Gecenin zifiri karanlığında düşüncelere daldım yine kafam yine allak bullak
Ne yapsam bilmiyorum .
Ağlamak istiyorum çoğu zaman
Belki ağlarsam unuturum diye bir şeyleri
Ama olmuyo unutamıyorum
Hayat gözüme gözüme sokuyo acılarımı ,
için acıyo yüreğim kanıyo
Halbuki ne çok istemiştim mutlu sonları
Mutlu bi hayat yaşamayı
Ama olmadı işte , kader güldürmedi yüzümüzü
Bende alıştım mutsuzluğa , hatta durup durup düşünmem de bu yüzdendir
Aslında hiçbir şey için kimseye kızmıyorum , isyanda etmiyorum
Sadece yaşanması gerekiyordu ve yaşandı
Belkide bu acılar bu mutsuzluluklar en büyük mutluluğun habercisidir kimbilir !
Ve ben mutluluğu beklemeyi çoktan bıraktım . Çünkü mutluluk en ummadığın zamanda gelirmiş . Sanırım benimkide en ummadığım zamanda gelecek . Bilmiyorum ! Bekleyip göreceğiz....
