Murder Castle

The Scorpion Wood

Pov Melanie
Hoe dieper we het bos in gingen hoe donkerder het werd. Er kwam ook een dik pak mist die steeds dikker en dikker werd. Het werd steeds moeilijker om te ademen. "Kom aan schiet eens op Gisele! Trage slak!" Zei ik zeurend. "Hee stop is met zagen! Je bent zelf een trage slak!" Kaatste Gisele terug. Voor ik het goed en wel doorhad, had ik Gisele bij haar kraag gegrepen. "Niet zo een toon tegen me gehoord!" Riep ik dreigend. Ze rolde met haar ogen, "je durft toch niets te doen je bent Melanie Stark. HET schattigste en liefste meisje van heeel Camelot." Ik wou haar net een klap geven toen ze plots naar adem hapte en flauw viel. Precies alsof ik uit een soort trance kwam schudde ik mijn hoofd. "Gisele, Gisele! Hoor je me? Alles goed? Gisele geef antwoord!" Riep ik in paniek. Ik pakte Gisele op en rende zo snel mogelijk uit het bos. Op miraculeuze manier kon ik uit het bos komen. Ik keek wild om me heen en zocht naar het dichtstbijzijnde huis dat ik kon vinden.

2 dagen later

Pov Gisele
Ik werd wakker en keek om me heen. Ik lag in een vreemd bed in een vreemde kamer. Naast mijn bed zat Melanie op een stoel te slapen. "Melanie, Melanie word wakker." Fluisterde ik en ik duwde haar een beetje. Ze werd geschrokken wakker en keek wild om haar heen om te zien wie haar wakker had gemaakt. Toen ze zag dat ik wakker was kreeg ze tranen in haar ogen. "Gisele, je bent eindelijk wakker! Ik dacht dat je nooit meer wakker ging worden!" Zei ze lachend. Ze kwam naar me toe en knuffelde me bijna dood. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik. "Weet je dat niet meer? We waren in het scorpion wood en ik had je bijna geslagen en toen viel je flauw. Kan je me ooit vergeven?" Vroeg ze. "The Scorpion Wood? Zijn we daar naar toe gegaan? Ik kan me niets meer herinneren van dan. Het enige wat ik me nog herinner is dat ik een glas wijn dronk op het gelaskerd bal. Daarna is alles zwart." Vertelde ik haar. Ze keek me met grote ogen aan. "Herinner je je echt niets meer? Ook niet dat we naar die man zijn gegaan? Je hebt hem zelfs vermoord." Zei ze nogal verbaasd. "Heb ik iemand vermoord?!" Riep ik ongelovig. Ze knikte van ja. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Had ik een man vermoord?

Pov William
Daenerys lag in een bolletje opgerold op de grond van haar cel. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze rilde. Ik ging haar cel uit en pakte een deken van een van de wachters. Toen ik haar cel weer in ging legde ik het deken over haar. Ik keek naar haar gezicht en het zag er zo ontspannen uit dat ik terug dacht aan hoe ik in de tuinen van het kasteel achter haar aan liep. Dat waren de gelukkigste tijden uit mijn leven. Haar gezicht zag er zo jong uit, ze leek nu terug sprekend op het 12 jarige meisje. Ik ging de cel weer uit en zei tegen de wachter: "Zorg dat ze goed te eten krijgt. Verwaarloos haar niet." De wachter knikte en ging terug op post staan. Ik wierp nog 1 blik in haar cel voor dat ik terug naar mijn kamer ging.