Ολα να τα περιμενεις

Ηταν μονο δυο μπλε ματια

Ρ-"Ηρέμησε"της λέω προσπαθώντας να την καθησυχασω.
Ζ-"Ράνια νομιζω πως θα λυποθυμησω. Νιώθω ακόμα το ίδιο συναίσθημα όπως τοτε"

Flashback

Ζωής P.O.V
Ζ-"Μαμαα!Που είναι το μαγιό μου?"Την ρωτησα φωνάζοντας την απο το δωμάτιο με την ελπίδα πως θα με ακούσει
Μα-"Είναι στην ντουλάπα σου γλυκιά μου"Μου απάντησε.
Άνοιξαν την ντουλάπα και βρήκα το μαγιό μου το οποίο εψαχνα εδώ και μισή ωρα.Δηλαδή δεν το καταλαβαίνω πως γίνεται όλες οι μανάδες να θυμούνται που είναι και το παραμικρό αντικείμενο?? Και εγώ η ίδια να μην ξέρω που είναι το παραμικρό πραγματακι στο δωμάτιο μου?Αρχισα να ετοιμαζομαι γιατί θα πηγαινα με την Ράνια για βραδινό μπάνιο κατα τις 7:30.Είχε γυρίσει απο το Ναύπλιο και θεωρησα πως θα ηταν μια καλη ευκαιρία να την δω λιγάκι.Βγηκα απο το δωμάτιο και αρπαξα κλειδιά και κινητό.
Ζ-"Μαμά φεύγω, τα λέμε όταν γυρίσω. Δεν θα αργησω"της είπα και την αποχαιρετησα. Εκείνη μου έκανε νεύμα πως ηταν σύμφωνη μαζί μου και με χαιρέτησε. Βγήκα απο το σπίτι και κατευθύνθηκα στην παραλια.Είχε περάσει σχεδον μισή ωρα και η Ράνια ηταν αφαντη. Φοβηθηκα μήπως είχε πάθει κάτι και της τηλεφωνησα αλλά δεν το σήκωσε. Εντάξει, λέω απο μέσα μου,μπορεί απλως να μην το ακούει. Η ωρα πέρναγε και εγώ ακόμη την περίμενα τρομοκρατημένη μήπως συνέβη τίποτα.Αρπαξα το κινητό μου και της έστειλα ενα φωνητικό μύνημα λέγοντας της πως την περιμένω στην παραλία και πως να με πάρει τηλέφωνο κατευθείαν μόλις δει το μύνημα γιατί ανησυχουσα. Εκανα διάφορα σενάρια στο μυαλό μου για το τι μπορεί να της είχε συμβεί. Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε ενα άτομο το οποίο ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Τον παρατήρησα και τον αναγνωρισα με ευκολία. Ηταν το παιδι που μάζευε τις ξαπλώστρες στην παραλία. Ηταν ψηλός,γύρω στο 1,80,με κάστανα μαλλια και σαγηνευτικά γαλάζια ματια,πράγμα που το θεωρησα ξεχωριστό πανω του και με στιγμάτισε. Το θέμα όμως ηταν πως δεν ήξερα το όνομα του γιατί δεν είχε τύχει να ξαναμιλησουμε.
Α-"Αρης,χαρηκα"μου συστήθηκε και μου άπλωσε το χερι του για χειραψία
Ζ-"Ζωή"του απάντησα χαμογελώντας και δίνοντας του το χερι μου
Α-"Περιμενεις παρέα?"με ρωτησε.Ωχ..Εγω τι να του πω τώρα?!Πως η φιλη μου με έχει στήσει σαν την ηλίθια εδώ και 2 ολόκληρες ώρες?!Η ωρα κόντευε 9!Έτσι πήρα το θάρρος να του απαντήσω προσπαθώντας να το παίξω άνετη
Ζ-"Εμ ναι περιμένω μια φιλη μου να ερθει"του είπα όσο πιο χαλαρά μπορουσα.
Α-"Αα οκ.Λοιπον εγώ πάω να ρίξω μια βουτιά και αν είναι θα τα ξαναπουμε κάποια αλλη στιγμη γιατί είμαι υπερβολικά πολύ κουρασμένος. Δουλεύω όλη μέρα και καταλαβαίνεις"μου είπε με ενα μικρο βλέμμα αμηχανιας
Ζ-"Ναι βέβαια κανένα πρόβλημα"του απαντησα χαμογελώντας, κοιτώντας τον στα ματια.Υστερα οι ματιές μας κλειδωθηκαν και ενας ηλεκτρισμός με διαπέρασε κανοντας με να ανατριχιασω.
Α-"Τι θα'λεγες να έρθεις και εσύ μαζί μου να μου κανεις παρέα όσπου να ερθει η φιλη σου?"με ρώτησε.
Ζ-"Ναι βέβαια"του απαντησα καθώς σηκωνομουν.Δεν περίμενα να ερθει η Ράνια και ετσι πήγα μαζί του. Βουτηξαμε και οι δυο ατην δροσερή θάλασσα και διχναμε να το απολαμβάνουμε. Η ωρα πέρασε πολύ ωραία.Συζηταγαμε διάφορα πραγματα ο ένας για τον άλλον, λεγοντας αστεία και ντροπιαστικα πραγματα που συνηθιζαμε να κάνουμε μικροί στο παρελθον.Διχναμε να συμπαθουμε ο ένας τον άλλον.
Α-"Ξέρεις Ζωή είσαι πολύ συμπαθητικό και ομορφο κορίτσι"μου είπε χαμογελωντας με τα ματια του να λάμπουν απο το φως του φεγγαριού.
Ζ-"Σε ευχαριστώ πολύ! Το ίδιο ισχυει και για σενα"του απαντησα φιλικά. Ύστερα έκανε μια κίνηση και βρέθηκε πιο κοντά μου. Τύλιξε τα χέρια μου γύρω απο την μέση μου και μου είπε
Α-"Τύλιξε τα πόδια σου γύρω απο την μέση μου"μου είπε.Εκανα κατευθείαν αυτό που μου ζήτησε και έπειτα με σήκωσε πανω. Κατευθύνθηκε προς τα εξω και υστερα με ξάπλωσε στην άμμο. Είχα μείνει να τον κοιταω στα ματια. Ύστερα βρεθηκαμε σε απόσταση αναπνοής και μου έδωσε ενα τρυφερό φιλί. Μετα απο αρκετή ωρα μείναμε και οι δυο μας ξαπλωμένοι στην άμμο κοιτώντας τα αστέρια. Είχα γυρει το κεφάλι μου στο στέρνο του και μυριζα το μοναδικό άρωμα του που με έκανε να τον ερωτευτω ακόμη περισσότερο. Εκείνος χαϊδευε απαλά μαλλια μου κρατώντας με αγκαλιά.Έπειτα σηκωθηκα και αρπαξα το κινητό για να δω τι ωρα είναι. Μόλις αντίκρισα το ρολόι σοκαριστηκα και άρχισα να ετοιμαζομαι βιαστηκα.
Α-"Τι έγινε?"με ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία
Ζ-"Είναι πολύ αργά και θα με σκοτώσει η μητέρα μου!"του είπα τρομοκρατημένη.Η ωρα ηταν 2:30 και είμαι σίγουρη πως η μητέρα μου θα έχει πεθάνει απ'την αγωνία.
Α-"Μπορω να σε πάω εγώ αμα θες με την μηχανή"
Ζ-"Με σωζεις.Θα στο χρωστάω"τον ευχαριστησα.Μαζεψα τα πράγματα μου και ανεβήκαμε στην μηχανή.
Α-"Κρατήσου"μου είπε.Έκανα ακριβως αυτό που μου ζήτησε και γραπωσα τα χερια μου γύρω του.Ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπό μου κανοντας με να αφεθω ελεύθερη.Δεν ήθελα να τελειώσει Ποτε αυτή η μαγική στιγμή.Δεν κατάλαβα ποτε φτάσαμε. Κατέβηκα απο την μηχανή και τον ευχαριστησα. Πριν προλαβω να φύγω όμως μου τράβηξε το χερι κανοντας με να γυρίσω απότομα προς το μερος του.
Α-"Εκείνη την χάρη που είπαμε μπορείς να μου την ξεπληρώσεις."μου είπε.
Ζ-"Πώς?"τον ρωτησα.
Α-"Έτσι"μου απάντησε και έσκυψε και με φίλησε παθιασμένα. Ηταν μακράν ενα απο τα καλυτερα φιλια.Τραβηχτηκα και τον καληνυχτησα.
Α-"Καληνύχτα. Θα τα ξαναπουμε"μου είπε και απομακρύνθηκε με την μηχανή μες'το σκοτάδι.