Ενώ είχαμε καθίσει σε ενα πεζουλακι στο πάρκο, σκέφτηκα αμέσως το πιο βασικό που μας έκαιγε αυτή τη στιγμή.
Ε: Που θα μείνουμε;
Τζ: Αυτο δεν το είχα σκεφτεί. Βασικά, πήρα τηλέφωνο τον Τεο, αλλα μου είπε ότι ο πατέρας του δεν τον αφήνει.
Ε: Μα τι νομίζει ότι ειμαστε, πεντάχρονα;
Τζ: Δε ξέρω! Πάντως, πρέπει να μείνουμε κάπου. Δε γίνετε να κοιμόμαστε στους δρόμους.
Ε: Έχω σκεφτεί κατι, αλλα...
Τζ: Πες μου το ότι και αν ειναι! Ειναι πολυ σημαντικό αυτο!
Ε: Ενα σχέδιο σκέφτηκα. Να ξαναγυρίσουμε σπιτι και αν δε μας δεχτούνε, κακό του κεφαλιού τους.
Τζ: Δε θα χάσουμε τίποτα αν δοκιμάσουμε. Πάμε να τους το πουμε τωρα;
Ε: Περίμενε λιγο;
Τζ: Τι να περιμένω με τις βαλίτσες στο χέρι;
Ε: Να σκεφτούμε τα επιχειρήματα που θα τους πουμε! Δε γίνετε να μην ειμαστε συνεννοημένοι, γιατί θα μας φάνε λάχανο!
Τζ: Εγω λέω καλύτερα να πάμε.
Ε: Οτι πεις Τζεμ.
Προσπάθησα να δείχνω χαρούμενη, παρόλο που δεν ήμουν καθόλου. Δε μου 'φτεγε ο Τζεμ για αυτο. Μόνο ο πατέρας του ο ξεροκεφαλος. Πριν μπούμε, εκείνος, προσπάθησε να με εμψυχώσει.
Τζ: Σε παρακαλω, μη είσαι ετσι. Και εγω χάλια νιώθω, αλλα δείχνω χαρούμενος για να είσαι και εσυ.
Ε: Μη μου λες τέτοια και κλαίω. Ρομαντικούλη μου εσυ!
Τζ: Μόνο απο χαρα θελω να κλαις. Επειδή μίλησα λιγο ρομαντικά, να συγκινήσε. Δε σε είχα για τοσο ευαίσθητη, αγαπη μου!
Γέλασα λιγο και χτύπησα το κουδούνι. Την πόρτα άνοιξε ο Μετίν και δε νομίζω να χάρηκε όταν μας είδε. Ίσα ίσα που πήρε να βλέμμα καχυποψίας και θυμού.
Με: Περάστε... Να ακούσω τι έχετε να μου πείτε...
Καθίσαμε στις πολυθρόνες, αλλα δεν ένιωθα πια οικεία. Μπορεί να λείπαμε δυο μέρες, αλλα ένιωθα σαν ενοχή. Ευτυχώς, ο Τζεμ φαινόταν πιο ήσυχος.
Τζ: Λοιπόν μπαμπά...
