Snowflakes and Dearly Kisses

Deleted 0.6

Harry's POV.

Ik hoorde een stem. 'Harry, wakker worden' Een meisjes stem. De stem was paniekerig en verdrietig. 'Harry...' Ik hoorde het meisje huilen. Het was hartbrekend geluid. 'Wat er ook gebeurd, blijf sterk voor mij' 'Ik kan niet zonder je, Harry' 'Ik hou ziels veel van je' Waarom deed het mij pijn? Ik kende het meisje niet. Het leek wel of ze me kende... In mijn hoofd probeer ik haar naam te vinden. Waarom zijn mijn herinneringen zo vaag? 'Ik wilde dat je me kon horen' 'Ik had over je gedroomd en ik zal niet opgeven' 'Ik zal niet opgeven voor jou' Droom? Ik voelde een liefde volle kus op mijn wang. Milou... spookte er door mijn hoofd. Milou! Uit alle macht probeer ik mijn ogen te openen. Ze moet weten dat ik er voor haar ben. Ik zal haar nooit verlaten, dat mag niet. Ze zou kapot zijn als ik er niet meer ben. Opeens keek ik recht in haar betraande gezicht. Ik zag een glimp van ongeloof door haar ogen gaan. Ik glimlachte naar haar. Ik wilde dat ik langer kon kijken, kon zeggen dat ik er was. Dat ik het nu gelukt was om wakker te worden. Maar toen werd mijn zicht ineens wazig en voelde ik mijn ogen dicht vallen. Ik hoorde Milou schreeuwen van verdriet. Ik wilde terug. Maar dat kon niet. Het voelde alsof ik van aarde was weggerukt.

Milou's POV.

De dokters stormde naar binnen. 'Zijn hart klopte te snel!' roept er één. Ik heb Harry's hand nog steeds vast. De dokters draaien om mij heen. 'Milou moet weg hier!' zegt ze ene dokter. 'Milou, kom maar met me mee' zegt iemand. De dokters zitten om Harry heen. 'Nee' sputter ik zwakjes tegen. Maar het had geen nut ze luisterde niet. 'HARRY!!!' schreeuwde ik op mijn aller hardst. Mijn kracht was weer op. Ik voelde mezelf langzaam weg vallen...

Ik werd wakker. Ik lag weer in het ziekenhuis bed. De rest was geschokt met elkaar aan het fluisteren. Het was dus niet lang geleden over... Over...'Harry was wakker' fluisterde ik. Alle ogen waren opeens op mij gerricht en het gefluister verstormde. 'Harry...' 'Harry!' jammer ik. Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn en begin te snikken. Iemand pakt mijn hand vast. 'Het komt goed, de dokters doen er alles aan...' fluisterd Karlijn me sussend toe. 'Het kan niet...' 'Hij werd wakker van mij' zegt ik zachtjes. Ik doe mijn ogen open en de rest kijkt mij verbaasd aan. 'Het is zo, ik zag het zelf' zeg ik ietsje harder. 'Je bent gewoon moe, Milou...' zegt Kristel. 'Wat!' 'Verklaren jullie me als gek!' schreeuw ik nu. 'Nee, Milou...' zegt Louis nu. 'De dokters denken...' 'Denken...' Louis kijkt me aan alsof hij het niet wil zeggen. 'Dat je door die emotioneele klap...' 'Een beetje in de war bent geraakt' voegt Amy er dan lipbijtend aantoe. 'Jongens?' Iedereen durfde me niet aan te kijken. 'Denken jullie dat ik gek ben?!' 'Geloven jullie je vriendin nieteens!' Roep ik hysterisch. 'Nee, maar ze zeiden dat wat jij zei niet waar zou kunnen zijn, ze hebben geen bewijs...' kalmeert Liam me. 'Geen bewijs?!' 'Ik ben een bewijs!' 'Ik ben levend!' snauw ik woedend. Iedereen kijkt me verbaasd aan. Zo was ik nooit. 'Jongens, jullie moeten me geloven...' Ik kijk ze intrigerend aan. 'Ik heb Harry in mijn droom gesproken' 'Alsjeblieft, geloof me?' vraag ik zachtjes maar smekend. Ze kijken me zwijgend aan. Nu dachten ze zeker dat ik gek was. 'Jongens, jullie moeten even bij Milou weg!' Een dokter stormt binnen. 'Ze kan die drukte niet weerstaan!' zegt hij. 'Hoe weet jij dat nou?' snauw ik. 'Ik weet zelf wel wat goed voor me is' grom ik. De dokter kijkt me raar aan. Hij was er zeker van overtuigd dat ik gestoord was. 'Nee, Karlijn niet gaan!' Ik hou Karlijns hand stevig vast. 'Goed dan' mompelt de dokter.

Het was alsof ik in een levens echte horrorfilm was beland. Mijn band dacht dat ik gek was en Harry... Was er misschien niet me-... Nee, dat kon niet. Hij was er nog. Daar was ik van overtuigd. Hij was geen opgever hij zou ervoor vegten. Ik voel tranen over mijn wangen glijden. Ik voelde me nog steeds een beetje wazig en mijn hoofdbonkte als een gek. Karlijn kwam tegen over me op bed zitten. 'Milou...' 'Het komt goed echt waar...' zegt ze en probeerd te glimlachen. 'Karlijn, je hoeft niet te doen alsof dit je geen pijn doet' 'Ik zie het aan je ogen, Karlijn' Met een betraand gezicht kijk ik haar aan. 'Karlijn...' 'Je moet me geloven...' Ik kijk haar strak aan. 'Ik weet dat iedereen denkt dat ik door de war ben, dat ben ik ook een beetje.' 'Om harry.' 'Het breekt mijn hart.' 'Maar dat betekend niet dat ik niet bij ben.' 'Hij is er.' 'Hij was wakker'. 'Ik heb het met mijn eigen ogen gezien.' Karlijn kijkt me aan. Ze zwijgt. 'Ik geloof je' zegt ze. 'Ik merk het aan je, het is waar' zegt ze knikkend. Ik glimlach. 'Milou?' vraagt ze als ik opsta. 'Ja?' vraag ik. 'Hoe kun je zo sterk zijn?' 'Dat ben ik niet' mompel ik. 'Maar ik wil het wel zijn' glimlach ik. Ik pak mijn kleren van de stoel en loop naar de toilet om me omtekleden. 

Het liep al tegen de avond. Karlijn was er nog steeds. De deur klapt ineens open. Louis stormt de kamer binnen als Karlijn en ik midden in een gesprek zitten. 'HARRY IS WAKKER!' roept hij. 'WAT!' roep ik geschrokken. Tranen springen in mijn ogen van blijdschap. 'Milou, wij mogen er als eerst heen' zegt Louis glimlachend tegen mij. Snel volg ik hem de gang op. Naar Harry's kamer. We kloppen op de deur. 'Binnen!' roept een vrolijke stem. Louis maakt de deur open. We lopen de kamer in. Harry zit rechtop op bed en slangetjes in zijn armen zitten. Zijn ogen sprankelen. 'Louis!' roept hij glimlachend. Hij kijkt Louis aan en dan dwalen zijn ogen naar mij. Ik glimlach. 'En wie is die mooie damen die je hebt meegebracht?' vraagt hij met een ondeugende grijns. Wat?! Ik lach. 'Grapppig hoor Harry, Milou hier?' zeg ik glimlachend. 'Oh, Milou heet je dus?' glimlacht hij naar mij. Ik voelde mezelf door de war raken. Ik keek Louis aan. Hij begint een beetje bezorgt te kijken. 'Harry' 'Milou is je vriendin... Remember?' zegt Louis. 'Louis, ik heb helemaal een vriendin' grinnikt hij. 'Maar ik wil wel een keer met Milou uit' grijnst hij en knippogt naar mij. Louis verstijfd. Ik kijk Harry in zijn groene ogen aan. 'Harry...' zeg ik en stap wat dichter naar me toe. 'Je kent me, weet je nog?' vraag ik lipbijtend. Hij lijkt diep na te denken. 'Ja!' zegt hij. 'Nu weet ik het weer!' Wat een opluchting. 'Je bent het knappe meisje van het vliegveld!' zegt hij glimlachend. 'Ik zag je bij de bagage hal' zegt hij grinnikend. 'Nee... Nee...' zeg ik. Ik voel mezelf trillen. Harry kijkt me twijfelend aan. 'Milou, gaat het wel?' vroeg hij een tikje bezorgt. Ik kijk hem aan. 'Harry, ik ben het. MILOU JE VRIENDIN' zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Ik heb geen vriendin' zegt hij met een cheeky grijns. 'Maar we kunnen wel een keer wat afspreken?' Ik kijk louis aan. 'Louis, hij herrinerd me niet meer' zeg ik. Ik voel mezelf niet goed worden. 'Ik ben uit zijn leven gewist'

OMG OMG OMG :P