the journey (dutch)

H6

Die nacht sliep Galan op de bank op de eerste verdieping van het huisje. Hij kreeg een deken en een kussen van Walkul en kreeg de bank aangewezen. De kaarsen waren bijna gedoofd maar straalde nog vaag oranje licht uit. Het was lekker warm door de haard die beneden nog brande. Walkul was beneden en maakte veel lawaai. Vallende voorwerpen en kleine explosies maakten het voor Galan moeilijk om te slapen. Die nacht dacht hij over veel dingen na. 'Wat heb ik gedaan? Ik moet een land redden en een duistere heer verslaan. Wat dacht ik wel niet? En moet ik dit helemaal alleen doen?' Al deze vragen waren niet beantwoord omdat Walkul zei dat hij veel slaap nodig had. Morgen zouden hij vertrekken. 'Zal ik Berend ooit nog zien?' Van al het nadenken werd hij moe en zijn ogen werden zwaar. Hij draaide zijn deken strak om zich heen en probeerde het lawaai te negeren. Een paar minuten later sliep hij. 

De volgende ochtend werd Galan wakker door lichtstralen die in zijn ogen schenen en door de lekkere geur van ontbijt. Hij kwam overeind en zag dat Walkul alweer de tafel had gedekt. Op de tafel stonden 2 borden, bestek, een mandje met brood, glazen en potjes met verschillende soorten beleg. Walkul zat al aan tafel en keek met een geduldige blik naar een vermoeide, jonge elf. Galan plofte neer op zijn stoel en bestudeerde het eten en drinken op tafel. 'Je moet goed eten. Vandaag wordt een lange dag. Elke dag wordt een lange dag' zei Walkul. 'In dit geval' zei Galan en hij pakte 3 broodjes en begon er beleg op te smeren. Hij trof zijn glas gevuld met het groene drankje en begon gulzig te drinken. Walkul keek lachend toe maar nam zelf niks en stak een pijp aan. Nadat Galan klaar was stapte Walkul uit zijn stoel. 'Kleed je aan en kom naar beneden'. En hij liep de trap af. Galans kleren lag netjes opgevouwen op de vensterbank. Galan trok zijn pyjama uit en verving deze met de kleren op de vensterbank. Hij pakte zijn pyjameaen nam deze mee naar beneden waar Walkul stond te wachten met een grote rugzak. 'Is dat mijn rugzak?' vroeg Galan verbaast en hij wees naar de grote rugzak die aardig leek op die van hem. 'Ja hij is van jouw haha. Ik heb hem wat aangepast en er past nu meer in! Extra vakken en knoopjes, kijk maar!' en Walkul gooide de tas naar Galan die bijna omviel door het gewicht ervan. Hij opende de tas en trof er veel meer spullen dan toen hij hem aan Walkul gaf. Touw, flesjes met raar vloeistof, dunne boeken, kaarten, een dolk, een tondeldoos, proviand en nog veel meer andere dingen. 'Alles wat je nodig hebt voor je reis' zei Walkul. Galandat zijn pijlenkoker aan de tas was gebonden en hervuld met paar extra pijlen met groene, blauwe en rode punten. De andere pijlen van de elven glimde in het zonlicht dat door de ramen scheen. Was Galan ook opviel was een oude schede die was vastgebonden aan de rugzak. Hij was gecamoufleerd want hij had dezelfde kleur als de rugzak. In de schede zat een zwaard. Het was het zelfde prachtige zwaard die hij gisteren in de kist trof. 'Zorg ervoor dat hij niet in de verkeerde handen valt. Gebruik hem alleen als het echt nodig is. Dus voor kleine ruzies gebruik je je boog of deze' en Walkul wierp een schede met een elfs zwaard uit Highwood. Galan bevestigde de schede aan zijn riem en deed de rugzak om. Hij moest even wennen aan het gewicht en wankelde een beetje, maar na paar seconden stond hij weer rustig op zijn voeten. Uitgerust en met de willskracht om op reis te gaan. 'Waar ga ik eerst naartoe?' Walkul toverde een kaart uit zijn broekzak en opende hem. Het was de kaart van The West met een lijn die helemaal over het land slingerde en bochten maakte. Er stonden paar stippen op de lijn met een naam. Bij een naam stond een stuk tekst. 'De stippen geven de mensen en wezens aan die je kunt vertrouwen. Ze zullen je helpen in de strijd. Als je ze vind, zeg ze dat ik je heb gestuurd en vertel wat er is gebeurd en wat je van plan bent'. Galan knikte en nam de kaart over. De lijn begon bij het huisje van Walkul met de naam 'vredige grens'. De eerste stip stond in het dal met de namen 'Berend ijzerbundel' en 'Lorien Highwood'. 'Dit zijn de reisgenoten die ik ben kwijtgeraakt' zei Galan blij en verbaasd. 'Ja dat weet ik. Ik ging gisteravond nog wat ingredienten halen in het bos voor de drankjes die ik voor je reis klaar heb gemaakt, en toen zag ik in het dal een grote groep elven met een jongenman vergezeld door een jonge-elf. Je kunt ze vertrouwen en ze zullen je niet in de steek laten'. 'Dat weet ik' knikte Galan. 'Welnu, als je dit pad volgt naar beneden het dal in dan kom je bij een rivier die je stroomopwaarts volgt. Je komt dan vanzelf bij de grote stad in het dal. Daar wachten je vrienden op je. Ga! Ga nu en onthoud dat je alleen de mensen op de kaart mag laten zien dat je het zwaard hebt'. 'Maar ik heb nog zoveel vragen' zei Galan angstig. 'Stel ik kom nieuwe mensen tegen. Die u nog nooit hebt gezien maar misschien wel te vertrouwen zijn'. Walkul fronste en lachte. 'Daar heb je een punt. In dit geval volg je je hart'. Hij pakte Galan's schouder en klopte erop. Hij schudde hem de hand en ging op een stoel op de veranda van zijn huisje zitten en zwaaide. 'Vaarwel Galan Longwood, zoon van Thardil Longwood. Heel The West rekent op je. Veel geluk!' Galan zwaaide terug, zuchte diep en wandelde met de rugzak op zijn schouders het pad af. Walkul keek hem na en sloot daarna zijn ogen om ze nooit meer open te doen en sliep en vredige slaap.