Carpe Mortem

I will never feel anything else until my wounds are healed

Sigara kullanmaya başladığım zamanı hatırlamıyorum. Öylesine basit bir oyundu benim için. Çevremdeki çoğu kişi içerdi ve ben, dumanın keskin kokusundan rahatsız olup öksürür, ortamı terk ederdim. Bir müddet sonra onlarla oturmam için sigarayı kullandım. Kendim içince o kadar da kötü gelmiyordu, kokusu. Sonra alıştım. Hiç paket almadım ama uzatılınca dudaklarıma aldım.

İlk paketim siyahtı.

Tadını hâlâ hatırlarım, anılarla.

Kendimi ilk kestiğimde 20 yaşındaydım. Cahillik ya da bir anlık öfke ile değildi, bunu yapışım. İsteyerek, bilerek ve tasarlayarak ilk çizgiyi attım, kalbimin üzerine. Soyut çizgilerin yanında, onun hiçbir ehemmiyeti yoktu.

Artık bazı şeyler katlanılmaz hale gelmişti ve ben onlardan kaçamıyordum. Beynimin içinde konuşan bir ses, sürekli aynı şeyi tekrar ediyordu. "Sen hatalısın. Hep sen hatalıydın. Hep sen hatalı olacaksın."

Beynimin içindeki bu sesten, ruhumu esir alan düşünceler ve hislerden kurtulmak istedim. Doldum, doldum ve en sonda içime patladığımda şöyle dedim. "Evet ben, hatalısın."

Hatırlıyorum da, iz kalmasın diye okulda içtiğim sodanın cam şişesini kırmış ve onunla kesmiştim. Yeşil cam, beyaz tenimdeki mavi damarın hemen altına ufak bir çizik attığında, kanın yollar oluşturup beyaz mermere damlamasını izledim, hissiz gözlerle. İstediğim etkiyi alamamıştım.

Bu sefer biraz daha derin batırdım, sivri ucu. Canım yanmış, ellerim titremişti ama fark ettim ki ruhum acımıyordu. Salt fiziksel acı vardı. Diğer her şey bir toz gibi halının altına itilmişti.

Acı geçene ve rahatlayana kadar soğuk suyun altında yarı baygın durup damlaların kanı ve beni temizlemesini bekledim.

Giyinip çıktığımda gülümsüyordum.

Gözlerimi kapatıp görmemem yeterdi, ama miyop oluşuma inat, hep görmek istedim. Bir gün görüneyim diye.

Bir gün görünür oldum ama aynı gün sonsuza kadar yok oldum.

Öldüm.

***

11:37

Genç kızın ceseti, kimlik tespiti ve otopsi için adli tıp kurumuna götürüldü.