Kafesteki iki kuştuk senle . Yuvasından ayrı düşmüş yapayalnız , çaresiz . Sürekli çırpındık senle kurtulmak için . Ama nafile , her çırpınışımız kafesin içine düşüp yorulmaktan başka bir işe yaramadı . Ağladık çoğu zaman ümitsizce . Sanki bir daha yuvamıza geri dönmeyecekmişiz gibi . Kaç günümüz , kaç ayımız geçti senle o kafeste . Zamanla birbirimize alışır olduk . Sen ve ben vardık . Başka kimse yoktu . Bizi bekleyenleri bile unutmuştuk . Derken bir gün kafesin kapısı açıldı bize ardına kadar . Azat edilmiştik , özgürdük artık . Sevinmemiz gerekirdi bu duruma . Oysa biz birbirimize bakıyorduk uzun uzun . Kafesten çıkmak demek bizim ayrılığımız demekti . Bunu göze alamıyorduk . Sen bana baktın gözlerin dolu dolu . Gitme der gibiydin bana . Bir yanım özgürlük bir yanım tutsaklıktı . Gitmem gerekiyordu daha fazla gecikmeden . Sevdamı yüreğime gömerek . Beni anlamanı isterdim . Biz senle asla bir arada olamazdık . Sevdamız sadece kafesin içindeyken geçerliydi . Şimdi büyü bozuldu ! Gitme vakti ! Hoşçakal ! Kanat çırpıyorum sensiz gelecek günlere
.......
