KARANIN NEFESİ

BÖLÜM -2-

Çay bahçesi vakasından sonra tamı tamına 1 hafta geçmişti.Hala yaşadığım şokun etkisindeydim.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.Sanki ucu görünmeyen bir uçurumun kenarındayım da yardım isteyecek kimsem yok.Tabi benim durum böyleyken 1 hafta boyunca ev işleriyle de ilgilenemedim ama canım ev arkadaşım Asu beni çok iyi idare etti.Kendisi de benim gibi öğretmendir.Öyle Asu deyip de geçtiğime bakmayın kendisi çok  maharetlidir.Öyle güzel yemekler yapar ki parmaklarınızı değil kollarınızı yerseniz.Ege gibi o da çok yakındır bana.AH! Ege demişken o Ege yok mu.Bir hafta boyunca beni ne kadar arasa da hiçbir aramasına cevap vermedim.Arsız gibi geldi,kapımı tekmeledi,bağırdı,çağırdı yine de dinlemedim.Gibi demişken niye benzetme edatını kullanıyorum ki.Ege tam da arsızın teki.Beyefendimize bak ya benim yerime imzaları atmış,kararı vermiş bana da bu karara razı gelmek kalmış.Yok öyle bir dünya.Benim adım Nefes.Kimse beni öyle tehdit edip bilmediğim işleri yapmaya zorlayamaz.Hem onlar kim oluyor da beni tehdit etme cüretinde bulunuyor.Dağ başımı burası!Hem ben buraya aşiretimi toplasam geriye ne Ahmet kalı ne de Karan.Allah'ım ben iyice kafayı yedim.Ne aşireti ne toplaması.Aşiretimiz bile yok bizim.Ben en iyisi bu düşüncelerden sıyrılmak için ılık bir duşa gireyim.Belki bir nebze de olsa kurtulurum bu düşüncelerden.Doğruca odama gittim,elbiselerimi çıkardım, banyodan sonra giyeceğim elbiseleri yatağımın üzerine bıraktım ve banyoya doğru yol aldım.Ilık suyu açtığım gibi kendimi ılık suyun akışına bıraktım.Aklıma birden annem geldi.Uzun zamandır düşünmemiştim onu.Belkide kendimi bu kadar korumasız hissetiğimdendir ansızın aklıma gelmesi.Hani derler ya anneler çocuklarının korumacı melekleridir diye.Tabi ben onu hatırlamıyorum daha doğrusu hatırlayamıyorum.Ben çok küçükken öldürmüştü kendini.Bazen gözümün önüne yüzü geliyor.Sonra da korktuğum için kendimi fazla kaptırmadan çekip çıkarıyorum.Ama kokusu yok mu işte o ne aklımdan ne de zihnimden çıkıyor.Çocukluğum boyunca hep  anne özlemi çektim.Birisi annesine anne dediği zaman kanardı içim.Belli etmezdim hiç.O yüzden de içimdeki bütün anne özlemini yaramazlığa dökmüştüm.Vuaktsız tek bir günüm geçmezdi.Komşularımızın hepsi benden illAllah etmişti.Anneannemden hergün tonca azar işitirdim.Annem öldükten sonra babam başka bir kadınla evlenmişti o kadın da beni istemeyince bana anneannem ve dedem bakmaya başlamıştı.Sağolsunlar beni kendi çocuklarından daha iyi büyüttüler.Her türlü maddi ve manevi desteği sağladılar.Buruş buruş olmama ramak kala suyu kapattım ve vücudumu kurulamaya başladım.Daha sonra odama gidip banyodan önce çıkardığım giysileri giydim ve saçlarımı kurulamadan salondaki kanepeye oturdum.Televizyonu açtım, programlar arasında gezinmeye başladım.Eskiden müptelası olduğum dizinin final bölümü yayındaydı.Ama şu anda o bile bana zevk vermiyordu.Biraz zaman geçtikten sonra çalan kapının sesiyle kendimi koridora doğru koşarken buldum.Kapı o kadar süratle çalıyordu ki deliğe bakmaya bile tenezzül etmeden en büyük gücümle kapıyı açtım.Karşımdaki sureti görmemle kapıyı o şahsın yüzüne  çarpmam bir oldu.Bu ne yüzle buraya gelebilyor ya da ne yüzle hala benimle konuşma çabalarında.Tam arkamı döndüm içeri geçiyordum ki bu sefer de kapının tekmelendiğini duydum.Artık çıldırmama ramak kalmıştı.Açmayacaktım. İnat değil mi açmayacaktım işte.isterse sabaha kadar yırtsın bir yerlerini yine de onu dinlemeyeceğim.Sesler biraz kesildikten sonra tekrardan içeriye geçmek için hareket ettim.Kalktığım kanepeye uzandım ve dizimi izlemeye devam ettim.Baya bir zaman geçtikten sonra gözkapaklarıma işkence etmeyi bıraktım ve odama gittim.Yatağımı açtım dişlerimi fırçalamak için de banyoya geçtim.Banyonun kapısını açmamla sert bir cisme değmem aynı anda oldum.Tabi etraf karanlık olduğu için de çarptığımın kim olduğunu göremedim.Korkudan nutkum tutulduğu an tanıdığım bir ses "Kızım sen kapılara hep böyle kötü mü davranıyorsun" dedi.Bu sesi duymamla lambayı açacak cesareti kendimde buldum ve lambayı açtım.Karşımda duran cismin Ege olduğunu gördüğüm zaman sevinsem mi üzülsem mi bilemedim.Büyük bir hışımla Ege'yi ittim ve "Gerizekalı Ege sen insanşarın evine izinsiz girmeye utanmıyor musun.Ya ben korkudan bayılsaydım ya da şok geçirseydim hiç düşünmedin mi bunları?"Ege sırıtarak sorularımı yanıtladı "Kızma benim dişi aslanım.Birdahakine evine gizlice girerken sana haber veririm tamam mı?Oldu mu?Anlaştık mı?"Ege'nin ağzını büzüp ergen kızlar gibi konuşması ne kadar sinirimi bozsa da bunlara takılmadan aklımdaki en büyük soru işaretini açıklığa kavuştumak amacıyla Ege'ye döndüm ve"Hem sen bu eve nasıl girebildin?"sorusunu yönelttim.Ege ise ben yaparım yüz ifadesiyle elini omzuma dayadı ve "Kızım sen daha beni tanıyamadın mı.Bu arkadaşın var ya giremeyeceği delik yok.Ama yineden çok merak ediyorsan söyleyeyim.Paspasınızın altındaki yedek anahtarınızı kullandım" dedi.Yedek anahtarımızı mı?Oranın yerinİ bir tek ben Asu biliyorduk.Tabi ya Asu.Kesin Asu söylemiştir.Ne de olsa Asu uzun zamandır Ege'ye karşı boş değil.Kırmamak için söylemiştir.Ama yok öyle geldiği zaman verecek bunların hesabını Asu Hanım.Ege içeriye geçti ve tekli koltuğa otuurdu.Büyük bir ciddiyetle bana döndü "Bak güzelim,bu adamlar her şeyi tamamlamış.İş müracatını falan halletmişler pazartesi günü Karan Bey'in yanında işe başlaman gerekiyor."dedi.Yok uslanmayacak bu çocuk.Anlamıyor galiba ne demek istediğimi.Ben böyle bir pis işe karışmam.Ege'ye döndüm ve "YAP-MA-YA-CA-ĞIM " diyerek kelimeleri hecelerine ayırdım ve tek tek vurgulamayı da ihmal etmedim.Ege tekrar bana döndü ve "Bak canım bu iş artık bizi aştı.Bunlar senin dedenleri falan araştırmışlar.Eğer kabul etmessen onlara zarar vereceklerini söylüyorlar"dedi.Dedemlerin mi?Allah'ım onlara zarar gelse ben ne yaparım?Nasıl dayanırım bu acıya?Artık dayanamıyordum.Bu yüzden de istemeyerek de olsa gözyaşlarımı serbest bırakmak zorunda kaldım.Gözyaşlarımı beraberinde hıçkırıklarım takip etti.Bu halimi gören Ege"Yapma güzelim,ağlama.Sen üzüldükçe ben de üzülüyorum seni ağlayarak mutsuz görmeye dayanamıyorum ama malesef mecburuz.Kendin için değil.Biliyorum zaten sen korkmassın ölümden.Ama ya sevdiklerimiz?Bu insanlar takar mı jandarmayı polisi.Emin ol yüzlerce insanı öldürmüşlerdir ve hiçbir suç almadan sıyrılmışlardır."dedi.Ege'nin söylediği sözler daha da canımı acıttı.Mecbur muydum?Yapmak zorunda mıydım?Allah'ım ne olur bana bir çıkış yolu göster.Ne olur Allah'ım.Ya bu adamlar anneanneme ve dedeme zarar verirse?İşte o zaman  gerçekten ölürdüm.Artık kararımı vermiştim.Hiçbir şey benim sevdiklerimden önemli değildir kendim bile.Ege'ye döndüm ve "Tamam yapacağım"dedim.Ege ise rahatlamış bir tavırla bana dödü ve "Ha işte böyle ol.Bak gör her şey nasıl da güzel olacak."Ege sözlerine devam ederken benim zavallı kalbim ise başına geleceklerden habersiz bir şekilde atmaya devam ediyordu...