The Dragon Girl - The Beginning (Nederlands)

4.

Het vuur van de man was zo fel, maar ik kon niet wegkijken, geschokt met wat er zojuist was gebeurd. Meer tranen kwamen op mijn al natte gezicht. Waarom? Was alles wat ik dacht. Waarom? Waarom? Waarom? Ik wilde gewoon bij mijn ouders zijn, in een heel huis, met mijn zusje die rustig ligt te slapen. Ik wilde niet hier buiten staan bij deze vreemde mensen! 

Mijn oog deed heel veel pijn, dus ik legde mijn hand erover om het proberen te kalmeren, maar het lukte niet. De pijn werd alleen maar erger, net zoals het felle licht. Mijn hand stond in brand! Ik gilde en trok uit angst mijn hand van mijn arm af. Bloed stroomde weg, en ik kon niets anders doen dan angstig gillen, terwijl mijn omgeving steeds meer en meer vlammen begon te vormen. De mensen waren verdwenen in het vuur, net zoals al het andere. Geen auto's meer, geen huizen meer, geen lantaarnpalen meer, alleen maar ik, in een cirkel van vlammen en daarachter alleen maar duisternis. Langzaam begonnen mijn benen te smelten van de hitte. Ik gilde en ik gilde, maar het hielp niets. Dit was het einde. Mijn benen al gevormd tot een poel van smurrie begon ook mijn bovenlichaam te smelten, tot alleen mijn hoofd nog over was.

Ik opende mijn ogen. Er was alleen maar duisternis aanwezig. Toen ineens een licht, welke mij liet zien dat ik in mijn kamer was. Ik keek richting de deur, waar mijn zus en adoptieouders in stonden. Pas toen ze op me af kwamen rennen, merkte ik dat ik aan het gillen was. Snel stopte ik daarmee. Gelukkig, het was maar een nachtmerrie.

Mijn ouders waren vlak voor het avondeten thuisgekomen, en mijn zus tijdens het eten. Daarna was ik nog even een serie aan het kijken waarna ik naar bed was gegaan.

"Is alles oké?" vroeg Anna aan me. Ik knikte als antwoord.

"Het was gewoon een nachtmerrie.." zei ik.

"Was het weer dezelfde als elke keer?" vroeg Eric aan me, mijn adoptievader. Ik bleef stil. Inmiddels wisten ze allang dat ik deze nachtmerrie wel vaker had, maar ondanks dat kwamen ze elke keer weer om me gerust te stellen. "Misschien moet je echt een keer kijken of je er wat mee kunt doen.."

"Het is gewoon een herinnering, niets ernstig.." probeerde ik hem gerust te stellen, net als ik altijd doe als hij dat voorstelt. Het was inmiddels een gewoonte geworden, dat gesprek. "Sorry dat ik jullie wakker heb gemaakt."

"Dat is oké, zorg er nu maar in ieder geval voor dat je genoeg slaap pakt om morgen ook weer te overleven op school, deal?" zei Eveline, mijn adoptiemoeder.

Ik glimlachte een beetje en knikte als response. "deal." Nadat Eveline een goedenacht kus op m'n voorhoofd had gegeven, verliet het drietal mijn kamer, waarna ik weer ging liggen en mijn ogen sloot. 

De volgende dag ging de wekker al vroeg. Vermoeid zette ik mijn wekker uit en stond ik op. Ik kleedde me op een zo traag mogelijk manier aan, waarna ik de trap af slofte richting de keuken om ontbijt en lunch te maken voor school. 

"Goedemorgen" zei Eric, die ook al vroeg op was. 

"Morgen" antwoordde ik terug in mijn ochtendstem. 

"Klaar voor school?"

"Meh.. maar moet wel eh.." Ik glimlachte kort waarna ik wat brood pakte en dat besmeerde. Pindakaas, heerlijk. Vervolgens maakte ik wat ontbijt door wat cornflakes in een schaal te doen. Met mijn lunch liep ik naar de bank, ondertussen de lunch in mijn schooltas stoppend die ik de avond hiervoor had klaargemaakt voor vandaag. Ik plofte neer, zette wat televisie op, en ontbeet. 

Even later ging ik naar school. Ik had de fiets van mijn zus gepakt, gezien zij hem toch vrijwel nooit meer gebruikt. Ze heeft haar rijbewijs gehaald, en voor het nieuwe jaar een klein autootje gekocht waar ze nu mee naar haar studie reist. Ik was best wel zenuwachtig. Zouden ze iets over Quinten zeggen? Zouden ze wat gaan vragen? Mijn fiets had nog steeds op het pad gelegen, dus ik hoop dat ze niet weten dat hij van mij is. De fiets is op zich niet zo opvallend, dus als het goed is, moet dat geen probleem vormen.

Eenmaal op school zette ik mijn fiets in de stalling en liep ik het gebouw binnen. Terwijl ik naar de trap liep merkte ik op dat een aantal gesprekken over de brand gingen. Gelukkig hoorde ik de naam Quinten niet vallen. Ondertussen keek ik ook of ik Trevor ergens zag. Hij zou echt een probleem kunnen vormen, omdat hij mij samen met Quinten voor het laatst op de plek van de brand heeft gezien. Als iemand van de politie of docenten ons komt ondervragen, ben ik echt de lul. Vooral als hij erachter komt dat Quinten dood is, dan zou hij zeker flippen en het uit zichzelf vertellen. 

Ik vond hem al snel bij een groepje jongens staan. Dangit, kon hij niet ergens alleen gaan staan? Ik settelde mijzelf neer tegen een muurtje vlakbij de groep, waar ik vervolgens wachtte op de bel, Trevor in de gaten houdend. Het geluid in de gangen was veel te luid van alle leerlingen samen, dus het was lastig om precies op te pikken waar de groep over praatte, maar tot zover leek het nog niet over de brand te gaan. Goed..

Na een tijdje ging eindelijk de eerste bel. We hadden twee bellen: de eerste gaf aan dat je naar je kluisje mocht. Deze waren allemaal op de domeinen geplaatst, en niet in de gangen, wat je normaal vaak ziet. Daarom wilde de school niet dat iedereen gelijk naar hun kluisje ging, omdat mensen vaak nog even wat eten voor de les en dan het domein nogal vies kan worden. De school hier is nogal erg gesteld op zijn schoonheid. De tweede bel gaf aan dat de lessen begonnen, dan moest je dus in het lokaal zijn. De tijd tussen de bellen was 10 minuten, dus dat was ruim tijd om naar je kluisje te gaan.

Voorzichtig liep ik achter de groep aan naar de kluisjes, nog steeds Trevor in de gaten houdend. Ik kon de hele dag in zijn buurt blijven, behalve één klas die verschilde. Het 5e uur had ik informatica terwijl hij biologie had. Ik moest maar gewoon hopen dat dat ook goed ging. Maar die zorgen kwamen later. Eerst het eerste uur hem in de gaten houden en overleven: scheikunde.

------------------------------------------------

Hallo! Eerste keer dat ik weer zo'n update ding doe.. Dit deel is een flink stuk eerder online gekomen dan geplanned. Dat komt omdat ik vanmiddag weg ben om wat op te nemen. "Wattan?" Wel, laat ik dat even vertellen :D

Er was eens een youtube kanaal genaamd Chilling Tales For Dark Nights (check it out here: https://www.youtube.com/user/chillingtaleswi , it's awesome) en een zeker meisje genaamd Mandy (ikke :D) is toegelaten tot de eerste ronde, samen met 99 andere kandidaten. Dit meisje moest lijstje met 10 verhalen insturen, waaruit de organisator van de competitie dan uit ging beslissen welk verhaal ze moest vertellen.

Dus, lang verhaal kort: ik doe mee aan de #EvilIdol voice acting competitie! Yay! Vanmorgen heb ik eindelijk te horen gekregen welk verhaal ik moest vertellen, welke online komt om vrijdag 24 juni. Duurt nog eventjes, maar ze willen het ruim op tijd binnen hebben want redenen. 

Nou heb ik een vraagje aan jullie: zodra het verhaal online staat zal ik een link geven. Kunnen jullie me dan alsjeblieft helpen met voten zodat ik verder kan komen? :D Alvast bedankt, maandag het nieuwe deel weer rond 12 uur! 

- Your writer