The New World

hoofdstuk 2

Huiverend loopt Jason over de straten. Door smerige steegjes opzoek naar eten. De lucht kleurt al  fel rood door de ondergaande zon. Dit gaat niet werken zo. Zin hand glijd onwillekeurig omlaag naar de revolver in zijn binnenzak. Zal hij het doen? Hij weet van zichzelf dat hij het eigenlijk niet in zijn eentje kan. Maar hij heeft zo zitten opscheppen en overdrijven. Hij zal compleet afgaan als hij met legen handen terug keert. Hij vervoekt zich zelf nog een keer hard grondig en zet dan zijn Capuchon op. Het is beter als hij niet herkent word. Rayen zou het helemaal niet erg vinden als hij met zijn grote tandpasta-smile op Alle TV's in heel het land werd vertoond. Maar hij, Jason is anders. Met grote stappen loopt hij verder. Hij moet voor de patrouille van de lifesavers weer terug zijn. het begint te miezeren en de rillingen lopen over zijn rug. Waarom is de wereld zo oneerlijk? De president zit nu vast aan zijn zeven gangen menu in zijn ultra moderne villa. Waarom is hij niet in de hoogste groep geboren? Waarom zijn ze überhaupt ingedeeld in groepen? Was dat in de vorige wereld ook al zo? 

Verschrikt stopt Jason met denken, de vorige wereld. Als je dat hardop zegt op straat word je gelijk op gepakt en zie je je familie nooit meer terug. Jason heeft vroeger een vriend gehad. Hij was een groep hoger dan hij. Ethan woonde een straat verder en toen ze klein en zorgeloos waren speelde ze vaak samen. Maar die tijd is al lang voorbij. Toen Ethan negen was vroeg hij een keer op straat iets over de vorige wereld. Hoe hij daar bij kwam als negen jarig jongetje weet Jason nog steeds niet. Zijn moeder drukte nog een hand voor zijn mond maar het was al te laat. De volgende dag werd hij door een hele groep Lifesavers opgehaald en sinds dien hebben zijn ouders hun zoontje nooit meer terug gezien. 

Jason krijgt nog tranen in zijn ogen als hij daar aan terug denkt. Deze gebeurtenis was zijn reden om in de bende te gaan. Aah, eindelijk hij heeft zijn doel bijna bereikt. Hij is bij de grote weg aan gekomen waar de vervoersmiddelen van de hogere groepen over heen gaan. De weg is druk en wel zes meter breed maar toch slaagt hij er in om levend en wel de overkant te bereiken. Jason grijnst grimmig. Hij zal Rayen wel eens iets laten zien. Hij is zijn vriend en leider dat wel. Maar soms kan Jason hem echt niet uitstaan. Met zijn arrogantie en perfectie. Rayen denkt dat hij in zijn eentje wel de wereld kan redden. 

Hij zal wel weer voor eten zorgen. Misschien ziet Michelle hem dan eindelijk staan. Jason blijft staan voor een zaak met moderne apparatuur (jullie zouden dit tablets of smartphones noemen). Hij staat even stil om gefascineerd naar de platte glazen dingetjes te kijken. Je kunt ze zo in je broekzak steken. En even serieus, zo'n ding is slimmer dan heel de bende bij elkaar. Niet dat hij het ooit zal kunnen betalen. Als hij nou naar binnen gaat en er gewoon heel snel eentje uit de glazen vitrines trekt? Die heeft hij zo open. Met zijn zelfgemaakte loper komt hij overal in. Nee, een andere keer misschien. Eten is nu het belangrijkst. Denk aan Michelle zegt hij tegen zichzelf en rukt zich dan los van de etalage.

Hij weet waar hij moet zijn. Hoe vaak hij deze weg al is gelopen met de rest van de bende is echt niet meer bij te houden. De enige winkel waar ze nog echt voedsel verkopen voor de "gewone"mensen. Het is een stuk duurder maar het smaakt honderd keer beter dan dat spul wat het ministerie de mensen voorschotelt. Zogenaamd gezond en heel goed voor je. Jason noemt het gewoon plastic rotzooi.

Hij draait zijn loper een paar keer om en al snel hoort hij het slot klikken. Kassa, denkt hij en loopt naar binnen. Snel trekt hij een stuk karton van een van de verpakkingen als hij ziet dat er aan de binnenkant van de deur geen slot zit. Als hij de deur helemaal op slot zou doen dan zou hij er niet meer uit kunnen. Snel trekt hij wat dingen uit de schappen. Hij mag niet kieskeurig zijn maar toch loopt hij nog even snel naar de afdeling met de zoetwaren. Hij trekt een zak zuurtjes uit het schap. Speciaal voor Michelle haar lieveling's snoep.

En dan, net als hij nog maar een meter verwijderd is van de deur is daar die vreselijke hand. Die hand met de zwarte hand schoen die het karton weg trekt. Jason trekt zijn revolver en richt op de hand. Een schot klinkt in het duister. Maar het is al te laat. De hand is al weer terug getrokken en machteloos hoort Jason hoe de deur in het slot valt.