Birini sevdim

Bölüm Başlığı

Aşk...inanılması güç, anlatılması imkansız bir duyguydu, anladım. Geçmesin dediğimiz zamanlar geçiyordu işte.Okul dışında görüşebilmek için uzak yerlerde buluşuyorduk.Bir rüya bu kadar güzel olabilirdi.
Sömestir tatiliyle birlikte içime bir hüzün oturdu. O memleketine dönecek ve ailesiyle konuşucaktı. Ben de Nasıl bilmiyorum ama kendi aileme söyleyecektim.Söyleyecektim de nasıl? İşte böylesine tedirgin duygularla buluştuk.Ayrı ayrı taksilerden aynı duygularla inerek. O bana bakıyor bense ondan biraz da utanarak gözlerimi kaçırıyordum.Sonuçta öğretmenimdi, "siz" derken "sen" demek zaten çok zordu.Ama sevmek hepsinin aksine kendiliğinden ve çok kolaydı.
Bir süre konuşmadan oturduk yanyana. Sonra kolunu omzuma koyup kendine çekti. Başımı omzuna koydum.Bir şarkı geldi aklıma, "başını omzuma yasla sevgilim...güzel saçlarında dolaşsın elim". Demek ki şarkılar böyle anlarda ortaya çıkıp dökülüyordu aşık kalplerden. Bir süre sonra , "15 gün göremeyeceğim seni " dedi. Sonra;
- Ben bizden biriyle döneceğim. Sen de konuşmuş olursun ailenle , haberleşir size geliriz , dedi.
Tamam , dedim konuştuğumuz gibi...Dilim söylüyordu da kalbim pek inanmıyordu. Korkuyordum aslında, hem de çok korkuyordum.
Uzun uzun konuştuk , elele yürüdük, hayaller kurduk gün batımına kadar ve ayrıldık. O dediği gibi memleketine gitti . Bense epey bir kıvrandım anlatabilmek için. En nihayetinde Annem'le konuşmak için bütün cesaretimi toplayıp ;
-Anne bak sana çok önemli bir şey anlatmak istiyorum, dedim. "Tamam , dinliyorum " dedi.
Ben başladım anlatmaya...Annem ben anlattıkça biraz şaşkın, biraz tedirgin ama çok kararlı bir halde dinleyip ; " Evlenmek, dedi. Başka bir şey...Senin yaşın çok küçük. O senden 10 yaş büyük...Şimdi sana çok güzel gelebilir. Ama olmaz kızım. O öğretmen . Bugün tayinle burda. Yarın başka yerlerde olacak. Sen yapabilir misin? Yaş farkı, kültür farkı...daha çok şey var, çok sebep var -hayır- demem için"
Ben ağlayarak çıkıp kendi odama kapattım kendimi. Anlamamıştı Annem, anlamamış bu aşkı hiç ciddiye bile almamıştı. Günlerce ağladım, hiç konuşmadım .Evdekiler Annem'le aramızda bir şey olduğunu anlamış ama sormamışlardı.Okulun açılmasına sayılı günler kala telefon çaldı. Koştum,arayan oydu. Ablasıyla dönmüş bize gelmek istiyordu. Sesimden bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Bu defa "tamam ben gelmiyorum ama ablamı size bırakacağım" dedi. Annem yanıma gelmişti zaten ve konuşulanları duydu. " Annecim lütfen hayır deme, bak Ablasıyla dönmüş, bize getirecek bugün, hiç değilse konuş ama ters davranma ne olur..." dedim. Tamam, dedi ve mutfağa doğru yürüdü. Kalbim bir öyle bir böyle , bir sevinç bir kederle çarpıyordu hızlı hızlı. Bir kaç saat sonra geldi ablası. Kapıyı açtığımızda kendini kibarca tanıtıp buyur etmemizi bekleyip girdi içeri. Ben sadece Hoşgeldiniz deyip oturdum bir koltuğa...Annem nasılsınız , iyi misimiz faslından sonra çay servisine yardım etmemi söyleyerek mutfağa gel bakışı atıp yürüdü. Binbir umutla arkasından gittim. " Biz konuşurken sakın karışma, anlaştık mı " deyip konuğumuzun yanına geçti.