Ongeloof

Verwarring

Hallo Sophie, mijn naam is dokter Peters. Ik wil graag even met je praten, kom je mee? Voordat ik nee kan zeggen, duwen ze me in een rolstoel, en maken ze mijn polsen vast. Moeten mijn polsen weer vast? Ik krijg geen antwoord, en ze maken zelfs mijn enkels vast. Ik begrijp er helemaal niks van... Ze rijden me naar een afgelegen kamertje, dokter Peters zit al binnen, Hallo Sophie. Dokter, kunt u me vertellen wat er gebeurt? Noem me maar Andy, en ik denk dat jij me beter kunt uitleggen hoe je aan die krassen komt, meisje. Dat weet ik niet, zo werd ik wakker. Lieg niet, Sophie we willen je alleen maar helpen. Ma-maa maar ik lieg niet...

Ik werd wakker van stemmen, en geschreeuw. Dus ging ik kijken waar het vandaan kwam, maar ik kon niks vinden. Toen ik het 's morgens naar de badkamer ging zaten er een krassen op mijn gezicht, op mijn benen en armen.  Daarna ging ik douchen, en bij het haren kammen, kwam er een hele pluk haar mee. Dus raakte ik en paniek en toen was ik hier.

Tuurlijk, laat me dit even noteren. Ik zal je terug brengen naar je kamer. Mag ik niet naar huis dokter? Absoluut niet. Maar,  de deur slaat dicht, daar zit ik dan alleen. Even later gaat de deur open, en komt een hulpverlener binnen, en die neemt me mee. Ik word naar een andere kamer gebracht. Ze maken me los, en duwen me naar binnen. Ik sta op, ze nemen de rolstoel weg, en de deur valt dicht. Wat is dit voor een kamer? Het lijkt een groot kussen. De deur gaat weer open, en er komen 2 mannen binnen. Ze trekken me een soort korset aan. Mijn armen zitten weer vast, en ik val achter over. De mannen lopen weg, en daar lig ik dan, roerloos op de vloer.