Ongeloof

Dood

Ik ben buiten, en ren weg, zover mogelijk weg. Ik weet niet hoelang ik ren, of hoelang ik binnen was. Uiteindelijk stop ik, en rust ik uit tegen een boom. Er komen weer stemmen, ik probeer me tegen ze te verzetten, maar het wordt alleen maar erger. Deze keer klinken ze duidelijk. Pleeg zelfmoord, pleeg zelfmoord. Deze zin blijven ze maar herhalen, en ik volg hun raad op. Ik loop verder het bos in, en zie een verlaten huisje. Het zit opslot, dus ik trap de deur in. Binnen ligt gereedschap, en touw. Ik pak het touw, en loop weg.

Ik zit in een boom, met het touw om mijn nek. De tak kraakt een beetje. Ik probeer na te denken over wat er is gebeurd, maar het lukt niet, mijn hoofd is een chaos. Ik zit nog steeds op de tak, en de stemmen worden minder. Ik hoor sirenes, en mensen die mijn naam roepen. Ik raak in paniek, want ik wil niet terug naar dat ziekenhuis. Maar dan hoor ik de stem van mijn moeder, ze roept mijn naam. En ik schreeuw terug, ik hoor de takken om mij heen kraken en de wind suizen.

Ik zie iemand uit de bosjes komen, het is mijn zus. Ze begint te schreeuwen, en mijn moeder volgt. Ik probeer uit de boom te klimmen, maar als ik dat probeer gaat het mis. De tak breekt, en het touw wordt strak getrokken om mijn nek. Ik voel dat alle adem uit mijn longen wordt geperst, en ik schud met mijn benen. Maar het is te laat, ontsnappen lukt niet meer. Ik neem mijn laatste adem, en de omgeving om me heen, sterft langzaam af.