*Roy's perspectief*
Al 42 jaar lang staat de liefde van mijn leven aan mijn zij. We leerden elkaar kennen via het magische internet en nog steeds ben ik dankbaar dat ik vol zenuwen en twijfels een account aanmaakte op een community site.
Overmorgen is Kaj 60 jaar oud. Toen we 19 jaar oud waren maakten we vaak grappen en verhalen wat we op ons 60 jarige leeftijd nog allemaal zouden doen. Samen het 50e seizoen van RuPaul's Drag Race kijken, samen theekransjes houden in onze Ikea woonkamer. We verzonnen altijd wel iets nieuws en dat spelden we altijd op de 60 jarige leeftijd.
Op 10 april 2015 begonnen we onze relatie die nooit is gestopt. Wat waren we toch jonge knapen. 18 jaar, o zo jong en vol energie. Nu we al tientallen jaren verder zijn en een gelukkige familie hebben gesticht kunnen we niets mooiers wensen dan elkaar. Kaj is het lichtpuntje in mijn leven en zonder hem zou ik echt geen raad meer weten. Na al die tijd ben ik nog steeds tot over mijn oren verliefd op lieve Kaj.
"Waar denk je aan, schat?" Kaj vouwt de krant waar hij in las dicht en legt het zorgzaam op zijn schoot.
"Ik dacht aan hoe dankbaar ik ben om jou in mijn leven te hebben."
"Awh ik ben ook heel dankbaar om jou te hebben." Kaj legt de krant op de salontafel naast het schaal koekjes en slentert naar me toe om me een zachte kus te geven.
Wat hou ik veel van mijn Kaj.
"Over een paar dagen is het je verjaardag. Wat zou je graag willen hebben als cadeau?"
"Ik hoef al jaren geen cadeau, jij bent het enige cadeau dat ik zou willen hebben dus als je er alleen bent maak je me de gelukkigste oude man op Aard."
Ik weet niet hoe hij het doet maar iedere keer laat Kaj me meer en meer voor hem vallen. Na al die jaren vind ik mezelf elk jaar een groot stuk verliefder dan het jaar voorheen. Al is het moeilijk te geloven dat ik nog meer van hem kan houden dan mijn klein hartje zich kan beheren.
"Dan zal ik sowieso de hele dag met je spenderen. Dit wordt een erg speciale 60e verjaardag."
---
De volgende ochtend liep ik een bakker binnen. Al sinds we onze dochter Lucy hebben geadopteerd kopen we ons brood alleen maar hier. Waardoor we een erg sterke band hebben opgericht met de eigenaars. De band was zelf zo goed dat Lucy beste vrienden werd met de dochter van de eigenaars.
Ik dacht terug aan die ene onvergetelijke avond waar 16 jarige Lucy huilend op haar bed lag en ik haar troostend in mijn armen nam. De avond waarop ik ontzettend trots op haar was toen ze me met een bibberende stem vertelde dat ze op meisjes valt. Na al die jaren waren er nog steeds mensen bang om hun geaardheid te uiten. Racisme is jammer nog steeds een woord in het woordenboek, maar gelukkig is het al een heel stuk minder erg dan in mijn kindertijd. Lucy noemde zichzelf gek omdat ze dit niet durfde te vertellen aan haar ouders die zelf ook uit de kast zijn gekomen maar ze is nu zo gelukkig met haar vrouw waarmee ze 3 jaar geleden ia getrouwd. De vrouw die haar beste vriendin was en de dochter is van de eigenaars van deze bakkerij.
Iedere keer doet deze bakkerij me denken aan het geluk van mijn dochter en daarom kom ik hier zo vaak. Maar deze keer heb ik geen groot, bruin brood nodig maar wek fruitgebakjes voor Kaj's verjaardag.
"Hoi Roy! Leuk je weer eens te zien! Is het voor een groot, bruin brood?" De vrouw kijkt me stralend aan en bij elke beweging dat ze maakt springen haar staartjes alle richtingen uit. Ook al zijn er klanten die haar maar apart vinden omdat ze als 57 jarige nog steeds staartjes draagt, heeft ze elke dag een verschillend paar elastiekjes in haar haar. Ze zegt altijd 'Als ze mijn staarten niet accepteren moeten ze mijn pand niet betreden!' Ze is een erg inspirerende vrouw.
