Snowflakes and Dearly Kisses

Epiloog

1 week later.

Milou's POV.

Prinses. Snowprinses. Sneeuwvlokjes. Sneeuw. Zijn fluisterende woordjes. Die glinstering in zijn ogen.

In één klap.

Allemaal verdwenen...

Er was langzaam een week voorbij gegaan. Nadat ik met Harry aan de keuken tafel heb zitten praten was het er niet niet normaler op geworden. Harry en ik praten nauwelijks tegen elkaar. En als het wel moest was dat ongemakkelijk. De jongens en wij hadden laatst een interview. Harry en ik moesten doen of allés inorde was. De buiten wereld mocht niet weten dat Harry aan een sympthoon van geheugenverlies leid. Nee, we mochten alleen vertellen dat Harry was flauwgevallen en met mij was er zo genaamd niks aan de hand. Harry lachte en keek met een verliefdeblik naar mij. Heel even had het echt geleken, maar na het interview was die blik weg. Harry had gevraagt of we opnieuw zouden beginnen, maar er was niks van te merken. Ik had gedacht dat de rest het niet zou merken. Maar ze hadden het wel degelijk gemerkt. De jongens of de meiden hadden altijd geprobeerd als Harry er even niet bij was met mij te praten. Het had geen nut gehad. En nu hebben ze dus iets bedacht zonder dat ik het door had. Dit weekend zouden, Celine, Amy, Kristel en Karlijn allemaal naar hun familie die ver weg woont gaan. Zonder dat het me opviel zouden de jongens ook naar hun familie gaan. Dus waar ik vanuit ging was dat Harry dat ook zou doen. (Stiekem was er ik een beetje opgelucht over) Maar wat blijkt dus... Dat Harry dit weekend op mij zou passen... Het is raar, ja, ik weet het. Maar de meiden hadden met pas gisteravond verteld dat ze ongerust waren als ik alléén zou blijven, wat natuurlijk pure onzin is ik zou eventueel gewoon naar mijn ouders kunnen gaan. Maar ik weet nu wel waarom. Ze willen mij en Harry weer bijelkaar brengen...

Het liep al bijna tegen December aan. Over een week was ik jarig. Waarschijnlijk wist Harry mijn verjaardag niet eens meer. Het was al -2 graden, maar het sneeuwde nog niet. De meiden en de jongens waren vanochtend 6 uur vertrokken. Het was nu 8 uur 's ochtends en ik was express niet 6 uur opgestaan omdat ik nog boos was om wat ze me gister avond vertelde.

Ik loop de trap af en loop de woonkamer in. Het was warm hier, pas nu merk ik op dat de openhaard aanstaat. Waarschijnlijk hadden de meiden het alvast aangedaan. Ik ga even bij de kachel zitten om mezelf optewarmen. Ik had gewoon een comfortabele sprijkerbroek aan en een iets te grote sweater. Die sweater rook naar een bekende geur... Harry... Ik voel een felle pijnsteek in mijn hart. Ik mis alles aan hem. Maar vooral het vertrouwde gevoel van zijn lippen op de mijne. Nu pas bedenk ik me dat dit Harry's sweater is... Ik bijt op mij lip. Ik zou hem uitmoeten doen voordat Harry hier was... 'Heei' hoor ik een zachte stem achter me. Ik schrik op en kijk achter me. Natuurlijk, hij was hier al. Hij had een groene jackwills hoodie aan waarbij zijn ogen heel goed uitkwamen en een zwarte spijkerbroek. Hij stond met twee dampende koppen chocomel in zijn hand, wat betekende dat hij hier al langer was. 'Heei' mompel ik zachtjes. Hij gaat zitten en reikt mij een kop chocomel aan. Ik pak het aan en vouw mijn handen om de warme kop. Lipbijtend kijk ik naar de damp die eraf komt. Ik voel dat hij naar mij kijkt. De stilte was bijna onverdraaglijk en dat was het vroeger nooit. 'Het voelt alsof ik wat mis, Milou' zegt hij dan. Ik kijk hem voorzichtig aan. 'Zonder jou is mijn leven niks' Verward kijk ik hem aan. 'Ik ben je niet vergeten, Milou. Ik voel dat je nog ergens in mij gedachtes zit' Ik denk aan de droom die ik in het ziekenhuis had. "Geef niet op, ik ben er nog" 'Ik hou van je, vergeet dat niet" Die droom had ik aan niemand verteld. Opgeven was precies het gene wat ik nu deed. Met moeite proberen ik de woorden te vinden die ik wil zeggen. Maar er komt niks over mijn lippen. 'Ik mis je' zeg ik dan fluisterend. Zo zacht dat hij het waarschijnlijk niet eens gehoord heeft. Ik durf hem niet aantekijken. 'Ik jou ook' hoor ik dan een zacht fluisterend terug. Hij was dichterbij me komen zitten. Onze schouders zaten tegen elkaar aan. Ik voelde zijn warmte gewoon door de stof heen. 'Milou, ik zou jou nooit kunnen vergeten' 'Je bent nog ergens in mijn herinneringen, maar die moeten we gewoon ophalen' fluisterd hij zachtjes. Ik nip aan mijn chocomel en staar naar het vuur in de openhaard. Zou dat kunnen... 'Harry, je hebt me de laatste dagen niet eens aangekeken' zeg ik zacht. 'Ik voelde me genegeerd en verlaten...' Zijn ogen branden in mijn nek, dat voel ik. Voorzichtig kijk ik hem aan. 'Ik was bang' 'Dat je het op had gegeven, dat je me niet meer zag als die Harry' Ik zwijg. Ja, ik had het opgegeven. Maar ik wilde het niet opgeven. Ik zet mijn lege kop chocomel naast me neer. 'Ik had een droom' 'In het ziekenhuis' 'Je zei dat het lang zou duren voordat je weer de oude bent' 'Je zei dat ik niet mocht opgeven en...en...' Ik voel dat ik begin te trillen en snel kijk ik weg. Ik voel hoe hij zachtjes zijn hand in de mijne legt. Een vertrouwd gebaar. 'Ik van je hou' Ik kijk hem aan met grote ogen. 'Ja, dat heb ik gezegt en ik hou van je' Hij kijkt me glimlachend aan. Een gelukzalig gevoel borreld in me op. 'Kan je je dat weer herinneren?' zeg ik glimlachend. 'Misschien komt het omdat jij het me verteld' glimlacht hij. 'Als ik met jou ben begin ik het me stukje voor stukje weer te herinneren' Hij staat op en trekt me glimlachend omhoog. 'Kom we gaan een stukje wandelen'

Hand in hand lopen we in de snijdende kou. De wind blaast langs onze wangen en onze adem laat wolkjes achter in de lucht. Het voelde zoals vroeger. We lopen door het park en gaan op ons standdaard bankje zitten. De lucht was zo wit als sneeuw. 'Dit is het park waar we altijd wandelen' glimlach ik. Harry knikt grijnzend. 'I know, babe' zegt hij knipoogend. Ik grinnik. Net zoals altijd... 'He, zie je dat?' vraagt Harry. Ik kijk hem vragend aan. Hij kijkt naar de witte lucht boven ons. Witte vlokjes dwalen naar beneden en blijven op de grond liggen. 'Sneeuw' fluisteren ik en Harry tegelijk. Ik kijk hem aan en het begint steeds harder te sneeuwen. 'Milou..' zegt hij fluisterend. 'Mijn sneeuwprinses' 'Milou, ik denk...' zegt hij zacht. 'Harry?' fluister ik. 'Ben je het echt?' vraag ik. 'Ik ben nooit weg geweest' 'Ja, ik ben het echt' glimlacht hij. Ik vlieg hem om zijn hals. 'Hoe kan dat dat...' stotter ik blij. 'De sneeuw' glimlacht hij terwijl hij een hand op mijn wang legt en mij diep in de ogen kijkt. 'Ik wist dat er nog één ding misde...' 'Oh, het spijt me zo...' 'Ik ben blij dat je zo sterk bent gebleven' 'Maar ik moet je één ding vragen...' zegt hij glimlachend. 'Vraag maar' glimlach ik. 'Milou, wil je met mijn trouwen?' vraagt hij met een glinstering in zijn ogen. Zo  lief. Zo schattig. Zo teder. Verbaasd van geluk kijk ik hem aan. 'Ja' 'Jaa...' 'Ja, Harry!!!' zeg ik lachend. Het gevoel wat door me heen ging was onbeschrijfelijk. 'Cause I want to make sure you're forever mine' Toen plaatste hij zijn lippen op de mijne. Beter kon ik me dit moment niet voorstellen.

THE END!!!

I'm so sorry omg :(

Hoop dat jullie het een leuk boek vonden! Heel erg bedankt voor alle leuke reacties! Bedankt dat jullie het hebben gelezen! Jullie zijn de beste directoners van de hele wereld! Zit nu één jaar op wattpad en ik hoop dat ik nog heel veel leuke verhalen voor jullie kan schrijven :)

Lots of love MaroussiaStyles