The Dragon Girl - The Beginning (Nederlands)

11.

"Opnieuw!"

Het was inmiddels alweer een week verder. Ik had geen verdere informatie nog gekregen over het beeldje, of wat ze ermee wilden doen. In plaats daarvan had ik heel veel gevechtstrainingen gehad. Waarvoor? Geen idee. 

Ik wilde maar al te graag naar huis, maar ik mocht niet gaan van de groep. 'Pas als we het beeldje hebben!' blijven ze maar zeggen. 

Zuchtend stond ik weer op en ging ik weer tegenover Edgar staan. 

"Houding!" zei hij tegen me, waarna ik een gevechtshouding aannam. Ik was al meerdere keren door hem neergehaald, en erg vermoeid aangezien we alweer een paar uur aan de gang waren geweest, waardoor mijn houding inmiddels ook al erg ingekakt was. En voor ik het wist lag ik weer op mijn rug op de grond.

Ik keek opzij. Wat verderop stond Quinten te trainen met zo'n bokspop. Zijn houding was zoveel anders dan wanneer hij mij pestte. Het was veel angstaanjagender. Zijn stoten waren snel, net als zijn schoppen. Ik vroeg me af waarom hij nooit zo tegenover mij had gestaan, maar in plaats daarvan die grote slagen en lompe bewegingen gebruikte. Maar als ik er zo verder over nadacht, was ik er wel blij mee dat hij nooit deze gevechtshouding gebruikte. Dan zou ik echt met blauwe plekken en bloedneuzen thuis komen.

"Ik zei, opnieuw!" zei Edgar, nogal aandringend. 

"Kunnen we geen pauze houden?" vroeg ik terwijl ik ging zitten. 

Hij zuchtte. "Best. Je krijgt 30 minuten van me om even wat te eten en drinken, daarna gaan we weer verder." Dertig minuten maar? dacht ik tot mezelf. Ik wilde wel proberen te onderhandelen om er minstens een uur van te maken, maar zijn blik zei me dat ik dat beter niet kan doen. 

Ik knikte en stond op, waarna ik naar de banken toeliep. De zaal was op zich vrij groot, ongeveer de grootte van de gemiddelde sportschool. Het was hier ook veel lichter dan in het huis, wat best apart was gezien deze plek ondergronds is, onder het huis. 

Edgar zat neer naast me. "Je moet je echt meer gaan focussen, wil je ons doel gaan behalen." 

Als lunch had ik een broodje met kaas. Mijn armen deden pijn van de spierpijn, vermoeidheid, en de vele klappen die ze hebben moeten verduren, maar ik nam wel een hap, omdat de honger net een flink stuk groter was dan die pijn. 

"Waarom moet ik deze training überhaupt doen.." vroeg ik na m'n mond leeg te hebben gemaakt.

"Je weet toch inmiddels dat-"

"Daar neem ik geen genoegen mee!" zei ik boos. Ik wist wat hij zou gaan zeggen, dit bleef hij elke keer zeggen als ik vroeg waarom ik deze training deed. Maar ik wilde nu echt een keer antwoorden hebben. "We zijn nu al een week bezig, ik mis mijn zus en mijn mam. Ik vind het echt belachelijk dat na wat jullie hebben gedaan, het mij ontvoeren, die moord op mijn vader, en het mij weghouden van thuis, ik niet eens mag weten waarvoor ik dit überhaupt doe." Ik keek hem geïrriteerd aan terwijl ik nog een hap nam van mijn brood. 

Hij zuchtte. "Wil je het echt weten? Denk je dat je er al klaar voor bent?" vroeg hij aan me. Tuurlijk wilde ik het echt weten! Anders zou ik het toch niet telkens weer vragen? 

Ik knikte. 

"Best.. volg me even." zei hij. Hij stond op en liep uit de zaal, naar een veel kleinere zijzaal. Ik volgde hem. Waarom deden ze er toch zo moeilijk over? 

Hij stopte middenin het zaaltje en draaide zich naar mij toe. Ik stopte ook met lopen terwijl ik wachtte op een antwoord.

"Zoals je weet, kunnen we die schubben gebruiken, toch?" zei hij waarna hij zijn armen omhoog hield. Schubben verschenen op zijn armen. Iedereen hier kon zelf schubben laten verschijnen, en ze hebben mij ook uitgelegd hoe ik dat moest doen. Na zo'n vijf dagen van oefenen was het mij eindelijk ook gelukt.

Ik knikte. "Jullie hebben het me zelf laten zien, dus tuurlijk weet ik daar van af."

"Oké, dus waar denk je dat die schubben eigenlijk vandaan komen?" Dat was eigenlijk wel een goede vraag. Ik had er tot dusver ook niet zoveel over nagedacht. 

"Geen idee, eigenlijk.." zei ik eerlijk. 

"Misschien is het wel handig voor je om te weten dan. Wij zijn druk bezig met je te trainen, zodat je lichaam de verandering aankan. Als je lichaam het niet aankan, kan het gebeuren dat je gewoon uit elkaar valt van de hoeveelheid kracht die het moet verwerken." 

Ik slikte. Uit elkaar vallen? Waar de hell had hij het over?! 

Hij las mijn gezicht. "Geen zorgen, wij zullen dat niet laten gebeuren, daar ben je te belangrijk voor. Pas als wij er zeker van zijn dat je het aankan, zullen we je het transformeren leren." 

Alles wat hij zei klonk zo vaag. Transformeren? Uit elkaar vallen? Waar had hij het allemaal over?

"Dus.. waar komen de schubben dan vandaan?" vroeg ik, in de hoop dat hij in ieder geval iets duidelijk kon beantwoorden.

"Die schubben zijn een klein onderdeel van onze ware kracht." antwoordde hij. Nu werd ik echt ongeduldig. 

"Welke kracht? Geef eens duidelijk antwoord!" Ik had meteen spijt van mijn toon. Zijn blik stond echt heel geïrriteerd nu. "Sorry.. maar ik wil echt nou gewoon weten wat er precies allemaal aan de hand is. Wat bedoel je met ware kracht? Waar komen die schubben dan nou vandaan?" vroeg ik op een voorzichtige toon.

Hij zuchtte. "Ik kan het je het beste maar gewoon laten zien." zei hij, waarna hij een stapje achteruit deed. "Kijk, en leer." zei hij, waarna hij begon te gloeien als een kooltje in een barbecue. 

Voor ik het wist was hij weg, en in zijn plaats was iets heel anders gekomen. Iets wat best wel angstaanjagend was. In zijn plaats stond nu een groot beest. Nee, hij was nu een groot beest. Een groot beest met schubben en vleugels. Edgar was zojuist veranderd in een draak.