BENİ SEN İNANDIR

İLK DOSTUM

(Multide Esra varrr)❤❤❤
Üniversiteyi kazanmıştım ve ilk adımımı atıyordum.Babamla o kadar çok istemiştim ki mimarlık fakültesini kazanmayı.Başarmıştım listede benim adım yazıyodu ve bu okulda okuyacaktım.Sevinçle sınıfımı aramaya başladım.3.katta ve çok büyük bir sınıftı.Sınıfa göz atmaya devam ederken bir kız bana gülümseyerek bakıyordu.Gerçekleri söylemek gerekirse çok güzel bir kızdı.Yerinden yavaşça kalkıp yanıma geldi ve elini uzattı"Merhaba ben Elif tanıştığımıza memnun oldum" dedi.Bende biraz şaşırmıştım çünkü okulun ilk gününde biriyle tanışacağım aklıma gelmezdi. "Merhaba bende Esra tanıştığımıza memnun oldum" dedim.

(Bu Elif'in resmi)
Elif gülümseyerek "seni sınıfa girerken gördüm şaşkın şaşkın etrafa bakarken çok tatlı görünüyordun"dedi.Elif çok sıcakkanlı ve tatlı birine benziyordu.Elif "hadi hadi sınıfın ortasında ayakta duruyoruz gidip kantinde oturalım"dedi.Benim elimdeki çantayı alıp pencere kenarında 2.sıraya koydu.Burda kendide oturuyordu çünkü bir tane çanta daha vardı ve üzerinde süslemelerle ELİF yazılmıştı.Benim koluma girip kantine doğru yürümeye başladık.Kantine geldiğimizde boş masa bulup oturduk yeni gelen öğrenciler bizim gibi heyecanlıydı.Hepsinin yanında destek olan bir ailesi vardı.Maalesef benim ailem beni çok seviyordu ama hem maddi yetersizlik hem de annemin hastalığı gelmelerini engelledi.Annem akciğer kanseriydi ve birçok tedavi uygulansada günden güne canım annem gül gibi soluyordu.Elif'in ailesi neden gelmemişti çok merak etmiştim ve tabiki de sordum."Elif önemli değilse ailen neden gelmedi sana destek olmaya"diye sordum.Elif'in soruma karşılık yüzü asıldı benim yüzümde onunkinden farksız değildi.Elif bir iki dakika sonra boğazını temizleyerek konuşmaya başladı."Şeyy benim ailem yok yani var da yok"Elif'in dediğinden bişey anlamamıştım."Yani benim ailem ben daha bir yaşındayken bir trafik kazasında ölmüş ve beni yetimhaneye vermişler.Beni üç yaşında bir aile evlatlık almış.Ben bunları bilmeyerek yaşadım onlar hep bana sanki üvey çocuk değilmişim gibi davrandılar ve beni şımartılar bide zengin olunca.Taakiiii 17 yaşıma kadar.Ben yine merak etmiştim"ne oldu ki Elif 17 yaşında?".Elif acı bir soluk çekti ama vermeden konuştu"ben bir gün okuldan dönerken bunları tartışırken duydum.Üvey annem söylemeyelim diyor üvey babam söyleyelim diyerek tartışıyorlardı.Bende merak edip sinsice dinlemeye başladım bunları.İnsan sanki uçurumdan düşmüşmüş sahipsiz kimsesiz kalmış hisseder ya ben tam onu hissetim o an.Sonunda duymuştum acı gerçeği gerçek anne babam zanettiğim kişiler üveymiş.O sinirle evi terk edip gittim tabi ses çıkarttığımdan ailemde ardımdan gelmeye çalıştı ama ben çoktan taksiye binip gitmiştim.İşte artık aram ne kadar iyi olsada şimdi biraz soğukluk olduğundan gelmelerini istemedim.Onlarda beni üzmeyeceği için ısrar etmediler" dedi.Birden benim kolumu dürten birini hissetim bu Elif'ten başkası değildi."Hadi kızım neye daldın ben anlattım hikayemi sen de anlat hadi"dedi.Ben dalmıştım çünkü acı çektiği belliydi bu olaydan."Yaaa elif hemen işte dedin taksiye binip nereye gittin söylesene" dedim ayy yine meraklılığım tuttu😀."Esra orayı anlatacak durumda değilim senin ailen niye gelmedi hadi sen anlatmaya başla çabuk az sonra zil çalar"dedi.Bende hayat hikayemi anlatmaya başladım"annem ve babamla yaşıyorum bir tane abim var ama bizi hiç sevmedi 18 yaşına geldiğinde de evi terketti''.Elif"Esra ailen mi baskı uyguladı abine o yüzden mi gitti evden"diye soru yönelti.Bende olumsuz anlamda başımı sallayıp "Hayır annem ve babam dünyanın en tatlı insanlarıdır.Abim sadece biraz çılgın bir çocuktu.Annem ve babama çok çektirmesine rağmen şimdi ortaya çıksa hemen bizimkiler affeder tabi bende.Annem abim gidikten sonra akciğer kanserine yakalandı"."Ayy canım sizin için üzüldüm"dedi.Dokunsalar ağlayacaktım sanki."Neyse işte hem maddi yetersizlik hemde annemin rahatsızlığı gelmelerini engelledi"diyerek konuşmama son verdim çünkü biraz daha konuşsam ağlayacaktım.Masada biraz matem havası esti tabi ki bunu en iyi bozacak olan Elif
''hadi sınıfa gidelim ders başlayacak aşkım" dedi gülümseyerek bende zorla gülümsemeye çalışarak "tamam" diyerek kalktım.Derse girdiğimizde hoca gelmişti bizde hemen yerlerimize oturduk şükür ki bu kadın hoca çok yumuşaktı birşey demedi.Teneffüs olmuştu ve ortalıkta Elif yoktu bende aramaya koyuldum.Elif duvarın dibinde telefonla konuşuyordu sıkıntılı olduğu kesindi.Telefonu kapatığında yanına gittim."Elif bir sorun mu var "dedim.Elif üzgünce (üzgün olmak ona hiç yakışmıyor) "okulun yurdunda yer kalmamış herkes önceden yurda girmiş ben geç kalmışım napıcam şimdi" dedi.Ben birden gülümsedim çünkü okul için ev tutacaktım ve bir ev arkadaşına ihtiyacım vardı bu Elif olsa çok iyi olurdu.Elif kızarak"acınacak durumuma niye gülüyorsun ya Esraaa"dedi sitem eder şekilde konuştu.Bende ona durumu anlattım.Birden havaya sıçradı ve bana sarıldı.Elif masumca "Özür dilerim bende durumuma sevindin sandım ve SENLE KALMAYI KABUL EDİYORUMMM"dedi.Son dört cümleyi sevinç çığlıklarıyla söylemişti.Ben "Önemli değil hadi çıkıp ev bakmaya gidelim bundan sonra dersler boşmuş" dedim.Başını sevinçle saladı ve koşarak sınıfa girdi ve yine koşarak elinde çantalarımızla yanıma geldi.Ben ona gülümseyerek bakarken o nefes nefese kalmıştı.Okuldan çıktık ve ev bakmaya koyulduk.Akşama kadar gezdik ve iki odası ve mutfağı olan bir müstakil ev tuttuk.Yarın yorucu gün olacaktı çünkü evimize eşya alacaktık.Bugünlük okulun yurdunda kalmaya izin verdiler ve biz çok mutlu olduk Elif'le karşı karşıya uyuduk.
***(Multide ESRA var)***
*Esra KORKMAZ =Emily Rudd
*Burak SARSILMAZ =Francisco Lachowski
*Elif ATABERK =Chloe Moretz
*Mert SARSILMAZ=Yılmaz Kunt(wattpadde ilk ben kullandım baktığa göre)😉
*Arda KORKMAZ =Tolga Sarıtaş
*Damla SÖNMEZ =Barbara Palvin
İnşallah beğenmişsinizdir uzun yazmaya çalıştım.Yorum ve votelemeyi unutmayın lütfenn😉😉😉😉