The Dragon Girl - The Beginning (Nederlands)

2.

De jongens bleven me in hun greep houden, ondanks mijn geworstel. Waarom? Waarom moesten ze dit nou weer doen?!

"Rustig, niet zo bewegen" zijn Trevor, die me daarna tegen een boom aan zette. Zo ver waren ze nog nooit gegaan. Wat was er mis met ze?!

"Gezien we je eerder niet konden pakken, doen we dat nu maar, met rente" zei Quinten daarna, waarna hij ervoor zorgde dat ik niet weg kon komen door mijn handen vast te tapen om de boom heen.

"Mfnffnm!" Ik probeerde wat te zeggen maar die stomme tape stopte dat. De jongens lachten om mijn poging, terwijl ik ze boos aanstaarde. Mijn oog brandde weer zo erg. 

"Niet zo boos kijken joh!" zei Quinten, waarna hij me hard in mijn gezicht stompte. Mijn hoofd duizelde een beetje. "Of moeten we jou ook in de fik zetten, net zoals je bij mijn vader hebt gedaan?" Oh ja, dat was ik nog vergeten te vertellen. Die man die destijds recht voor mijn neus ineens in brand stond, was de vader van Quinten. 

Ik probeerde te zeggen dat het niet mijn schuld was, maar opnieuw weerhield de tape mij daarvan. Plus, voordat ik überhaupt mijn zin kon afmaken, stond er weer een andere vuist tegen mijn gezicht. Van Trevor dit keer. Hij was een stukje sterker, waardoor zijn klap ook harder aankwam. De duizeligheid werd erger. Nog een klap van Trevor. De boosheid was weggezakt in mijn gevoel van wakker blijven. Ik kan nu niet wegvallen.

"Er zit niet voor niets tape op je mond, bek houden" zei Trevor tegen me. Ik keek naar de grond. Ik wilde hun wel aankijken, maar de duizeligheid was te groot geworden.

"Weetje, misschien moeten we haar dezelfde pijn laten voelen als mijn vader?" zei Quinten, waarna hij een aansteker tevoorschijn haalde. "Oké, het vuur is niet even groot, maar met een beetje van dit.." Hij greep in zijn tas, waarna hij er een fles alcohol uit haalde. ".. zal het wel moeten lukken" zei hij, grijnzend.

De duizeligheid was nog steeds groot, en nu kwam er ook een gevoel van angst bij. Waren ze helemaal gek geworden?!

"Ey, kun je dat wel maken?.." vroeg Trevor aan Quinten. "Als ze aangifte gaat doen ofzo, zijn we echt de lul.." 

"Daarom zorgen we er ook voor dat ze dat niet kan" antwoordde Quinten, waarna hij de dop van de fles eraf haalde. De geur van de alcohol vulde langzaam de lucht. Dat moet een sterke zijn. Ik probeerde mezelf weer los te worstelen, maar ze hadden de tape te strak om mijn polsen heen gedaan. Quinten lachte om mijn poging, waarna hij de fles alcohol over mijn hoofd leegte. Dit kon hij echt niet maken!

"Ey, ik ga hier geen moord lopen plegen. We zouden haar alleen even een lesje leren zei je.." zei Trevor tegen Quinten. Hij klonk ook een beetje bang. In elke geval een beetje verstand in dat lege hoofd.

"Dan ga je toch weg?" Quinten keek hem geïrriteerd aan. "Ik wil dit gewoon afmaken, en als jij dat niet wilt, prima, zout dan lekker op naar je mama." Damn wat een klootzak. 

Trevor liet het zich geen twee keer zeggen. Snel rende hij ervandoor, weg van ons. Hij schreeuwde ons nog wat achterna, volgens mij vooral bedoelt voor Quinten, maar dat boeide niet zo erg. Alles wat er nu toe deed, was dat ik weg moest komen, en wel zo snel mogelijk. 

Quinten lachte weer. Ik keek hem boos aan terwijl ik nog steeds probeerde de tape van mijn polsen af te halen. De stank van de alcohol was zo erg. Wederom probeerde ik wat te zeggen, en wederom werd mijn spraak geblokkeerd door die rottape.

En toen gebeurde het. 

De manische blik in zijn ogen weerhield hem van enig logisch denken, en ik kon er niet aan ontsnappen. Hij had zijn aansteker weer gepakt, de vlam aangezet, en binnen no-time stond ik in brand, net zoals zijn vader 13 jaar geleden. 

Het vuur omvatte alles van mijn lichaam, de alcohol volgend. Ik kneep mijn ogen dicht, het vuur ontvangend, wetende dat ik er niet meer aan kon ontsnappen, terwijl Quinten daar maar stond te kijken, nu nog lachend van zijn manische vorm van vreugde. 

Echter, ik voelde geen pijn. Was het vuur al zo ver door mijn huid heen gebrand? Waren mijn zenuwen al kapot gegaan? Voorzichtig opende ik mijn ogen, het felle licht van het vuur bijna verblindend. Quinten was al iets naar achter gestapt vanwege het vuur, welke nu ook het bos om me heen begon te verbrandden. Hij was inmiddels al gestopt met lachen, maar zijn grijns stond nog steeds op zijn gezicht. 

Ik keek naar mezelf om te zien hoe erg de schade was, terwijl ik mijn ogen samen kneep tegen het felle licht. Ik kon alleen niets zien onder de gesmolten kleding. De nu zwarte substantie had zich helemaal vastgekleefd aan mijn huid. Ik vloekt in mezelf. Idioot. Klootzak. Waarom ik? Het was niet mijn schuld! De woede begon me weer te overstromen, erger dan eerst. Deze **** klootzak had me net in de fik gezet! 

Ik stond op, de tape inmiddels weggebrand, en staarde Quinten boos aan. Mijn oog deed zo'n pijn. Als je persée dood wilt zien, sterf dan zelf! 

En voor ik het wist, was dat precies wat er gebeurde. Ondanks dat Quinten op een redelijk veilige afstand stond van het zich nog steeds verspreidende vuur, vatte hij plotseling vlam. Hij schreeuwde het uit, net als zijn vader toen had gedaan. 

Nu was ik het die grijnsde. Maar tegelijk was er ook een gevoel van schok. Had ik dat gedaan? Nee, dat kan niet. Het moet gewoon het vuur zijn geweest dat er al was.

Beseffende dat ik nog steeds werd omhult met vuur, kon ik er niet heel veel langer over nadenken. Ik wist gelukkig dat er vlakbij een sloot was, waar ik naartoe liep. Ik had ergens gehoord dat als je in brand staat je beter kan gaan lopen dan rennen, omdat het vuur zich anders meer verspreidt, en ik had geen zin om het bos volledig in brand te zetten. Na een klein momentje had ik de sloot bereikt, en onmiddellijk sprong ik erin, het vuur blussend. Het water van de sloot was koud en vies, maar dat accepteerde ik nu maar al te graag.

Na een korte tijd hoorde ik sirenes. Politie waarschijnlijk, die het vuur hadden gezien. Ik vroeg me af of Quinten daar nog steeds zou zijn, schreeuwend van de pijn van de vlammen. Maar heel veel boeide het me eerlijk gezegd niet. Served him right was alles wat ik dacht. 

Ik bleef nog heel even zitten om er zeker van te zijn dat het vuur echt geblust was en de alcohol ook grotendeels van me afgespoeld zou zijn, waarna ik uit de sloot klom. Ik keek in de richting van het vuur. Hiervandaan kon ik het nog steeds zien, gezien het licht zo vel tussen de bomen doorscheen. Het was volgens mij ook een flink stuk groter geworden. Maar wat had je verwacht in een bos?

Rustig liep ik de andere kant op, de pijn in mijn oog inmiddels eindelijk weer weg. Het klinkt echt heel gemeen om zo te zeggen, maar hij kreeg wat hij verdiende, na al het pesten en vooral na mij in de fik te hebben gezet. Nu had hij in brand gestaan, net zoals zijn vader 13 jaar geleden.