωσω. Τουλαχιστον οχι τετοιου ιδους. Τωρα θα μου πειτε πως καταφερα να κανω οτι εκανα. Λοιπον ειναι απλο. Κανω απο μικρη πολεμικες τεχνες και ξερω ακομα και πως να σκοτωσω. Απλα, τοσα χρονια εξασκησεις εχω μαθει να συγκρατιεμαι. Το γεγονος ομως, οτι Αυτος καταφερε να με κανει να θυμωσω τοσο πολυ, με ξεπερναει. Αυτο δεν εχει ξαναγινει ΠΟΤΕ και με ΚΑΝΕΝΑΝ. Νιωθω τοσο περιεργα. Ακομα και τωρα που απλα καθομαι διπλα του... Αφηνω το κεφαλι μου να ακουμπησει πισω το τοιχο και καθομαι ηρεμη να περιμενω να ξυπνησει. Μετα απο λιγη ωρα τον βλεπω να συνερχεται αλλα δεν κανω τιποτα αλλο απο το να μεινω ακινητη. Τον νιωθω να με κοιταει και υστερα να τσιτωνεται.

''Εισαι τρελη?!'' Φωναζει

''Επρεπε να το κανω, γιατι αλλιως θα μπορουσε να ειχε γινει κατι πολυ χειροτερο. Επρεπε να ηρεμησω.'' Απανταω με ηρεμη φωνη εχοντας ακομα να ματια μου κλειστα καθως ειμαι στην αρχικη μου θεση.