İnsanların ‘’ne kadar güçlü biri’’ dediği kişi oldum ben hep. Herkes beni güçlü sandı.
Değildim..
Çocukken çizdiğim resimleri hıçkırıklara boğardım, kabuslar gecelerimi süslerdi. ben kabuslarımla dost olmayı öğrendim. Onlar beni güçlü sandı.
Değildim..
Gözlerimden koynuma kadar inen gözyaşlarım vardı, elimin tersiyle silerdim. Can yakmayı beceremezdim, çok canım yanmıştı. Susardım. Konuşacak bi şeyim yok sanarlardı. Kan kusardım. Onlar beni hasta sanardı.
Değildim..
Dünyadan midem bulanıyordu, gördüklerimden. İnsanlar dik omuzlarıma bakıp, ne kadar güçlü diyorlardı.
Değildim..
Odama girdiğim an, duvarlar çığlıklarımı dinliyordu
...
