Բարձրացա իմ սենյակ, վերցրի ականջակալներս ու հեռախոսս, և դուրս եկա քայլելու։ Չգիտեմ թե ուր եմ գնում։ Հասել էի մի անմարդաբնակ վայր։ Այնտեղ գնացքներ կար։ Նստեցի գնացքի ճանապարհի վրա, միացրի ականջակալներս ու փակեցի աչքերս։
- Այստեղ ի՞նչ ես անում, - լսվեց ինձ ծանոթ ձայն։ Բարձրացրի գլուխս և տեսա.. Լուիսին։
- Ուղղակի նստած եմ, սիրում եմ։ լռությունը,
այն հանգստացնում է նեռվեերս։
-Դու պետք է գննաս, շուտով գնացք կգա։
-Լավ, շնորհակալություն։
Ես գնացի տուն, մտա խոհանոց, պատրաստեցի աղցան համտեսեցի այն և գնացի քնելու։