The New World

hoofdstuk 3

"Hij had hier toch allang moeten zijn". Onrustig loopt Rayan door de kleine kelder. "Maak jij je nou serieus zorgen om Jason"?, Chris snuift verachtend. "Volgens mij was jij de gene die hem uit heeft gedaagd haar, meneer de leider". "Ja", valt Michelle hem bij. "Als er iets met hem gebeurt is het jouw schuld. "Ach ontplof", mompelt Rayan binnensmonds. Maar hij blijft ongerust. Wat nou als er echt iets gebeurt is? Diep in zijn hart weet hij dat de bende kansloos is zonder het brein van Jason. Al zal hij dat nooit toe geven.

Jason knippert verwoed met zijn ogen. Wanhopig probeert hij te vechten tegen te zwarte vlekken die voor zijn ogen opdoemen. Wat is er in vredes naam gebeurt en waar is hij? Als hij weer een beetje bij gekomen is opent hij voorzichtig een oog. Wat hij ziet is bijna onvoorstelbaar. Hij is in een smetteloos witte kamer. Aan de linkerkant van de kamer hangen alleen maar spiegels tegen de wand. Als zijn ogen gewent zijn geraakt aan zijn omgeving kan hij wat beter rond kijken. Hij ziet dat hij op een soort van bed ligt en over hem heen lopen allemaal kabels die verbonden zijn aan zachtjes piepende computers. Hij probeert voorzichtig overeind te komen maar meteen voelt hij de stalen kabels op zijn lichaam drukken zodat hij wel weer moet gaan liggen.

"Dus je hebt er een"! President cleverland springt op uit zijn luxe stoel. "Breng me onmiddellijk er heen"! Even later ziet James Hoe zijn baas in een hovercraft stapt en met een vliegende vaart weg zoeft. "Die arme jongen", mompelt hij. "Hij heeft geen flauw benul van de gevaren die hem nu boven het hoofd hangen". In zich zelf mompelend loopt hij het parlement uit.

Jason schrikt op uit zijn gedachten als hij het geklik van hakken hoort op de marmeren vloer. Hij heft zijn hoofd iets op en luisterd.

"Zo jij bent dus die jongen die in die supermarkt zat om eten te stelen". Jason kijkt de andere kant op en zegt niets. Hij wil niet praten met de persoon die hij het meeste haat. "Geef de president antwoord als hij je wat vraagt"! Een bewaker laat een ijzeren staaf keihard op zijn benen terecht komen. Jason schreeuwt het uit van de pijn. "Nou er komt in elk geval nog geluid uit", smaalt een andere bewaker. Uit zijn oog hoeken zijn Jason dat de president zijn hand op heft. Klaar om een nieuw sein tot martelen te geven? Jason haat die man.

"Jongen ik weet dat je tot de laagste kasten behoord en jij weet dat ik je  eigenlijk kasteloos zou moeten maken". De president glimlacht fijntjes. "Of ik dat doe ligt helemaal aan jou". Jason trekt een wenkbrauw op. Wat raaskalt die man nou weer. "Ik kan je een twee maken als je dat wilt". Jason zijn gedachten gaan razend snel. Een twee dat zijn meestal de politicussen en hoge ambtenaren. Een twee heeft een rijk en luxueus leven. "Maar dan moet je natuurlijk wel iets voor mij terug doen".

En van die grijns die de president hem dan schenkt gaan de nekharen bij Jason overeind staan. En hij weet heel goed. Als hij niet doet wat deze man zegt. Dan leeft hij over een uur niet meer.