The Dragon Girl - The Beginning (Nederlands)

8.

Anna bleef gillen voor een klein tijdje, waarna ze stopte en in huilen uitbarstte. Ik was woedend. Hoe konden ze dit zomaar doen! Ik keek van Eric naar de man die daar maar stond, nog steeds het mes in zijn handen. 

"Jij.. Jij f*cking.." zei ik boos, waarna ik op hem af begon te rennen, maar Anna hield me tegen.

"Niet.. niet doen.. voorzichtig.. alsjeblieft.." zei ze tegen me. Maar ik wilde het wel doen. Ik wilde zijn hoofd eraf rukken net zoals hij bij Eric had gedaan. Hij was zo aardig, zo vriendelijk en behulpzaam, zo fantastisch zoals hij zich als een echte vader gedroeg! Ik weet nog goed hoe ik zoveel mogelijk oogcontact vermeed toen we elkaar net ontmoeten. Hoe hij me op zijn schouders had gedragen in pretparken en dierentuinen wanneer ik te moe was om verder te lopen. Hoe hij met elke ochtend uitzwaaide vlak voor ik naar school ging. En nu was Eric, nee, mijn vader, dood. 

Nog nooit had ik zo'n erge woede gevoelt. Het was erger als toen ik mijn oude familie verloor. Ik kan nu niet deze familie ook gaan verliezen! Ik mag deze groep niets laten doen met Anna of Eveline! Maar ze waren zoveel ouder en sterker dan ik, wat kan ik überhaupt doen?

De groep stond een beetje te praten. Ze leken niet heel tevreden met wat ze zojuist voor elkaar hadden gekregen, ze leken eerder boos op elkaar te zijn. Maar dat boeide mij verder niet. Ik wilde het ze betaald zetten. Wie dachten ze wel niet dat ze waren, zomaar inbreken en mijn vader vermoorden?! Ik dacht niet meer na bij wat ik kon doen, ik wist dat ik wat moest doen! 

Mijn oog begon weer heel veel pijn te doen, meer dan normaal. Ik bevrijdde mezelf uit Anna's greep en stormde op de groep af waarna ik de man die mijn vader had vermoord probeerde in zijn gezicht te slaan. De man echter zag het en zwaaide snel met het mes uit naar mijn uitgestrekte arm. Maar in plaats van dat het erin hakte, brak het mes af op mijn arm. 

Anna gilde achter me, smeekte me om terug te komen, maar ik wilde niet luisteren. Ik wilde niet terugkomen. Ik was geschokt om te zien dat het mes niet door mijn arm sloeg, en daarna kwam een gevoel van vreugde in me op. Wat dit ook veroorzaakte, dit was mijn kans! Ik schopte uit naar de man en raakte hem vrij hard in zijn maag. Heel veel effect leek het echter niet te hebben. Hij kromde een beetje ineen, maar kwam al snel overeind. Hij greep mijn been waarmee ik naar hem had uitgehaald en zwaaide het omhoog, waardoor ik op de grond viel. 

Een tweede man kwam toen ook in actie. Hij liep naar me toe om mijn armen beet te pakken, maar ik was net iets sneller en stompte hem in zijn keel. Hij wankelde achteruit, snakkend naar adem. Ik probeerde weer overeind te komen, maar de eerste man had mijn benen nog steeds in zijn greep. 

"Laat me los!" schreeuwde ik naar hem.

"Nee, kom met ons mee, geloof me, het is voor je eigen bestwil!" zei de man. Ik snapte het niet. Hij klonk niet alsof ze echt iets kwaads van plan waren. Maar wat wilden ze dan van me? Hadden ze misschien een uitleg voor de schubben? Wilden ze dan misschien echt helpen? Nee, natuurlijk niet! zei ik tot mezelf nadat ik weer een korte blik had geworpen op het hoofd van Eric, wat nog steeds daar maar een beetje lag, zijn ogen nog bang van het laatste wat hij meemaakte. Deze groep was slecht. Ze konden allemaal doodbranden wat mij betreft!

"Damnit, ze doet het weer!" zei de man, terwijl hij snel opzij dook, alsof hij iets ontweek. Het plafond boven ons begon ineens te branden. 

"Houdt haar dan een beetje in bedwang! Het is je eigen schuld, waarom moest je dan ook perse die messen meenemen?!" zei de tweede man. Hij hield nog steeds zachtjes zijn keel vast van de stomp die ik hem daar had gegeven. 

Vaag hoorde ik ze verder praten. Mijn gedachten waren te druk bezig met het vuur. Had ik dat dan echt gedaan? Het vuur begon zich langzaam te verspreidden terwijl ik ernaar bleef kijken. Snel genoeg zou deze zolder afbranden, en daarna de rest van het huis. Had ik dan ook echt Quinten in brand gezet? Nee, dat moest echt zijn eigen schuld zijn geweest. En het huis toen ik 4 was? Dat moet ook echt gewoon een doorgebrande lamp of zoiets zijn geweest. Toch?

Ik begon echt te twijfelen aan wat ik nou tot dusver had gelooft. Toen hoorde ik weer Anna's gegil.

"Luister, of je komt nu mee, of zij gaat er ook aan." zei het vierde lid van de groep. Ik keek richting Anna. Ze werd in een greep gehouden door de man die had gesproken, wie ook een mes vast had en die nu tegen de keel van Anna aan hield.

"Anna!" schreeuwde ik uit, terwijl ik wederom probeerde uit de greep van de man te komen die mijn benen vast hield. Maar ik had mijn blik nooit mogen af wenden van hem, want zodra ik klaar was met haar naam te zeggen, voelde ik een harde klap tegen mijn hoofd, en daarna werd alles zwart.