Blanco

Monsters

Als ik s'avonds in bed lig lukt het maar niet om de rust te vinden die ik nodig heb. Mijn vaders woorden spoken door mijn hoofd. '

Zijn er niet wat, divergente dingen gebeurt?'

Wat bedoelde hij daarmee? Divergent... Afwijkend. Iets wat afwijkt van mijn 'normale' dagelijks leven? Ik moet antwoorden hebben. En ik zal niet slapen totdat ik ze heb. Voorzichtig loop ik de krakende trap af, ik sla de één na laatste trede over omdat die het ergst kraakt. Door jarenlange ervaringen met s'nachts uit het huis sluipen doe ik dat eigenlijk automatisch. Ik hoor de gedempte stemmen van mijn ouders.

'Ik snap het niet!' hoor ik mijn moeder zeggen. 'Ik heb al wekenlang die pillen in haar eten gedaan, waarom gebeurt er niets?'

Nu hoor ik mijn vader praten.

'Ik weet het niet, ze lijkt wel immuun voor die dingen. Er ìs een oplossing, Lorain, we moeten er alleen achter komen welke.'

'Weetje, soms denk ik dat we haar naar het laboratorium moeten brengen, ze is bijzonder, ze zullen haar genezen.'

Ik schrik. Ik wil niet naar een laboratorium, denk ik.

Het zijn monsters. Mijn bloedeigen ouders zijn monsters...

Ik wil weer naar boven rennen maar bots daarbij tegen de deurpost aan, ik glij uit en val heel hard met mijn hoofd tegen de trap. Mijn zicht wordt wazig en ik hoor mijn ouder mijn naam roepen. Ik sluit mijn ogen en probeer op de stem van mijn moeder te concentreren.

'Het spijt me.'