'Dahl, sorry-'
'Nou, weet je wat? Ja ik haat je. Ja, ik wil dat je doodgaat! Je zit alleen maar te zeiken! Val dan toch dood, ga lekker je zielige moedertje bezoeken.' Hij voelde dat Phoebe hem sloeg. En hard.
'Praat niet zo over mijn moeder! Ze was een geweldig mens en verdiendt het niet om neer gehaald te worden door zo'n egoïstisch...' haar stem stierf weg en ze begon te huilen.
'Sorry mam,' fluisterde ze zacht.
'Dahl, kun je van het bed gaan?' Hij stond op en ze draaide haar rug tegen hem. Ze kreunde door de pijn maar verder niks. Hij liep naar zijn eigen bed.
Zijn vuur was woest.
JE LEEST
Vonken Gevuld Met Hoop
Short StoryHet leek uitzichtloos. Niks had meer nut. Waarom zou je dan doorzetten? Phoebe was altijd al een rebel geweest. Nooit was ze het maar voor een seconde eens geweest met de overheid. Zij hielpen alleen de belangrijke en bovenal rijke mensen. En de...
