Carpe Mortem

The memories left abandoned

Rüyalarım, ne zamandan beri bu kadar canlı ve gördüğüm şeyler bu kadar uzak, bilmiyorum. Bazı tarihler aklımdan bir daha dönmemek üzere çıkıyor ve ben, onların bıraktığı boşlukta, havada asılı kalıyorum. Bir şeyi hatırlamak için gözlerimin yakarışlarına aldırmadan bakmaya devam ettiğim duvarlar bile artık yabancı. Duvarlara uzun dalamıyorum.

Birkaç haftadır güzel şeyler görüyorum. Uyandığımda, anlatmak ihtiyacı duyacak kadar güzel ama kimseye anlatıp da büyüsünü bozmak istemediğim kadar kıymetli. Bir gün benim yerime, rüyamda gördüklerimin rüyalarımı görmesini isterdim. O zaman her şeyin ne kadar mümkün ve ne kadar huzurlu olduğunu anlayabilir, belki açık bıraktığım kollarımda somutluluklar nefes alabilirdi.

İsterdim rüyalarımın fotoğrafını çekmiş olsam. O zaman sayısını hatırlamayacağım kadar güzel anılarım olurdu. Sadece güzel anılar. Güldüğüm, kahkaha attığım ve gözyaşlarımın bile huzur olduğu anılar.

"Bazı insanlar, bazı insanlara, bazı insanları hatırlatır". Bazı rüyalar, gerçek olmayan bazı anılara, yalan olduğunu haykırır. Hayaller bir umuda tutunmak isterken yarım kalır ve bir bakmışsın yarım kalmışsın.

Artık rüya görmek istemiyorum. Artık sadece rüya görmek istemiyorum. Ben o rüyayı yaşamak ve gerçek bir anı yaratmak istiyorum. Neden rüyalar ardına saklanmak zorundasın? Neden yanımda olamıyorsun?

Süslü kelimelerim yok.

Yaralarım var, sol göğsümden başlayıp sağ göğsüme kesik kesik ilerleyen.

Yaralarım var, diz kapaklarımdan ayak bileklerime kadar bir çorap misali uzayan.

Yaralarım var, omzum ve dirseğim arasında dövme misali.

Hepimiz yaralı ruhlarız. Benim tek farkım bedenimdeki yaralar. Dostlarım.

Neden herkes doktora gitmemi söyleyip duruyor? Onların göremediğini gördüğüm için mi?

***

Otopsi sonuçlarında, hiçbir saldırı belirtisine rastlanmamış olması, intihar şüphesini güçlendiriyor. Kimliği tespit edilen genç kızın yakınları polis merkezine çağrıldı.