Bazen gerçekten sana çok kızıyorum. Hayır, gittiğinden değil. Hayır, başkasını seçtiğinden değil. Sana kızmamın asıl sebebi her seferinde önemsiyormuş gibi yapıp sonra hiç bir şey yaşanmamış gibi bir anda silip gidebilmen. Sonra istediğin zaman geri dönüp hala seninmişim gibi davranman, yine kendine bağlaman. Birbirimize aitmişiz gibi davranma. Seviyormuş taklidi yapma. O zaman neden gitti diye içim içimi yemez, gecelerce uykum kaçmaz bu defa. Bu defa kötü davran bana, kötü davran ki gittiğinde "gideceği zaten belliydi " diyip avutabileyim kendimi. Umutlanmayayım boş yere. Yada en iyisi ne biliyor musun? Gideceksen, hiç gelme bu defa. Birbirimizden başka kimsemiz olmadığını söylüyordun hani, kime gittin beni bırakıp? Hani gidecek kimsemiz yoktu? Ben bunu hakedecek ne yaptım, bilmiyorum. için özlüyor ya. Karşımda dururken sarilamamak içimi sızlatıyor, yanından geçerken kokunu duymak canımı yakıyor. Seni başkasıyla görmekten bahsetmiyorum bile. Bırak başkasının olmanı, adının başkasının adıyla yan yana gelmesi bile delirtiyor
