Die avond aten ze. Ze zag Dahl en zijn moeder genieten. En zij voelde zich slecht. Ze had hier eerder moeten zijn, eerder moeten helpen.
‘Bedankt, Phoebe. Echt, ik heb nog nooit zo lekker gegeten!’ lachte Dahls moeder, waar Dahl zelf mee instemde.
‘Echt, je hoeft me niet te bedanken. Ik ben juist heel blij dat ik kan helpen.’ En dat was ze. blij dat ze kon helpen. Maar het voelde niet als genoeg. Lang niet.
Haar vuur bereikte bijna een punt dat het een zee van vlammen was.
JE LEEST
Vonken Gevuld Met Hoop
Short StoryHet leek uitzichtloos. Niks had meer nut. Waarom zou je dan doorzetten? Phoebe was altijd al een rebel geweest. Nooit was ze het maar voor een seconde eens geweest met de overheid. Zij hielpen alleen de belangrijke en bovenal rijke mensen. En de...
