Siz hiç etrafınız da onlarca insan varken yalnız hissettiniz mi? Yada güne bi amacınız olmadan başladınız mı? En basitinden kendinizi bir boşlukta buldunuz mu?
Bu tüm duygular şuan bana kucak açıyor. Damarımda ki dolanan kanda bile yalnızlığım maddeleri var. İçimdeki sıkıntı beni boğazlıyor sanki, nefes almam güçleniyor. Dokunsalar ağlayacağım, ama etrafımdakiler beni güçlü bilsinler diye susuyorum. Tutuyorum kendimi. Ayakta dimdik durmaya çalışıyorum. Tek derdim biraz sevilmekti belki, ne kadar zor olabilir ki birini sevmek. Bu benim sürekli yaptığım birşey. Birini, birilerini sevmek. Tek fark ben bi karşılık beklemeden seviyorum. Hayır fedakâr falan değilim, sadece bir karşılık bulamıyorum. Yalnızca seviyorum. Belli bir süre sonra vazgeçmek gerekiyor ve buda be
ni ruhen boşluğa itiyor. Şuan kendi bedenim de kayıp bir ruh ve kaç kere kırıldığını sayamadığım bir kalple yaşama tutunmaya çalışıyorum. Yaşıyorum, bir gün sevdiğim insan tarafından sevilme umuduyla nefes alıyorum. Özlemle mutlu olacağım günleri bekliyorum. O günü umut ederek gözlerimi yeni güne açıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimizdeki Yalnızlık
ChickLitBu bir hikaye değildir. Bu benim içimde ölmüş ve cesedini kimsenin bulamadığı duygu karmaşası. İçimdeki cesedi her seferinde daha derinlere gömerken burada sizinle beraber olacğım.
