Bölge

Bölüm 5

Abimle yan yana oturduk. Bana dik dik bakarken oturmak zor olmuştu. Önümüzde kahverengi, kırmızı, mavi renklerle karışmış bir tarla uzanmıştı sanki. Oturduğumuz yer Colossal İş Merkezinin çatısıydı. Adı üzerine En uzun binalardan biriydi. Düşersek yaşama şansımız güneşe dokunmak kadardı. Salona yakın, tek manzara aklıma bu gelmişti.

'eee' derken abimin sesi yumuşak ama bir o kadar da sabırsızdı. En son ona bir ev almaya karar verdiğimizi söylemeden önce böyleydi ve daha sonra patlamıştı.

'derin bir nefes al' abim nefes alırken yüzünün kıpkırmızı olduğunu fark ettim. 'iki gece önce Brookly ile dışarı çıkmıştık....' Abim şaşırmıştı. Kaşlarını kaldırırken ne kadar yakışıklı olduğunu bir kez daha fark ettim. Ama abim 1 yıldır Elizabeth ile birlikteydi. Şanslı bir kızdı. Tabii kansere yakalanıp 3 ayı kaldığını öğrenmeseydi.

'bu işin sonu güzel değil!'

'dinle! Caitlyn ile birliktelerdi. Onların olduğu bara gittim. Lavaboya gittiğimde içkime uyuşturucu katmış. '

'o kıza güvenmiyordum' dudakları kaybolacak kadar büzüşmüştü. İşin son kısmına gelmemiştik. Abime güvenebilir miydim..... Brookly ile yetimhaneden tanışıyorduk ve her gün bir kez müdür odasına gitmişti. Bir keresinde beni de işlerine alet etmişti. Ona yine de güvenmiştim.

'ben de en az Caitlyn ve Brookly kadar kafayı...' gerisini söyleyemiyordum. İnsanın kendisini kontrol edememesini tuhaf geliyor. İnsan kendi istediklerini söylemeleri. Nasıl Tanrıya inanıp inanmadığını belirliyorsa bunu da belirlemeli.

Acer beni sakince dinledi. Hiç duruşunu bozmadı. Omzunda yük varken ona başka yük yüklemek

istemedim. Ama o anda abimin zaten güçlü olduğunu gördüm. Benim yardımıma ihtiyacı zaten yoktu. Bu işi ona bırakmalıydım kararı kendi vermeliydi.

'dışarı çıkarken Brookly bıçaklardan birini almış, bilmiyordum. Sabah uyandığımda....' Uzun süren bir sessizlik. Öyle olması gayet normaldi. Dün sabah gördüğüm görüntü aklımdan çıkmıyordu. Abimin gözlerine bakıp devam ettim 'tenha bir sokakta kıpkırmızı, sert, insana benzemeyen birini bulduk.' Son sözleri söylerken gözümü kaçırmıştım ve sesim titremişti. Çatıdan atlamayı düşündüm. Ama son sözlerim 'BEN BİR KATİLİM' olmayacaktı.

Yanaklarımdan sıcak sular aktığını hissettim. Görüntü bulanıklaştı. Kendimi öne savrulurken buldum. Çok fazla kaymıştım. Parmaklarım refleks olarak tutunmasaydı hıçkırığım beni öldürebilirdi. Görüntü aklımı kaçırmama neden olacak kadar kötüydü ve başım dönmeye başlamıştı. O zaman inansaydım yapmama şansım vardı. Şansım vardı. Ama kaderimi çizmiştim bile.