The Dragon Girl - The Beginning (Nederlands)

5.

Het had tot zover de hele dag goed gegaan. Trevor en zijn vrienden hadden het nergens over, nor iemand van de klas, mede omdat de docenten er veel voor zorgden dat de klas stil bleef. Uiteindelijk was het 5e uur aangebroken, waarbij we niet in dezelfde klas zouden zitten. Mochten er dan ineens mensen van de politie opduiken en het erover hebben, en Trevor zou iets doorhebben, dan zou ik echt de klos zijn. 

Snel ging ik naar de les, waar ik mijn tas naast mijn tafel neer gooide en mezelf settelde. Ik zorgde ervoor dat ik bij het raam zat. Vanaf hier had ik een perfect uitzicht op de ingang van de school, dus als er iemand van de politie of zoiets zou komen, zou ik het gelijk kunnen zien. Maar uiteindelijk verliep dit uur prima, en uiteindelijk brak ook het einde van de dag aan zonder dat er iets was gebeurd. 

Opgelucht pakte ik mijn tas nadat de laatste bel ging, waarna ik naar de kluisjes ging. Na mijn jas te hebben gepakt, verliet ik het domein. In de gang kwam ik Trevor tegen. Nu was zijn groepje echter nergens te bekennen, hij was dus helemaal alleen. Mijn gezicht naar de grond gericht, maar mijn ogen op hem, liep ik langs hem heen, opmerkend dat hij ook naar mij keek vanuit zijn ooghoek. Rustig liep ik verder, het gebouw uit, naar de fietsen stalling. Eenmaal daar zag ik echter dat de fietsband lek was.

"lekker dan.." mompelde ik in mezelf. Ik keek of ik een gat kon vinden, maar zag niets, totdat mij opviel dat het ventiel dopje eraf was gehaald. Iemand had met opzet mijn band laten leeglopen. Zeer volwassen.. dacht ik tot mezelf. Ik zuchtte, waarna ik besloot weer het gebouw binnen te gaan om bij de conciërges te vragen of ze eventueel een extra dopje hadden. Nog steeds stond Trevor op dezelfde plek, maar ik besloot hem te negeren. 

"Hallo?" zei ik om de aandacht van de conciërge te pakken te krijgen. Hij was in het conciërge hokje, bezig met iets op de computer. 

"Hmm? Kan ik iets voor je doen?" antwoordde hij.

"Heeft u toevallig een extra ventiel dopje hier liggen voor mijn fietsband? Iemand heeft de mijne gestolen." vroeg ik aan hem. 

"Ah, iemand is weer lekker kinderachtig bezig geweest dus? Een momentje, ik kijk wel even of we er nog eentje hebben liggen." zei hij, waarna hij opstond en rond zocht in wat lades. Ondertussen wachtte ik, een beetje ongeduldig, terwijl het schoolgebouw snel leegliep. Iedereen was inmiddels al uit en onderweg naar huis. Behalve Trevor. Ik keek een beetje naar hem vanuit mijn ooghoek, en nog steeds stond hij op dezelfde plek. Stond hij op mij te wachten? Wist hij iets? 

"Hebbes, alsjeblieft." zei de conciërge terwijl hij een dopje toereikte. "Ik hoop dat deze past, anders moet je maar even terugkomen voor een andere. En dit kan ook nog wel handig zijn." voegde hij toe, waarna hij me ook een kleine fietspomp aangaf.

"Dank u wel." zei ik, waarna ik het dopje en pompje aanpakte en ermee richting de uitgang liep. Trevor kwam nu ook in beweging, nu dat de school leeg was qua leerlingen. Ik versnelde mijn pas, maar Trevor had dit al door en was greep me bij mijn schouder. Niet hard, puur om me tegen te houden.

"Wacht even.. Ik wil wat vragen.." zei Trevor. Ik stopte met lopen, vrij bang voor wat er misschien kon gaan gebeuren. 

"Wat moet je van me.." snaaide ik naar hem. Hij liet mijn schouder los, zodat ik mezelf kon omdraaien om hem aan te kijken. 

"Quinten.. waar is hij? Waarom was hij vandaag niet op school?" vroeg hij aan me. Damnit, ik wist dat dit zou komen.

"Weet ik veel.. Ik moet gaan in ieder geval" antwoordde ik waarna ik probeerde weg te lopen, maar wederom hield Trevor me tegen. 

"De brand in het bos was op precies dezelfde plek als waar jullie twee voor het laatst waren. Wat is er daar gebeurd?" Hij keek echt heel bezorgt. 

"Ik weet niet wat er is gebeurd.." probeerde ik weer, maar het bleek nog steeds niet genoeg. Hij keek me aan met een blik vol woede, maar ook vol zorgen. 

"Heeft hij zichzelf in brand gezet, per ongeluk?.." vroeg hij. Ik knikte zachtjes. Ja, het moet een ongeluk zijn geweest. Dat was het ook. Een verdient ongeluk. Zijn blik stond treurig. "Heb je in elk geval geprobeerd hem te redden?" vroeg hij vervolgens. Wat verwachtte hij nou? Dat ik na zo'n situatie zou hebben geprobeerd zo'n pestkop te redden? 

"Ik was te druk bezig zelf weg te komen van dat vuur. Die klootz.." snel stopte ik mijn zin. Trevor keek echt heel kwaad. 

"Hij mag dan irritant zijn geweest, hij was nog steeds mijn vriend. Beledig hem niet waar ik bij ben. Ik zou het ook aan de politie kunnen vertellen dat jij de laatste was die bij hem in de buurt was."

"Pff, ze hebben hem nog niet eens gevonden." zei ik terug. Het moest wel zo zijn, anders waren ze echt al wel hier geweest om wat ondervragingen te doen.

"Nóg niet inderdaad.. Maar zodra ze hem vinden.." Na nog een waarschuwende blik van hem te ontvangen, liep hij de deur uit, weg van school. Ik stond even stil, verbaast dat ik er zo makkelijk vanaf kwam voor nu. Maar ik maakte me ook zorgen. Fuck.. fuck! dacht ik tot mezelf. Hij wist het nu, hij wist nu dat Quinten dood was, en hij had nog een troef om mij te pakken te nemen ook. Ik weet dat ik er niets mee te maken heb, dat het Quinten zijn eigen schuld was, maar hoe makkelijk zal de politie dat kunnen geloven? Vooral na wat Trevor dan ook tegen hun zou kunnen zeggen?

Snel ging ik ook naar buiten, terug naar de fiets, waar ik het dopje op de wiel plaatste - yes, hij pastte! - en de band opblies en snel naar huis racete. 

------------------------------------------------

Sorry dat het zo laat werd voor deze upload! Maar hier is hij dan toch eindelijk! Morgen het nieuwe deel weer, op tijd!

- Your writer