Ongeloof

Verloren

De verplegers komen binnen, ze kijken verschrikt. Ik vraag waarom ze zo angstig kijken. Geen reactie, ze staren naar mijn bed. Als ik naar mijn bed kijk, zie ik overal bloed. Ik raak in paniek, en krijg geen adem. Alles wordt zwart, en ik drijf langzaam weg.

Mijn ogen schieten open, en ik begin te trillen. Ik trek aan mijn boeien, ik trek zolang tot dat ze uiteindelijk los schieten. Ik spring uit mijn bed, en ren weg, door de vele gangen. Ik probeer de bordjes te volgen, maar ik kan ze niet goed lezen. Ik hoor een alarm afgaan, en blijf maar rennen. Ik zie een verpleger op me af schieten, en val hem aan. Ik krab in zijn gezicht, zijn oog bloedt, ik ren snel verder. Ik ren naar de deur hij is bijna dicht.

Ik ren en ik ren, ik hoor een stem. En kijk achterom en bots hard tegen de nu gesloten deur, ik val keihard op de vloer. Alles wordt stil en ik beland weer in een waas. Ik hoor alleen maar gegil, het komt van alle kanten. Ik wil mijn handen tegen mijn oren duwen, maar ik kan niet bewegen. Alstublieft help me... Ik kan alleen maar mompelen. Waar ben ik?