Mistakes - KATHNIEL

chapter 5: who's that stranger.

TIKOY'S POV:

"May dala ka bang cellphone?" tanong ko sakanya, kahit Repeater ako, alam ko din naman kung pano magisip, normal naman akong tao kaya wag na kayong mag taka.

anu ba yan, ang tagal naman nitong babaeng to, feeling ko namromroblema na ata to, tignan mo mukha oh xD

"uyy, asan na? bilisan mo naman" sa sobrang inis ko, di ko na natiis, AYAN! nainip tuloy ako. HAHA.

"naiwanan ko ata sa baba, sa bahay namin pagmamadali ko"  anak ng -- anu ba JULIA! ok! alam kong mahal kita pero.. tss.

oo nga pala, yung nabasa nyong mahal ko sya, oo, totoo yun, sya yung babaeng kinababaliwan ko, sya yung matagal ko nang hinihiling mula sa taas, sya yung one and only ko.. sige, ako na corny. lelss.

"yung sayo kaya, try mo" huh? yung akin? eh.. eh.. nagiisa lang yung contacts ko eh.. number lang ni Julia andito sa phone ko x( baliw ka talaga TTIIKKOOYY!!!!! tumigil na sya, siguro naalala nya yung sinabi ko na iisa lang yung number sa contacts ko, kahit nga sa parents ko eh wala sa contacts..

GRABE KO NOH.

"Kath?" nagusap si Tikoy, pero mga ilang minuto muna bago ako nagrespond.

inisip ko kasi muna na gabi na at siguradong wala nang tao sa tambayan, dun nalang ako, dun nalang muna ako magiisip, dun muna ako maglalabas ng emotion ko. "huh?" tanung ko, medyo mahina nga lang kasi.. nanghihina na ako, feeling ko babagsak na ko dito, pero kaylangan kong maging matibay kaya.. KAYA KO TO.

lumabas ako tapos binaldak ang pinto, alam ko kasi na kapag binabaldak ang pinto ko, nastustuck, gusto ko silang makulong dun, kasi alam ko na maygusto si Tikoy kay Julia, pero.. since wala pa naman si kuya Diegs, ayy nga pala,

naglalakad ako papunta sa tambayan, kahit medyo malayo, mas gugustuhin ko pang maglakad at magmuni muni, kesa sumakay ng tricycle, makita akong umiiyak at magpakachismoso pa yung driver ng tricycle. -__-

habang naglalakad ako, naisip ko kung ano na kaya ang kalagayan ni Daniel, ewan ko.. feeling ko concerned padin ako sakanya, feeling ko meron pa akong nararamdaman, feeling ko.. MAHAL KO PADIN SYA.

matagal tagal nadin akong nagiisip isip dito habang naglalakad, nakadating na ako sa tambayan.. walang kailaw ilaw, ang dilim, di manlang maglagay ng street lights dito.. nakakatakot tuloy :(

pupunta na sana ako sa tambayan, pero may natanaw akong taong nakaupo sa table ng tambayan namin..

di ko mawarian kung sino to, ang dilim kasi, di ko makita yung mukha nya.. sayang, baka kasi makatulong ako dito sa taong to. tumuloy padin ako sa pagpunta sa tambayan, wala akong pake kung may tao.

papalapit ako ng papalapit at unti unti akong nakakaring ng hikbi, ano !? umiiyak din sya, baka makatulong ako dito sa taong to.. unti unti ko na ding napapansin na lalake pala to, astig ha, ngayon lang akong nakakita ng lalaking umiiyak, kahit nga si Kuya Diegs di umiyak nung burol ni papa. galit kasi si kuya sa papa ko.

nakaditing nadin ako sa tambayan, umupo ako sa table, pero nakatalikod ako sakanya, nakatalikod din sya sakin, di pa nga nya ako nakikita eh.. pero kakausapin ko to, kaylangan ko ng kadamay na.. na.. makakaintindi sa pusisyon ko. so here it goes.

"uhh-- may problema ba?" tinanong ko sya, naiiba na yung boses ko, kasi nga umiiyak ako diba? edi syempre medyo iba pa yung tono ng boses ko. napalingon sya bigla, halata ang gulat sa mukha nya, O.O ang expression nya, di ko mawarian, parang natakot na nagulat na ewan.