keira || ✔️

7

A r k i n.
February 13, bisperas ng Araw ng mga Puso. Balak ko sanang lumabas ng bahay at dalawin ang puntod ni Papa kaya lang, may klase kuno kami ni Keira.

Nothing really changed after that scene inside Keira's car. Hindi ko alam kung manhid o sadyang nagbubulag-bulagan lang siya.

Grabbing my backpack, I headed to the kitchen kung saan nagluluto si Mama. "Ma, alis na po ako..."

"Ingat ka ah?"

"Opo."

--

"Close your eyes. Anong nakikita mo?," tanong ni Keira.

Puro itim ang nakikita ko kaya iyon ang sinabi ko sa kanya, "Black space."

"You're a hopeless case. Sige na, buksan mo na ang mata mo..."

Pagdilat ko ay may papel sa harapan ako. "Ano 'to?," I asked her, waving the paper in front of her.

"Papel ang tawag dyan, Ark. Wala ba niyan sa bundok na tinitirhan mo?"

"Real talk kasi, Kei."

"Basahin mo muna kasi bago ka magtanong..."

So I did.

“It's twelve fifty-three.
And I'm thinking about you and me.
I'm thinking of anything that might ruin everything,
So that I can prevent them from happening and leave us nothing.

It's twelve fifty-seven.
And I'm wondering what it would feel to fly up to the heavens.
What it would feel to touch the moon and kiss the stars,
What it would feel to let you heal my scars.

It's twelve fifty-nine.
And I've been telling everyone I'm fine.
I didn't expect everyone to be easily fooled,
I didn't expect you to believe that what I say is true.

It's one o' two.
And I've been sad without you.
It has only been days after we parted
So I reckon your effect on me is getting worse like the shade of bloody red.

It's one o' five.
And I am writing this right now - a proof I am alive.
Breathing and dragging a pen to write,
Watching as the ink dry faster than the moonlight.”

"Wow. Para sakin ba 'to?," nakangiti kong tanong.

"Uh-huh." Nakakunot ang noo niya habang nakatitig sa akin. Para siyang may hinihintay na sabihin ko.

"It's good," sabi ko sa kanya, assuming she was waiting for a comment.

"Is that all you wanted to say?" All of a sudden, her tone sounded pissed.

"May dapat pa ba akong sabihin?"

"Hindi ko alam kung manhid ka but Ark, I like you."

She likes me? Ang isang sikat na katulad ni Kiera Dione Villafuerte ay magkakagusto sa isang tulad ko?

"Are you serious, Kei?"

She nodded. Kinuha ko ang pagkakataong iyon at niyakap ko siya nang mahigpit. "I like you too."

--

Ganoon pa rin naman kami. Magkaibigan pa rin kami pero pareho naming alam na higit pa sa kaibigan ang nararamdaman namin sa isa't isa.

"Keira! Tingnan mo 'yun oh!," sabi ko, sabay turo sa kung saan.

Nang nilingon niya ang tinuro ko, ninakawan ko siya ng halik sa pisngi. Hindi naman siya nagreklamo at nginitian pa nga niya ako.

We kiss and hug like couples do but we aren't a couple. Hindi rin naman kami nagliligawan kaya hindi ko alam kung ano kami. Mutual Understanding (MU), baka puwede pa.

Magulo ang sitwasyon namin, oo. Pero sa ngayon, kuntento na ako sa kung ano kami. Ayokong biglain siya. Ayokong masyadong magmadali, baka sa oras na magmadali ako eh saka pa siya mawala sakin.

"Ark," bulong ni Keira.

"Hmm?"

"What if I just disappear?"

"Hahanapin kita," mariin kong sabi.

"Eh paano kung nakiusap akong hwag mo akong hanapin?"

I sighed. "Hindi ko alam..."

"Magpromise ka na kapag nawala ako, hindi mo sasayangin ang oras mo kakahanap sakin."

"Ayoko, Kei."

"Please...?"

"Okay. Promise, hindi kita hahanapin."

"Thank you."